Εδώ και μερικές μέρες ζούμε μία πρωτόγνωρη περίοδο λόγω του κορονοϊού, που δεν έχει προηγούμενο. Τουλάχιστον για εμάς τις νεότερες γενιές, που έχουμε συνηθίσει στην απόλυτη ελευθερία και στην παντελή έλλειψη περιορισμών στην κυριολεξία δεν υπάρχει προηγούμενο. Η προτροπή να μείνουμε στο σπίτι και να μην βγούμε έξω, το υποχρεωτικό κλείσιμο των σινεμά, τω γυμναστηρίων και των κέντρων διασκέδασης, είναι πρωτοφανή φαινόμενα.
Εξ’ ορισμού, η νεότητα μας δημιουργία μία αίσθηση ότι είμαστε άτρωτοι. Αυτή η πεποίθηση ενισχύεται επειδή έχουμε μάθει ότι ο κορονοϊός πλήττει κυρίως τις μεγάλες ηλικίες. Το ποσοστό θνησιμότητας στους κάτω των 40 είναι μηδενικό και παρέχει το περιθώριο για έναν εφησυχασμό.
Ωστόσο, οφείλουμε να σκεφτούμε συνειδητά και λογικά. Να αντιληφθούμε ότι η τεράστια κινητοποίηση του κρατικού μηχανισμού έχει έναν σκοπό: να προλάβει τα χειρότερα. Δεν συμβαίνουν όλα αυτά γύρω μας χωρίς λόγο. Υπάρχει μία εξαιρετικά σοβαρή κατάσταση, που το κράτος τη διαχειρίζεται για πρώτη φορά και ουσιαστικά προσπαθεί να λειτουργήσει προληπτικά.
Άλλωστε, δεν είναι μόνο η Ελλάδα. Ταυτόχρονα με την πατρίδα μας, σε όλη την Ευρώπη καθώς και στις ΗΠΑ, λαμβάνονται μέτρα παρόμοιου μεγέθους. Για να μιλάμε ρεαλιστικά, σε άλλες χώρες ο κορονοϊός έχει “χτυπήσει” πιο σκληρά και η λίστα των θανάτων είναι μεγαλύτερη. Ας μην πάμε μακριά, αρκεί να κοιτάξουμε στην Ιταλία.
Σίγουρα, βιώνουμε μία εμπειρία ζωής. Ίσως να είναι και το σημάδι μιας ολόκληρης γενιάς. Ευτυχώς, εμείς δεν έχουμε περάσει επεκτατικούς πολέμους, εμφύλιο και Δικτατορία. Τουλάχιστον, ας μεριμνήσουμε να είμαστε ασφαλείς για να τη διηγηθούμε στους επόμενους…
