Παρακολουθώ με μεγάλη προσοχή τις ραγδαίες εξελίξεις των τελευταίων ημερών αναφορικά με την ομάδα μπάσκετ του Παναθηναϊκού και όλα όσα συμβαίνουν στο “πράσινο στρατόπεδο”. Πέρα από το αρχικό σοκ εξαιτίας των θλιβερών γεγονότων μεταξύ του Δημήτρη Γιαννακόπουλου και της Θύρας 13, το δεύτερο και – αρκετά δυνατό – ταρακούνημα προέρχεται από τη… σεισμική κίνηση του Παναθηναϊκού να δρομολογήσει την αποχώρηση του από τη Euroleague. Εξίσου σοβαρά είναι και τα δύο θέματα, ωστόσο θα σταθώ στο θέμα της συμμετοχής του Παναθηναϊκού στην κορυφαία διοργάνωση μπάσκετ στον πλανήτη μετά το ΝΒΑ, γιατί πολύ απλά διακυβεύεται το μέλλον ενός εκ των μεγαλύτερων συλλόγων στη “Γηραιά Ήπειρο”.
Ο Παναθηναϊκός έχει αρκετούς λόγους για να είναι δυσαρεστημένος – κυρίως – με το Τζόρντι Μπερτομέου και κατ’ επέκταση με τoν συνεταιρισμό της Euroleague και έχουν εκφραστεί δημόσια και με κάθε τρόπο τα τελευταία χρόνια. Κατανοητό. Απόλυτα. Όμως η… έξοδος δεν είναι “νίκη”. Η αποχώρηση δεν δίνει τίποτα στον Παναθηναϊκό πέρα από την ηθική ικανοποίηση και όσο και αν ακούγεται υπερβολικό για μια ομάδα που έχει έξι ευρωπαϊκά τρόπαια, το ενδεχόμενο μακροχρόνιας απουσίας από τη Euroleague θα πλήγωνε αφάνταστα το πρεστίζ του συλλόγου.
Ίσως και αν είναι ατυχές το παράδειγμα, αλλά θα θυμίσω δύο τρανταχτές περιπτώσεις του ευρωπαϊκού μπάσκετ, οι οποίες χάθηκαν στο πέρασμα του χρόνου. Αρχικά την ιταλική Βαρέζε των πέντε ευρωπαϊκών τροπαίων (όλα τη δεκαετία του ’70) και των δέκα τελικών και στη συνέχεια τη λετονική (τότε σοβιετική) Ρίγα, η οποία κατέχει τρεις ευρωπαϊκούς τίτλους. Η κάποτε υπερδύναμη στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ κοντεύει να διαγραφεί από το μυαλό των φιλάθλων και η δεύτερη έχει διαλυθεί εδώ και χρόνια!
Στο φτωχό μου το μυαλό, δεν μπορεί να υπάρξει καν σαν σκέψη μια σεζόν Euroleague δίχως τον Παναθηναϊκό και είναι ξεκάθαρο ότι αυτός ο τεράστιος σύλλογος πρέπει να έχει θέση ανάμεσα στους κορυφαίους της Ευρώπης. Στα μάτια μου δεν υπάρχει… Παναθηναϊκός χωρίς τη Euroleague και νομίζω ότι είναι εύκολα κατανοητό πως οι Πράσινοι θα είναι οι μεγάλοι χαμένοι από μια πιθανή ηρωική… έξοδο. Όχι ότι δεν θα πληγεί το κύρος της διοργάνωσης ή ότι η Euroleague δεν θα υποστεί οικονομική ζημιά – και μάλιστα μεγάλη – από την απουσία ενός εκ των πιο επιτυχημένων και εμπορικών ομάδων. Όμως έχει ακόμα και άλλους ευρωπαϊκούς “γίγαντες” για να στηρίξει τη διοργάνωση της. Και ο Παναθηναϊκός τι θα απογίνει;
Του ταιριάζει το “καλύτερα πρώτος στο… χωριό και σεβασμός”; Μπορεί να συγκριθεί το Τριφύλλι ως μέγεθος και αθλητικός οργανισμός με μια διοργάνωση όπως είναι το Champions League; Ναι, η FIBA είναι φιλόδοξη, ναι θα έχει ως… κορόνα στο κεφάλι της τον Παναθηναϊκό, ναι οι Πράσινοι θα είναι το “διαμάντι” της διοργάνωσης, όμως ουσιαστικά μιλάμε για αγωνιστικό υποβιβασμό…
Ο Παναθηναϊκός και η Euroleague μοιάζουν με συμβιωτικοί οργανισμοί, γιατί ο ένας χρειάζεται τον άλλον και η λύση δεν είναι η αποχώρηση, αλλά η επιμονή. Και στο φινάλε, κάλλιο να είναι οι Πράσινοι ένα “αγκάθι” που τρυπάει και ματώνει το δάκτυλο, παρά ένα μαραμένο “τριφύλλι”…
