Στην εποχή μας τα social media μοιάζουν σαν ένας μικρός καθρέπτης της κοινωνίας και του “ρεύματος” που υπάρχει σε μια μικρή ή μεγάλη μερίδα του κόσμου. Πλέον ο φίλαθλος εκφράζεται ανοικτά, η “φωνή” του ακούγεται και βγαίνουν αρκετά πιο εύκολα συμπεράσματα για τη… λαϊκή ετυμηγορία σε διάφορες καταστάσεις.
Το τελευταίο διάστημα έχω παρατηρήσει το εξής απίθανο. Φίλαθλοι του Παναθηναϊκού – και δεν είναι λίγοι – να… υπερασπίζονται τον Αλαφούζο σε κάθε ευκαιρία ή ακόμη και να τον συγκρίνουν και να εξισώνουν την παρουσία του στην ΠΑΕ με αυτή της οικογένειας Βαρδινογιάννη! Μιλάμε για απίθανα πράγματα τα οποία πιθανότατα μόνο στον Παναθηναϊκό μικρόκοσμο θα μπορούσε κάποιος να βιώσει.
Ένα Κύπελλο και μια εξαιρετική πορεία στον πρώτο γύρο πρωταθλήματος, έργα Γιοβάνοβιτς και τα δύο, ήταν το νερό της λήθης για ορισμένους, οι οποίοι ξέχασαν μέσα σε λίγους μήνες τις “αμαρτίες” του Αλαφούζου την τελευταία δεκαετία και ιδιαίτερα το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός είναι χωρίς πρωτάθλημα εδώ και 12 χρόνια.
Λησμόνησαν τις ντροπιαστικές στιγμές που έζησε ο Παναθηναϊκός, διέγραψαν τις μαύρες σελίδες που γράφτηκαν με το…τράβηγμα της πρίζας, ξέχασαν τον Πιενμπονγκσάντ, την απαγόρευση μεταγραφών, τον παρολίγο υποβιβασμό, την… εξαφάνιση του Τριφυλλιού από τον ευρωπαϊκό χάρτη και την τιμωρία από την ΟΥΕΦΑ.
Σαν να μην έγιναν ποτέ στέκουν στο παρελθόν εκείνες οι ημέρες που οι προπονητές, οι παίκτες και οι υπάλληλοι ήταν απλήρωτοι και ο Ουζουνίδης έδινε δανεικά σε κάποιους για να επιβιώσουν, σαν να μην υπήρξε στην εποχή Αλαφούζου είναι η απόλυση του Δώνη με επιστολή μέσω… σοφέρ, ο Φάμπρι με τα “λιοντάρια που ουρούν”, ο “σατράπης” Μπόλονι, ο μαθητευόμενος Πογιάτος, η απομάκρυνση Ρότσα γιατί είχε υπερασπιστεί τον Βύντρα, η εφιαλτική περίοδος Στραματσόνι και η γενικότερη σμίκρυνση του ποδοσφαιρικού γίγαντα Παναθηναϊκού.
“Όποιος δεν θυμάται το παρελθόν του, είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει”, είχε πει ο Σανταγιάνα. Και όσα έκανε ο Αλαφούζος δεν ξεχνιούνται ή για να το πω καλύτερα δεν πρέπει να ξεχαστούν. Γιατί κανένας δεν εγγυάται ότι ο Παναθηναϊκός δεν πρόκειται να βιώσει και πάλι – εξαιτίας Αλαφούζου – στιγμές ντροπής και απόγνωσης. Και αν αυτό ξαναγίνει, τότε δεν θα έχει ευθύνη ο Αλαφούζος, αλλά ο κόσμος του Παναθηναϊκού.
