Με συστατικά διαφορετικά από αρκετές ομάδες, αυτά που κατάφεραν να κάνουν επιτυχημένο για ένα ποδοσφαιρικό γύρο τον Παναθηναϊκό πορεύτηκε ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς στο πρωτάθλημα. Με παίκτες – “εργάτες” και ένα σύνολο ποδοσφαιριστών που είχε τη φιλοσοφία των… τριών σωματοφυλάκων. “Όλοι για έναν και ένας για όλους”. Μόνο που φάνηκε στην πορεία της σεζόν και σε κρίσιμα σημεία της αγωνιστικής περιόδου, ότι λείπει ένα σημαντικό κομμάτι από αυτό το puzzle για να γίνει πιο όμορφη, πιο “δυνατή” αυτή η εικόνα. Το κομμάτι του ηγέτη.

Στο διάστημα που ο Αϊτόρ ήταν υγιής, αυτός ήταν ο παίκτης που έκανε το step up και διεκδίκησε με αξιώσεις το ρόλο του ηγέτη στον Παναθηναϊκό. Αυτός έπαιξε άλλωστε σημαντικό ρόλο και στο περσινό δυνατό finish του Τριφυλλιού, αυτός ήταν η “φωτιά” που καψάλισε τους αντιπάλους του Παναθηναϊκού στην αρχή της σεζόν. Ναι, ο Αϊτόρ θα μπορούσε να εξελιχθεί σε αγωνιστικό ηγέτη του Παναθηναϊκού, όμως η Τύχη έμελλε να του σκαρώσει ένα άσχημο παιχνίδι και η απουσία του είναι σημαντική. Δεν λείπουν μόνο τα γκολ και οι ασίστ του, αλλά αυτό το πνεύμα – νικητή, αυτή η “λάβα” που είχε μέσα του ο Ισπανός.




 

Λείπει ο παίκτης – ηγέτης από τον Παναθηναϊκό. Αυτό είναι ξεκάθαρο. Και δεν αποκτήθηκε μέχρι τώρα στη μεταγραφική περίοδο. Ο Κλάινεσλαχ είναι ποδοσφαιριστής που μπορεί να “μπαλώσει” τρύπες, ο Πούχατς μια χρήσιμη εναλλακτική επιλογή, ο Μαντσίνι έχει ποιότητα, ωστόσο η ηγετική προσωπικότητα είναι κάτι που βρίσκεις δύσκολα στον κόσμο του ποδοσφαίρου. Είναι κάτι που ένας παίκτης το έχει μέσα του, θαρρείς σαν κληρονομικό χάρισμα, και όχι απλά το κουβαλά μαζί του, αλλά φροντίζει να εμπνέει και τους συμπαίκτες του.

Έχει διαφορά ο καλός παίκτης με τον παίκτη – ηγέτη. Έχει διαφορά ο αρχηγός με τον αγωνιστικό ηγέτη. Τούτη την κρίσιμη αγωνιστική περίοδο, τώρα που ο Παναθηναϊκός έχει μείνει μονάχα με τον στόχο πρωταθλήματος, το Τριφύλλι χρειάζεται ένα ηγέτη. Έναν ποδοσφαιριστή που θα κάνει το βήμα παραπάνω και θα βγει μπροστά στο γήπεδο όταν θα έρθουν οι δύσκολες στιγμές. Γιατί θα υπάρξουν και τέτοιες.