Αν και το φινάλε του Αθηναϊκού ντέρμπι αφήνει γλυκόπικρη γεύση στον Παναθηναϊκό, το γεγονός ότι οι Πράσινοι διατηρούν τη θέση τους στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα και τον τίτλο στα…πόδια τους είναι το μικρό κέρδος της ομάδας του Γιοβάνοβιτς από την…τιτανομαχία της Λεωφόρου.

Οι δύο καλύτερες ομάδες του πρωταθλήματος αναμετρήθηκαν σε ένα ματς που ο ηττημένος θα αποκτούσε σημαντικό μειονέκτημα στην κούρσα τίτλου και το ισόπαλο αποτέλεσμα αφήνει… ανοικτούς λογαριασμούς, οι οποίοι θα λυθούν στα τρία τελευταία ματς των πλέι οφ.

Οι Πράσινοι μπήκαν με νευρικότητα στο παιχνίδι, η απόδοση τους ήταν κατώτερη του αναμενόμενου και των υψηλών απαιτήσεων και έχω την εντύπωση ότι σεβάστηκαν περισσότερο από ότι άξιζε τον αντίπαλο τους.

Η συντηρητική εκκίνηση των παικτών του Παναθηναϊκού στο ντέρμπι σε συνδυασμό με το βαρύ πέπλο πίεσης που κουβαλούν στις πλάτες τους εδώ και καιρο αλλά και με την κόπωση που – μοιραία – εμφανίζεται στο “στρατόπεδο” του Τριφυλλιού, είχαν ως αποτέλεσμα αυτή την άχρωμη αγωνιστική εικόνα στο πρώτο ημίχρονο.

Κάτι το ένστικτο αυτοσυντήρησης που έχουν οι παίκτες, κάτι το “δεν πρέπει με τίποτα να χάσουμε τον αγώνα” που βασάνιζε το μυαλό τους εδώ και μέρες, κάτι και το γεγονός ότι ουδείς – πλην Μπρινιόλι – δεν έπιασε υψηλά στάνταρ απόδοσης και ο Παναθηναϊκός βρέθηκε να ακολουθεί το παιχνίδι της ΑΕΚ και όχι να επιβάλλει το ρυθμό του, όπως συνηθίζει στη Λεωφόρο.

Το δεύτερο μέρος ήταν περισσότερο ισορροπημένο και ιδιαίτερα στο τελευταίο εικοσάλεπτο ο Παναθηναϊκός έδειχνε να πατά καλά στο γήπεδο, κυρίως εξαιτίας των κινήσεων του Γιοβάνοβιτς και των αλλαγών που έκανε ο προπονητής του Τριφυλλιού.

Δικαιούται ο Παναθηναϊκός να διαμαρτύρεται για δύο κόκκινες κάρτες που δεν δόθηκαν σε Μουκουντί και Βίντα, ωστόσο το αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει και οι Πράσινοι δεν χρειάζεται καν να κάνουν υπολογισμούς και να μπλέξουν με τη μυστήρια γλώσσα των μαθηματικών. Γιατί τρεις νίκες = πρωτάθλημα.