Ο δικός μου Ντιέγκο ήταν πάντα ένας “εχθρός” που έμαθα να σέβομαι και να αγαπώ… Μια ζωή απέναντι στις ομάδες που λάτρευα μικρός, όπως ο MJ στο μπάσκετ… ερωτεύτηκα κάθε ποδοσφαιρική του κίνηση, μίσησα τον καταστροφικό τρόπο που έζησε τη ζωή του. Δεν ήταν είδωλο στα μάτια μου, αλλά ένα μεγάλο αντιπαράδειγμα… Όμως στο γήπεδο ήταν ένας “θεός”… Και αυτό κρατάω…
Δύο φορές τον είδα από… απόσταση, άλλη μια περίμενα μάταια να τον αντικρίσω. Το δωδεκάωρο έξω από το “Μεγάλη Βρετάνια” αποδείχθηκε… φιάσκο πριν από λίγα χρόνια. Είδα τη φιγούρα του να ανεβαίνει τα σκαλιά , λίγο την πλάτη του και τον πλησίασα στο μισό μέτρο μέχρι να με απομακρύνουν… διακριτικά οι άνδρες της ασφάλειας.
Η δεύτερη ήταν στη Νότια Αφρική. Είχαμε την τύχη να μένουμε στο ίδιο ξενοδοχείο με την Εθνική Αργεντινής. Βγήκε από το δωμάτιο μόνο για το πρωινό, ενώ εκατοντάδες φίλαθλοι περίμεναν έξω στο κρύο. Περίμενα κι εγώ να τελειώσει το πριβέ πρωινό του μαζί με τους συνεργάτες του, για να μου επιτρέψουν να μπω στο χώρο. Αφού είχε αποχωρήσει… Δεν πήρα τα μάτια μου από πάνω του. Ήρεμος, σε μια σχετικά καλή φάση της ζωής του, έκανε τα πλάνα για το ματς και εγώ κοιτούσα σαν σχολιαρόπαιδο.
Λίγες ώρες αργότερα, αποφάσισε να μην πάει στη συνέντευξη Τύπου για το παιχνίδι της Αργεντινής με την Ελλάδα, γιατί είχε τσαντιστεί με τη ΦΙΦΑ.
Απογοητεύτηκα… Ήθελα να τον ακούσω, να ρωτήσω αν ήμουν τυχερός… Να αισθανθώ πως ήταν αυτή η εκρηκτική προσωπικότητα. Μια φορά τον είδα στο γήπεδο και αυτή από απόσταση. Ως προπονητή στον πάγκο της Αργεντινής. Με την εικόνα στο τέλος του αγώνα της αγκαλιάς στον Καραγκούνη να μένει τυπωμένη στο μυαλό… Αυτός ήταν δικός μου Ντιέγκο… Με στοιχειώνουν οι εικόνες από το Μουντιάλ της Ρωσίας, οι εικόνες από το προπονητικό του πέρασμα στο Μεξικό, χαράζουν στο μυαλό μου αυτό το μαγικό καμβά που είχε ζωγραφίσει στα χρονιά της ποδοσφαιρικής του λάμψης. Όμως το ’86 θα είναι πάντα εκεί για να τα σκεπάζει όλα… Τότε που ζωγράφιζα με ένα μαρκαδόρο σε ένα λευκό φανελάκι το 10 και γινόμουν για λίγα λεπτά ο Ντιέγκο…
