Μια ακόμα σελίδα ντροπής, από τις πολλές που έχουν γραφτεί τα τελευταία χρόνια στον Παναθηναϊκό, γράφτηκε το βράδυ της 3ης Μαρτίου στη Λεωφόρο από τον Μπόλονι και τους ποδοσφαιριστές του Τριφυλλιού. Ο αποκλεισμός από τον ΠΑΣ Γιάννινα και ιδιαίτερα με τον τρόπο που ήρθε, είναι βαρύς και ασήκωτος. Μια τεράστια αγωνιστική αποτυχία από έναν προπονητή που βιάστηκε να… πετάξει χαρταετό και είδε έναν νεαρό, ταλαντούχο και άπειρο τεχνικό (βλέπε Γιαννίκης) να του… παίρνει την προπονητική ταυτότητα. Δύο φορές μέσα σε δύο εβδομάδες.
Ο Μπόλονι απέτυχε. Παταγωδώς. Και αυτή του η αποτυχία έκανε θόρυβο. Μεγάλο. Ακούστηκε παντού και είναι πιθανό να φέρει και “ωστικά κύματα”.
Ο Ρουμανο- ούγγρος απέτυχε στο μίνιμουμ του τελευταίου μεγάλου στόχου που είχε η ομάδα του. Απέτυχε γιατί επέμεινε σε μια ρότα, η οποία τον οδηγούσε στα “βράχια”. Απέτυχε γιατί μερικές φορές ο θεός του ποδοσφαίρου αφήνει τη δική του… Νέμεση να επιβάλλει την τιμωρία που θεώρησε πιο σωστή, βλέποντας – κατ’ επανάληψη – να υπερβαίνονται τα όρια της ποδοσφαιρικής λογικής.
Ο αποκλεισμός του Παναθηναϊκού από τη συνέχεια του Κυπέλλου Ελλάδας είναι η “τιμωρία” του Μπόλονι για το ποδόσφαιρο… κρητιδικής περιόδου που επέλεξε τους τελευταίους μήνες. Όχι μόνο δεν έμαθε από τα λάθη του, όχι μόνο δεν άκουσε τα αναρίθμητα “καμπανάκια”, αλλά συνέχισε με πείσμα να ακολουθεί ένα πλάνο, το οποίο με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγούσε την ομάδα του στην αποτυχία. Και το πρόβλημα στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν το έχει ο Μπόλονι, αλλά ο Παναθηναϊκός και ο κόσμος του.
Οι φίλαθλοι του Τριφυλλιού γιατί να τιμωρούνται με αυτόν τον βάναυσο τρόπο; Γιατί να βιώνουν άλλη μια ντροπιαστική στιγμή; Γιατί να δακρύζουν, να αγανακτούν, να αναρωτιούνται για την κατρακύλα της αγαπημένης τους ομάδας; Γιατί να παλεύουν για να αντέξουν τον “πόνο” της απώλειας ενός ακόμα τίτλου για έβδομη συνεχόμενη σεζόν; Για το πείσμα ενός 68χρονου προπονητή που θέλησε ξαφνικά το 2021 να αναβιώσει τη… ξεχασμένη δεκαετία του ’80;
Μοιάζει εξωπραγματικό το γεγονός ότι ο Μπόλονι για άλλη μια φορά απέφυγε να αναλάβει την ευθύνη που του αναλογεί και έριξε το φταίξιμο στον κορωνοϊό (αλήθεια τώρα;), στον… ψυχολογικά ανέτοιμο Πούγγουρα και στις… ελλείψεις! Ιδιαίτερα όταν έχει αποκλειστεί από μια ομάδα με αισθητά μικρότερο μπάτζετ και ξεκάθαρη διαφορά εμπειρίας και – θεωρητικά – ποδοσφαιρικής ποιότητας.
Μην βιαστείτε να πείτε ότι οι παίκτες και η διοίκηση έχουν βγει από το… χορό ή ότι κάποιοι περίμεναν στη γωνία για μια αποτυχία. Γιατί όλα αυτά γράφτηκαν και στο παρελθόν και σε μια περίοδο που ο Παναθηναϊκός πήγαινε ΚΑΛΑ. Αλλά τότε, όλη η “σκόνη” κρύφτηκε κάτω από το… χαλί εξαιτίας των αποτελεσμάτων και ορισμένοι προτίμησαν να βάλουν παρωπίδες και να κοιτάζουν μόνο τους βαθμούς.
Τα “bonus – bonus” ίσως να ακούγονται ακόμα στα αποδυτήρια της Λεωφόρου. Για μια νίκη σε ντέρμπι, από παίκτες άτιτλους στον Παναθηναϊκό, οι οποίοι έχουν φτάσει στο σημείο να κυνηγούν τους ίδιους στόχους με τον… Αστέρα Τρίπολης (με όλο το σεβασμό στην εξαιρετική ομάδα της Αρκαδίας) και να θεωρούν… επιτυχία το αυτονόητο της ευρωπαϊκής συμμετοχής!
Το συγκεκριμένο θέμα σηκώνει μεγάλη συζήτηση, γιατί ορισμένοι έχουν βολευτεί και μάθει να κρύβονται πίσω από δικαιολογίες, ενώ άλλοι έχουν “καεί” ψυχολογικά από τον προπονητή τους. Ωστόσο αυτό δεν τους απαλλάσει από τα καθήκοντα τους. Αν δεν μπουν τα χρήματα στο λογαριασμό τους στο τέλος της δόσης συμβολαίου θα γκρινιάξουν (στην καλύτερη περίπτωση). Αν όμως δεν αποδίδουν όπως πρέπει και δεν τιμούν τη φανέλα που φορούν, δηλαδή επαγγελματικά δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους, όλα καλά;
Και κάτι ακόμα. Ούτε ο Μπόλονι φταίει 100%, ούτε οι παίκτες. Γιατί… σύμπτωση που επαναλαμβάνεται, μάλλον σταματά να είναι σύμπτωση… Επτά χρόνια χωρίς τίτλο είναι ο Παναθηναϊκός, επτά χρόνια αγωνιστικής αποτυχίας βιώνει το Τριφύλλι. Επτά σεζόν “κολλημένη” στη μετριότητα είναι η ποδοσφαιρική ομάδα. Και αυτή η “ελεύθερη πτώση” του Παναθηναϊκού είναι απόλυτη ευθύνη της διοίκησης Αλαφούζου. Ο… καπετάνιος φταίει πρώτος όταν το καράβι “βουλιάζει”. Σωστά;
