Δικαιολογημένα οι περισσότεροι έχετε σταθεί σε αυτό το αυθόρμητο – και ανθρώπινο – ξέσπασμα του Δημήτρη Εμμανουηλίδη μετά το τέλος του αγώνα με την ΑΕΛ. Λύγισε ο νεαρός επιθετικός για ένα θέμα καθαρά προσωπικό, συγκινήθηκε και μας συγκίνησε, αλλά παράλληλα μας θύμισε ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι τα πάντα στη ζωή! Υπάρχουν σοβαρότερα θέματα και το τόπι που κυλά στο γρασίδι είναι απλά μια αφορμή για να ξεχνιόμαστε από αυτά…
Ο Εμμανουηλίδης χρειάστηκε μόλις επτά λεπτά για να στείλει τη μπάλα στα αντίπαλα δίχτυα και να “κλειδώσει” τη νίκη για την ομάδα του. Τόσο χρόνο επέλεξε να του δώσει ο Μπόλονι σε μια από τις περιορισμένες συμμετοχές του στη σεζόν. Υγιής, δίχως να κουβαλά κάποιο πρόβλημα, ορεξάτος και δραστήριος, ο Εμμανουηλίδης μάλλον… μυστηριωδώς έχει μείνει στη “σκιά” και στον πάγκο εδώ και μεγάλο διάστημα. Στα μάτια μου είναι ένας από τους πλέον αδικημένους παίκτες του Παναθηναϊκού επί των ημερών του Μπόλονι και δεν προσπαθώ να γίνω μετά Χριστόν προφήτης. Τα ίδια πίστευα καιρό πριν, τα ίδια θα λέω και στο μέλλον, πολύ απλά γιατί θεωρώ ότι πρόκειται για τον πλέον ταλαντούχο παίκτη που έχει βγει από την Ακαδημία του Παναθηναϊκού τα τελευταία χρόνια με μια σπάνια αίσθηση του γκολ και μια διαφορά σε σχέση με την προηγούμενη παρουσία του στο Τριφύλλι.
Στα 20 χρόνια του, δεν είναι πια ταλέντο, αλλά έτοιμος ποδοσφαιριστής. Και ίσως έχει έρθει η στιγμή να πάρει συνεχόμενα παιχνίδια στα πόδια του, να βρει ρυθμό και να δείξει την ποιότητα του. Αρκεί ο προπονητής του να τον πιστέψει και να μην επιμείνει σε αυτό τον άχαρο ολιγόλεπτο ρόλο που του δίνει στα παιχνίδια. Σημείωση: Ο Εμμανουηλίδης έχει τέσσερις συμμετοχές, ένα γκολ και δεν έχει συμπληρώσει καν ενενήντα αγωνιστικά λεπτά (συνολικά)!
Η λέξη αδικία είναι βαριά, αλλά ο Εμμανουηλίδης, ο Μπουζούκης, ο Καμπετσής σίγουρα αξίζουν περισσότερες ευκαιρίες από αυτές που έχουν πάρει μέχρι τώρα. Θα μου πείτε, δεν γίνεται να παίζουν όλοι! Σωστό, όμως γίνεται να παίζουν οι καλοί και κυρίως να ανταμείβονται για την προσπάθεια τους. Θα ήταν πραγματικά μια μεγάλη “ζημιά” για τον Παναθηναϊκό να “κάψει” δύο σπουδαία ταλέντα της Ακαδημίας του και έναν ιδιαίτερα εξελίξιμο ποδοσφαιριστή, ιδιαίτερα σε αυτή τη δύσκολη σεζόν. Οι Πράσινοι στηρίζονται στην Ακαδημία τους στα δύσκολα, όχι εξαιτίας του Μπόλονι, αλλά κυρίως εξαιτίας της δουλειάς που έγινε και γίνεται στα τμήματα υποδομής του συλλόγου. Αν δεν είχαν φυτευθεί οι ποδοσφαιρικοί “σπόροι”, τώρα ο Παναθηναϊκός δεν θα είχε και τους καρπούς στα χέρια του…
