Αυτό το “διαζύγιο” μπορείτε να το χαρακτηρίσετε όπως θέλετε… Άδικο, ξαφνικό, πρόωρο, απρόσμενο, αναγκαίο, επιβεβλημένο, παράλογο… Δόξα τω Θεώ, η ελληνική γλώσσα είναι τόσο πλούσια και μπορεί να βρεθεί η κατάλληλη λέξη για να περιγράψει τις σκέψεις μας για την αποχώρηση του Γιώργου Δώνη από την τεχνική ηγεσία του Παναθηναϊκού.
Σίγουρα έχετε διαμορφώσει τη δική σας άποψη για όλα όσα έγιναν τους προηγούμενους μήνες και οδήγησαν τη διοίκηση του Παναθηναϊκού στην απόφαση να “γκρεμίσει” αυτό το πρότζεκτ και να “χτίσει” κάτι καινούργιο. Ο Γιώργος Δώνης μπορεί να… κατηγορηθεί για ορισμένα προπονητικά λάθη και για υπέρμετρο εγωισμό σε κάποιες καταστάσεις, ωστόσο ουδείς μπορεί να πει ότι δεν αγάπησε τον Παναθηναϊκό και ότι δεν θέλησε το καλό αυτού του συλλόγου.
Από την πρώτη μέχρι και την τελευταία ημέρα, ο Δώνης πάλεψε για να πετύχει τους στόχους του με την ομάδα της καρδιάς του. Και ξέρετε κάτι; Δεν πούλησε οπαδιλίκι, γιατί ένας προπονητής με τη δική του ισχυρή προσωπικότητα, δεν χρειάζεται να το κάνει. Απλά εκφραζόταν ελεύθερα, ζούσε με πάθος το προσωπικό του όνειρο. Αυτό ήταν! Να προπονήσει τον Παναθηναϊκό! Αυτό είχε πάντα στο μυαλό του και γι’ αυτό το λόγο δεν άκουσε κανέναν όταν το καλοκαίρι του 2018 αποφάσισε να αναλάβει την τεχνική ηγεσία του Παναθηναϊκού. Και όταν λέω δεν άκουσε κανέναν, το εννοώ! Όλοι του έλεγαν εκείνη την περίοδο ότι είναι… τρελός να μπλέξει με την φωτιά γιατί θα καεί. Όλοι του έλεγαν ότι θα “πνιγεί” μαζί με ένα καράβι που βουλιάζει. Και ο ίδιος πήγε κόντρα στην επαγγελματική λογική, έβαλε μπροστά το συναίσθημα και έκανε ένα μικρό αγωνιστικό θαύμα στην πρώτη του σεζόν. Πήρε μισή ντουζίνα άπειρα πιτσιρίκια και τα “μεταμόρφωσε” σε μια ζηλευτή ομάδα.
Στη δεύτερη του σεζόν, έκανε δύο και μεγάλα λάθη. Τεράστια, ασυγχώρητα για την ευφυία του. Το πρώτο ήταν το γεγονός ότι σήκωσε πολύ ψηλά τον πήχη των προσδοκιών. Ασφαλώς και είχε εξήγηση αυτή του η κίνηση, ωστόσο αποδείχθηκε – εκ των υστέρων – λανθασμένη.
Η δεύτερη ήταν η δημόσια τοποθέτηση του τον περασμένο Φλεβάρη για τα μεταγραφικά. Όταν ο ουρανός ήταν “καθαρός” και δεν υπήρχε ούτε… συννεφάκι αμφιβολίας, ήρθαν ξαφνικά αστραπές και βροντές. Και αυτή η επιλογή δεν αποδείχθηκε σωστή. Όχι γιατί έπρεπε να κρύψει την αλήθεια από τον κόσμο ή να μην εξωτερικεύει τις σκέψεις του. Αλλά γιατί προτίμησε να το κάνει πρώτα δημόσια και όχι μετά από μια αναλυτική συζήτηση με τη διοίκηση και τον τεχνικό διευθυντή.
Ίσως “πλήρωσε” την αφοπλιστική του ειλικρίνεια και τον αυθορμητισμό του, ίσως κάποιες λεπτομέρειες που σε ορισμένους ανθρώπους κάνουν τη διαφορά. Όμως αποχωρεί σχεδόν… επιτυχημένος, με “κληρονομιά” στον Παναθηναϊκό μια έτοιμη νέα γενιά ταλαντούχων ποδοσφαιριστών και με πολλά “γιατί” να βασανίζουν το μυαλό του.
Γιατί να μην ολοκληρωθεί το πρότζεκτ; Γιατί να μην βρεθεί μια λύση; Γιατί να μην μπουν στην άκρη οι εγωισμοί; Γιατί να καταστραφεί έτσι εύκολα αυτό το “οικοδόμημα”; Απαντήσεις ίσως δεν θα πάρει ποτέ και ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω. Αυτό που ήταν να γίνει, έγινε και ήρθε η στιγμή της αποχώρησης. Δεν χωρά η λέξη “αντίο”, γιατί ο Γιώργος Δώνης δεν μπορεί – και δεν πρέπει – να πει αντίο στον Παναθηναϊκό. Κάτι μου λέει ότι αργά ή γρήγορα, πάλι για το Τριφύλλι θα “μάχεται” και θα αγωνιά εκεί στην άκρη του πάγκου… Μέχρι τότε, εις το επανιδείν και ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Γιώργο Δώνη, τον Μάκη Αγγελίνα, τον Παναγιώτη Μαλλιαρίτση, τον Γρηγόρη Γεωργίτσα, τον Γιώργο Γεωργιάδη και τον Μίκι Μένταν.
