Χρειάστηκαν να περάσουν έξι ολόκληρα χρόνια για να τοποθετηθεί δημόσια και σε ελληνικό ΜΜΕ – και μάλιστα ιδιοκτησίας του – ο Γιάννης Αλαφούζος. Γιατί έχει προηγηθεί και αυτό το… “accident” πριν καμιά τριετία που είχε ψελλίσει σε ένα vlog, μια δήλωση αποχώρησης που πήρε… σιωπηρά πίσω και βέβαια δεκάδες λάθη που έφεραν τον Παναθηναϊκό στο χείλος του γκρεμού και μια “ανάσα” από τον υποβιβασμό.

Περίμενε κανείς να έχει το κουράγιο ο Γιάννης Αλαφούζος να μιλήσει σε συνέντευξη Τύπου; Να ερωτηθεί από δημοσιογράφους, που δεν είναι υπάλληλοι του, για όλα όσα έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια; Να απαντήσει σε “καυτά” ερωτήματα;

Το ραδιοφωνικό του σταθμό επέλεξε για να μιλήσει και να πει αυτά που ήθελε, χωρίς να… μπλέξει με “ενοχλητικούς” ρεπόρτερ.

Βγήκε και – σωστά – έκανε καταγγελίες ο Αλαφούζος από τη στιγμή που θεωρεί ότι γνωρίζει πράγματα και καταστάσεις για το “παρασκήνιο” του ελληνικού ποδοσφαίρου. Με μια υποσημείωση. Το έκανε αφού είχε γίνει το “κακό” και μετά την απώλεια του πρωταθλήματος. Αντί να προλάβει τις καταστάσεις που αντιμετώπισε η ομάδα του, ο ιδιοκτήτης της ΠΑΕ Παναθηναϊκός απλά αποδέχθηκε τις αποφάσεις. Και της Λίγκας και του Γιοβάνοβιτς.

Το όνομα του Μελισσανίδη το ανέφερε. Το ίδιο και αυτό της ΑΕΚ. Άραγε στον Βαγγέλη Μαρινάκη λησμόνησε να αναφερθεί; Γιατί ακόμα και για ματς του… Λεβαδειακού μίλησε ο Αλαφούζος, αλλά ούτε μια αναφορά στον άνθρωπο που πήρε την απόφαση για μετάθεση… 25 ωρών του ντέρμπι “αιωνίων”.

Και για το “μαύρο” παρελθόν; Μισόλογα. Το “έκανα κι εγώ λάθη”, δεν δικαιολογεί τα δύο Κύπελλα Ελλάδας σε δεκατρία χρόνια και την ευρωπαϊκή σμίκρυνση του Παναθηναϊκού! Το “είχαμε μια καταστροφική χρονιά στην περίοδο Στραματσόνι, τα διαλύσαμε όλα εκείνη τη χρονιά”, δεν δικαιολογεί το τράβηγμα της πρίζας και τα χρόνια ποδοσφαιρικού “σκοταδισμού” που πέρασαν ο Παναθηναϊκός και ο κόσμος του.

Ούτε για Πιενγμποσάντ μάθαμε (και ένας Θεός ξέρει αν θα μάθουμε ποτέ), ούτε για την περίοδο Ουζουνίδη που έδινε ακόμα και… δανεικά σε μέλη του ποδοσφαιρικού τμήματος για να ζήσουν αξιοπρεπώς, ούτε για τον Δώνη και τους… σοφέρ. Όλα έμειναν στο “χρονοντούλαπο”. Όμως δεν ξεχνιούνται… Δεν γίνεται να ξεχαστούν…