Δοξάζω τον Θεό που μου έδωσε τη δυνατότητα να ζήσω δυνατές αναμνήσεις στη μικρή μου δημοσιογραφική πορεία. Στιγμές πραγματικά ξεχωριστές, οι οποίες τα τελευταία χρόνια μοιάζουν σαν… ψέμα.
Αυτή η Ευρώπη πόσο έχει λείψει… Αυτός ο Panathinaikos πόσο έχει λείψει… Αυτές οι βραδιές πόσο έχουν λείψει… Καμιά φορά κοιτώ τις φωτογραφίες και μου φαίνεται ότι έχει περάσει ένας… αιώνας ή ότι πρόκειται για μια παράλληλη πραγματικότητα σε μια άλλη διάσταση. Τόσο μακρινά μοιάζουν τα αυτονόητα…
Εκείνη η παγωμένη νύχτα στο Μιλάνο, όταν ο Σαριέγκι σκόραρε και σόκαρε την ποδοσφαιρική Ευρώπη έρχεται στο νου. Και στο φινάλε ο Μουρίνιο να συγχαίρει έναν – έναν τους παίκτες του Παναθηναϊκού και λίγο μετά να μου… θυμώνει στη συνέντευξη, γιατί “ο Παναθηναϊκός είναι μεγάλη ομάδα και χάσαμε δίκαια”.
Αυτή η τρομερή εμπειρία στην καταπράσινη Βρέμη με το γκολ – ποίημα του Καραγκούνη, τα αποδυτήρια να γίνονται… κλαμπ από τους χορούς νίκης και τον χαμογελαστό Τεν Κάτε να μου σκάει μια αγκαλιά και να μου λέει: “Στο είχα πει, δεν πέφτω έξω”.
Εκείνο το απίθανο διήμερο στη Ρώμη, η οποία είχε γίνει… πράσινη. Αγκαλιά οι οπαδοί του Παναθηναϊκού και της Ρόμα στους δρόμους της “Αιώνιας πόλης”, μια εκπληκτική ατμόσφαιρα στο Ολίμπικο και ένα ονειρικό φινάλε για το Τριφύλλι. Σαν χθες μου φαίνεται όταν ο τρελαμένος Βούτσινιτς έμπαινε στη φυσούνα και έβριζε θεούς και δαίμονες με τον Μπαπτίστα να τον συγκρατεί για να μην ξεφύγει η κατάσταση ή όταν ο Ρίισε μου έλεγε λίγο ώρα αργότερα με το “τετραγωνισμένο” σκανδιναβικό μυαλό του: “Φίλε, ο Παναθηναϊκός είναι η καλύτερη ομάδα που πέρασε φέτος από αυτό το γήπεδο”.
Πως να ξεχάσεις εκείνη τη μοναδική εμπειρία στο ήρεμο χωριουδάκι του Βιλα Ρεάλ; Το Παναθηναϊκό πάρτι έξω από το γήπεδο, τους πέντε οπαδούς του Τριφυλλιού που είχαν ταξιδέψει από την… Ινδία για να δουν από κοντά τους Πράσινους (ναι, Ινδοί ήταν), το τσαφ του Μάντζιου, τη χαζομάρα του Βαβζίνιακ, τον “κεραυνό” του “Κάρα” και τον σπουδαίο Πιρές να έρχεται στα αποδυτήρια για να συγχαρεί – ιπποτικά – τους παίκτες του Παναθηναϊκού;
Πόσες αναμνήσεις μένουν εκεί, κρυμμένες σε ένα μικρό μυαλουδάκι, καθώς άλλες δεν καταγράφονται τα τελευταία χρόνια;
Το κλίμα μίσους στο “Αλί Σαμί Γιέν”, η απίθανη ζέστη στο Τελ Αβίβ, τα… καψώνια των Αυστριακών στο Γκρατς, ο… μποξέρ στο Βουκουρέστι, το επιβλητικό “Καμπ Νόου” και τα αστέρια της Μπαρτσελόνα να… παρελαύνουν για να χαιρετίσουν το δικό τους Λουίς Γκαρσία, το απρόσμενα μαγευτικό Καζάν και το -18 που ζήσαμε στο Ταταρστάν παρέα με ένα μπουκαλάκι τοπική βότκα και το σωτήριο καπέλο Ουσάνκα, ο εφιάλτης της Γκαμπάλα, η εμπόλεμη Τιφλίδα και άλλα πολλά… Όχι, δεν θα ακολουθήσω τα χνάρια του εξαιρετικού συναδέλφου και συγγραφέα Μένιου Σακελλαρόπουλου για ένα διαφορετικό “Εκεί που έχω ταξιδέψει εγώ”. Απλά είναι αυτό που λένε: “Και διηγώντας τα να κλαις…”
