Σε καμία περίπτωση ο Παναθηναϊκός δεν ανταποκρίθηκε στη ρεβάνς Κυπέλλου με τον ΠΑΟΚ στις υψηλές προσδοκίες… μαχητικότητας που υπήρχαν και είχαν δημιουργήσει οι ίδιοι οι παίκτες του Τριφυλλιού όλο το προηγούμενο διάστημα. Τα “μπορούμε την πρόκριση” και “όλα είναι πιθανά” έμειναν στα… λόγια, αφού στην πράξη οι Πράσινοι απέτυχαν στα πιο κρίσιμα παιχνίδια της σεζόν. Και αν στο ματς της Τούμπας έπαιξε ρόλο και ο παράγοντας – κόπωση, στον αγώνα του Ολυμπιακού Σταδίου ήταν ξεκάθαρο ότι αυτή η ομάδα απλά δεν… μπορούσε να κάνει το κάτι παραπάνω.
Για την ακρίβεια, στο πρώτο ημίχρονο δεν έκανε ούτε τα… βασικά και ο αποκλεισμός ήρθε με… φυσικό τρόπο και κυρίως εξαιτίας της “χλωμής” εικόνας του Παναθηναϊκού και στα δύο παιχνίδια. Ο Δώνης και οι παίκτες του δεν μπόρεσαν να ξεπεράσουν το αγωνιστικό τους ταβάνι απέναντι σε μια ποιοτική και καλύτερη ομάδα, οι Πράσινοι λύγισαν από την πίεση και το άγχος και ο αποκλεισμός από το Κύπελλο ήρθε ουσιαστικά δίχως “μάχη”.
Το γρήγορο γκολ των φιλοξενούμενων έκοψε τα… φτερά των ποδοσφαιριστών του Τριφυλλιού και αυτό το ψυχολογικό σοκ επηρέασε σημαντικά τους Πράσινους, οι οποίοι δεν μπορούσαν να βρουν τον τρόπο – και πιθανότατα τα ψυχικά αποθέματα και την ενέργεια – για να βγάλουν αγωνιστική αντίδραση. Σε κακή βραδιά βρέθηκε η πλειοψηφία των παικτών του Παναθηναϊκού, αλλά και ο προπονητής τους. Προβληματικές πτέρυγες, απίθανα κενά στον άξονα, αργός ρυθμός, λίγα τρεξίματα, χαμένες “μονομαχίες”, επιθετική ατολμία, αλλά και καμία απάντηση από τον πάγκο στο πιεστικό παιχνίδι της αντίπαλης ομάδας.
Δεν ξέρω αν ο Παναθηναϊκός υπερτίμησε τις δυνατότητες του ή υποτίμησε τον ΠΑΟΚ εξαιτίας της νίκης του στο παιχνίδι πρωταθλήματος, όμως φάνηκε στο γήπεδο η διαφορά δυναμικότητας και στα δύο παιχνίδια και το χειρότερο για τους Πράσινους είναι ότι ο αποκλεισμός από το μεγαλύτερο τους εφετινό στόχο ήρθε αμαχητί…
