Υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέμαι αν άνθρωποι όπως ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς αξίζουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Αν χωρούν τέτοια “διαμάντια” στα μέρη μας, όταν την ίδια στιγμή βλέπουμε να γίνονται πράγματα και… θαύματα. Βγάλτε στην άκρη την προπονητική αξία του Γιοβάνοβιτς. Αυτή θα κριθεί από τα αποτελέσματα.
Απομονώστε για λίγο την προσωπικότητα του. Την ηρεμία του. Την ειλικρίνεια του. Τον σεβασμό που δείχνει σε κάθε αντίπαλο, τον τρόπο που (δεν) αντιδρά στις διαιτητικές αποφάσεις, τη μεστή του ανάλυση μετά τα παιχνίδια, την προσέγγιση του που δείχνει αρχικά τον υψηλό δείκτη νοημοσύνης του και κατά δεύτερο λόγο το ήθος που έχει μπολιασμένο μέσα του.
Την ίδια στιγμή βάλτε δίπλα στην εικόνα που έχετε δημιουργήσει για τον Γιοβάνοβιτς τη “γκρίνια” (sic) του Μαρινάκη στον διαιτητή του ντέρμπι (αλήθεια τι δουλειά είχε ο ιδιοκτήτης του Ολυμπιακού στη γραμμή του αγωνιστικού χώρου και πως του επιτράπηκε η είσοδος;), την ανακοίνωση των Πειραιωτών που έγιναν μάλλον η πρώτη ομάδα στον πλανήτη που διαμαρτύρεται για… πιστοποιημένο – μέσω VAR και με τη γραμμούλα να ξεχωρίζει – οφσάιντ , επιμένοντας – ζώντας προφανώς σε μια παράλληλη διάσταση – ότι έχει… αδικηθεί, την απίθανη “ερώτηση” που δέχθηκε ο Γιοβάνοβιτς στο “Γ. Καραϊσκάκης” από “δημοσιογράφο” και βγάλτε τα συμπεράσματα σας.
Να σας πω τη δική μου άποψη, αν και εφόσον σας ενδιαφέρει. Όχι, ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς δεν αξίζει στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Είναι σαν μια ηλιαχτίδα που προσπαθεί να κερδίσει τα μαύρα σύννεφα, σαν μια στάλα βροχής σε ξηραμένο τοπίο, σαν όαση στην έρημο. Ο Σέρβος δείχνει το δρόμο που λίγοι μπορούν να ακολουθήσουν. Είναι όμως άλλος ένας λόγος για να αισθάνονται περήφανοι οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού. Γιατί πρεσβεύει τα ιδανικά του συλλόγου και εκπροσωπεί επάξια το σήμα και την ιστορία της ομάδας του. Άλλους πέντε Γιοβάνοβιτς να είχε το ελληνικό ποδόσφαιρο και θα είχε γιατρευτεί από το φαρμάκι που το ποτίζουν εδώ και χρόνια…
