Ο χρόνος βοηθά μερικές φορές στον ερχομό της λήθης, άλλες μοιάζει με… σφουγγάρι που σβήνει από τον πίνακα τις μουτζούρες που έχουν γίνει στο παρελθόν.
Κάπως έτσι είναι και η κατάσταση για την ποδοσφαιρική ομάδα του Παναθηναϊκού. Άλλη μια μέρα πέρασε με τον Γιάννη Αλαφούζο στην ιδιοκτησία. Άλλη μια μέρα θα έρθει με τον Γιάννη Αλαφούζο να κατέχει το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών της ΠΑΕ Παναθηναϊκός. Και θα ακολουθήσουν αρκετές ακόμα, καθώς σε αυτό το μεγάλο σκοτεινό τούνελ που βαδίζει το Τριφύλλι τα τελευταία χρόνια, δεν φαίνεται… φως.
Και όχι, γι’ αυτή την κατάσταση δεν ευθύνεται ο Αλαφούζος, αλλά οι “Παναθηναϊκάρες” επενδυτές, οι οποίοι έχουν εξαφανιστεί από τον “χάρτη”. Αυτοί που έχουν τη δυνατότητα να σηκώσουν στις πλάτες τους αυτόν τον ποδοσφαιρικό “γίγαντα” και προτιμούν να τον βλέπουν να βαριανασαίνει. Γιατί η αποχή τους, η ατολμία τους, η διστακτικότητα τους σημαίνει αποδοχή αυτής της σκληρής πραγματικότητας. Ιδιαίτερα όταν γνωρίζουν ότι μπορούν να βοηθήσουν στην “αναγέννηση” του Παναθηναϊκού και δεν το κάνουν. Μεγάλη παρένθεση, αλλά αναγκαία.
Τα ερωτήματα είναι δεκάδες και αναπάντητα. Ο Αλαφούζος δεν μπήκε καν στη διαδικασία – στα τελευταία χρόνια της προσωπικής του “σιωπής” και της “σιγής ασυρμάτου” – να κοιτάξει τον κόσμο του Παναθηναϊκού στα μάτια και να μιλήσει με ειλικρίνεια στην “καρδιά” αυτής της ομάδας για όσα έγιναν στο παρελθόν. Και είναι πολλά.
Μια μονάχα Παναθηναϊκή ελπίδα υπάρχει. Να μάθει από τα λάθη του και να αλλάξει ρότα. Ποτέ δεν είναι αργά…
