Ναι, ξέρω… Κατανοώ την αντίδραση σου… “Εδώ πεθαίνει κόσμος από τον κορωνοϊό και εσύ μας γράφεις για ποδόσφαιρο;” θα σκεφτείς και ενδεχομένως, να έχεις δίκιο. Πράγματι, βιώνουμε κάτι πρωτόγνωρο, που οι νεότερες γενιές δεν έχουμε ζήσει και πολύ πιθανόν να μην επαναληφθεί στο μέλλον. Η καραντίνα τέτοιου μεγέθους, η έλλειψη όλων των ελεύθερων επιλογών που είχαμε, μας δημιουργούν πρωτοφανή συναισθήματα.
Εξυπακούεται ότι το ποδόσφαιρο ήταν αδύνατο να μείνει ανεπηρέαστο. Ωστόσο, ο κόσμος για να κρατηθεί χρειάζεται μία αίσθηση κανονικότητας. Ο φόβος υποχωρεί μετά τα αρχικά στάδια και ήδη οι περισσότεροι αδιαφορούν για την καθημερινή ειδησεογραφία από τον κορωνοϊό. Σε μεγάλο βαθμό, όλοι την έχουν εντυπώσει στον εγκέφαλο τους ως μία πτυχή της καθημερινότητας και δεν περιμένουν την ενημέρωση των 18:00 με την ίδια ανησυχία. Ανεξαρτήτως των συνθηκών, πάντα η ζωή συνεχίζεται και αυτός ο κανόνας δεν έχει αλλάξει από τις απαρχές της ανθρωπότητας.
Ορθώς διακόπηκαν οι αθλητικές δραστηριότητες σε αυτή τη φάση της καραντίνας, όμως εσφαλμένα διατυπώνονται προτάσεις για τη ματαίωση του πρωταθλήματος και του Κυπέλλου από τώρα. Είναι πρόωρο να ληφθούν τόσο σοβαρές αποφάσεις, αφού η κατάσταση ενδέχεται να ομαλοποιηθεί συντομότερα απ’ ότι πιστεύουμε.
Σαφώς, το ποδόσφαιρο είναι επαγγελματικό, υπάρχουν ιδιοκτήτες, διοικητικές αρχές και χορηγοί οι οποίοι έχουν το πρώτο λόγο. Όμως, το άθλημα έχει μεγάλη επιρροή και απασχολεί εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Αυτοί οι άνθρωποι το θεωρούν μέρος της ρουτίνας τους (έστω και λίγο αδόκιμη διατύπωση) και αποκτούσαν μία αίσθηση κανονικότητας, εφόσον ήξεραν ότι θα παιχνίδια θα διεξαχθούν κάποια στιγμή.
Έχουμε αντιληφθεί όλοι ότι δεν θα πατήσει κάποιος, κάπου, ξαφνικά, ένα κουμπί και θα επανέρθουμε στις προ κορωνοϊού ζωές μας. Θα ταλαιπωρηθούμε, έστω και λιγότερα, για μεγάλο χρονικό διάστημα. Τουλάχιστον, κάποια πράγματα που μπορούν να απαλύνουν αυτή την παύση, ας μην σταματήσουν τελείως.
