Ο εντοπισμός κρουσμάτων του Κορονοϊού στη χώρα μας ήταν θέμα χρόνου. Από τη στιγμή που στην Ιταλία υπάρχει μεγάλη εξάπλωση του ιού, ήταν αδύνατο η Ελλάδα να μην επηρεαστεί. Επομένως, οι πρώτοι ασθενείς σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη είναι φυσιολογική εξέλιξη σε έναν κόσμο που η σύνδεση ακόμα και με τις πιο απομονωμένες ή απομακρυσμένες περιοχές είναι συχνή.
Επιδημιολόγος δεν είμαι, αλλά διαβάζοντας τις συστάσεις πολλών ειδικών, καταλήγω ότι δεν συντρέχει λόγος πανικού. Οι προφυλάξεις είναι αναγκαίες, αλλά όχι σε βαθμό υστερίας και υπερβολής. Βέβαια, στην Ελλάδα η λέξη ψυχραιμία είναι άγνωστη και οι πρώτες αντιδράσεις δείχνουν πόσο ανεκπαίδευτος λαός είμαστε.
Κάποιοι γεμίζουν τα ψυγεία τους και άλλοι βγάζουν λεφτά από τα ΑΤΜ, σαν να προετοιμάζονται για πόλεμο. Επειδή οι μεγαλύτεροι δεν πρόκειται να αλλάξουν τη νοοτροπία τους, επαφίεται σε μας τους νεότερους να συμπεριφερθούμε φυσιολογικά. Να μάθουμε να εκτιμάμε σωστά τους κινδύνους, να μην αντιδρούμε υστερικά και να υιοθετήσουμε κανόνες υγιεινής. Στην πραγματικότητα, δεν χρειάζεται κάτι περισσότερο.
Ίσως εάν εμείς αλλάξουμε μυαλά, σταδιακά να αποκτήσουμε και φυσιολογικούς κυβερνώντες. Οι οποίοι να τηρούν μία ενιαία πολιτική και να μην αποφασίζουν αντιφατικά. Από τη μία, ο υπουργός Υγείας διατάσσει (και ορθά κατά τη γνώμη μου) την απαγόρευση των καρναβαλικών εκδηλώσεων. Από την άλλη, ο υφυπουργός Αθλητισμού επιτρέπει τη διεξαγωγή αναμετρήσεων με θεατές.
Δύο υπουργικές αποφάσεις εντός της ίδιας Κυβέρνησης που… παίζουν μπουνιές μεταξύ τους. Μα και οι δύο περιπτώσεις αφορούν τη συνάθροιση ανθρώπων. Θα ισχυριστεί κάποιος ότι στα μεγάλα Καρναβάλια της Πάτρας, της Ξάνθης και του Ρεθύμνου θα συγκεντρωθεί τόσο κόσμος που αποκλείεται να προσέρθει στα γήπεδα. Μα η προσέλευση 10.000 θεατών είναι αμελητέο νούμερο;
Κατανοώ ότι σε κανέναν δεν αρέσουν οι απαγορεύσεις. Ωστόσο, είναι ένα θέμα δημόσιας υγείας και αφορά την ασφάλεια όλων. Η καλοπέραση ενός εκατομμυρίου ανθρώπων δεν αξίζει όσο η σωτηρία μερικών ζωών. Γιατί σίγουρα, κάποιοι θα κολλήσουν τον Κορονοϊό και θα τον μεταδώσουν σε άλλους, για τους οποίους ίσως να αποβεί μοιραίος. Είναι τόσο απλό και τόσο σημαντικό…
