Ο Δημήτρης Εμμανουηλίδης τέθηκε δικαίως στο επίκεντρο της προσοχής μετά τη νίκη του Παναθηναϊκού επί της Λάρισας. Το γκολ που σκόραρε και τα δάκρια του on camera ήταν τα πιο αξιοσημείωτα γεγονότα στην αναμέτρηση του “Απόστολος Νικολαΐδης”.
Ωστόσο, στο ποδόσφαιρο όπως και στις ταινίες, εκτός από τον Α’ Ανδρικό ρόλο, υπάρχει και ο Β’ Ανδρικός ρόλος. Πρωταγωνιστικός και αυτός, έστω αν και όχι ο βασικός. Αν ο Δημήτρης Εμμανουηλίδης παίρνει αυτοδίκαια τον τίτλο του, τότε το Β’ πηγαίνει στον Αργύρη Καμπετσή.
Η ενέργεια του Καμπετσή στο γκολ του Εμμανουηλίδη δεν έτυχε της αναγνώρισης που της αξίζει. Διότι ας την εξετάσουμε λίγο πιο προσεκτικά… Ο Καμπετσής, όπως και ο Εμμανουηλίδης, παίζουν στη… χάση και στη φέξη. Δεν έχουν πάρει και ένα… κάρο ευκαιρίες.
Πριν το 92′, ο Καμπετσής είχε ήδη χάσει δύο ευκαιρίες. Την κεφαλιά από τη σέντρα του Χατζηγιοβάνη και αυτή που δημιούργησε με ατομική του προσπάθεια από δεξιά, στην οποία ανακατεύτηκε και ο Μπουζούκης.
Άρα, ένας νεαρός επιθετικός, με δύο χαμένες ευκαιρίες, ο οποίος δεν αγωνίζεται συχνά, συνήθως θα συμπεριφερθεί με εγωισμό και θα επιχειρήσει να τελειώσει ο ίδιος τη φάση. Δεν είναι παράλογο, είναι το φυσιολογικό για εκείνον να θελήσει να δείξει την αξία του.
Αλλά ο Καμπετσής λειτούργησε αλτρουιστικά. Είδε τον επερχόμενο Εμμανουηλίδη και έκανε πέρα, για να τον αφήσει να σουτάρει. Δεν μπλέχτηκε πάνω του, δεν εκβίασε την προσπάθεια. Σκέφτηκε το συλλογικό καλό και όχι το ατομικό συμφέρον.
Έχει και αυτό τη σημασία του για τη νοοτροπία των μικρών. Η συμπεριφορά τους δεν θα τους εξασφαλίσει καριέρα, αλλά σίγουρα θα τους βοηθήσει. Αυτά ήταν και τα πιο ενθαρρυντικά μηνύματα για τον Παναθηναϊκό, πιο ενθαρρυντικά από τη νίκη επί της Λάρισας.
