Θανάσης Παπαθανασίου

Του Θανάση Παπαθανασίου

Εν τέλει, ο Τίτορμος ο Αιτωλός αποδείχθηκε ένας πολύ καλός και φιλόξενος οικοδεσπότης. Ο σεμνός και ταπεινός γίγαντας, σύμβολο του σήματος της ομάδας του Παναιτωλικού, σύμφωνα με τον θρύλο, είχε εντυπωσιάσει με την δύναμη του τον μεγάλο πρωταγωνιστή των Ολυμπιακών αγώνων από το 540 έως το 516 π.Χ, Μίλωνα από τον Κρότωνα, πόλη της σημερινής Καλαβρίας. Σε μια από τις πιο όμορφες ιστορίες της παράδοσης μας ο Μίλωνας δεν εντυπωσιάσθηκε μόνο από την ρωμαλέα δύναμη του Τίτορμου αλλά και από την σεμνότητα και την φιλοξενία του, έννοιες ταυτόσημες και με τον αθλητισμό. Ίσως εκεί στο Αγρίνιο (όπως και στα Γιάννενα) να πρέπει να εμπνευσθούν περισσότερο από τον καλό γίγαντα και να ξαναδούν τις αποφάσεις τους περί απαγόρευσης, όχι μόνο των οργανωμένων αλλά και των απλών ταξιδιωτών που θα ήθελαν να συνδυάσουν μια ποδοσφαιρική βραδιά με μια εκδρομή στην γεμάτη εκπλήξεις Δυτική Ελλάδα. Τελικά, ο Τίτορμος δεν μπόρεσε να εμπνεύσει την ομάδα του Αγρινίου. Ο Παναιτωλικός και ο προπονητής του, αποδύθηκαν σε μια πειραματική μελέτη του αγωνιστικού προσώπου της ομάδας τους και επέτρεψαν στον ανώτερο αντίπαλο τους να έχει την πολυτέλεια ενός ήσυχου Σαββατόβραδου πριν τις απαιτητικές αναμετρήσεις που θα ακολουθήσουν άμεσα. Στοιχηματίζω ότι η ίδια ομάδα σε λίγο καιρό θα έχει εντελώς διαφορετική αγωνιστική συμπεριφορά. Ο συνήθως ομιλών σοφά Ιβάν, θύμισε σε όλους ότι συχνά μετά από τέτοια αποτελέσματα επέρχεται η βελτίωση και η ανάκαμψη.




Οι Πράσινοι αντίθετα, εμπνεύστηκαν από την σεμνότητα και την σοβαρότητα του Τιτόρμου, στοιχεία που σχεδόν ποτέ δεν τους εγκατέλειψαν κατά την διάρκεια της θητείας του Γιοβάνοβιτς… Μεγάλη υπόθεση. Έτσι, ο Παναθηναϊκός πέρασε ακόμα από μια έδρα που, όπως και αυτή των Ιωαννίνων, πέρυσι τον δυσκόλεψε αρκετά. Δεν μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι η απόδοση του τριφυλλιού έθελξε, η προσπάθεια του ήταν τόση όση χρειαζόταν. Κάτι που χαρακτηρίζει την φετινή έναρξη της περιόδου είναι ο προσεκτικότερος υπολογισμός και επιμερισμός ευθυνών και φυσικών δυνάμεων της ομάδας στα παιχνίδια. Φάρος αυτού του νέου τρόπου θεώρησης δεν είναι μόνο οι ευρωπαϊκές υποχρεώσεις αλλά και εκείνο το ανεξήγητο ξεφούσκωμα της ομάδας στο περασμένο Πρωτάθλημα μετά τα Χριστούγεννα και μάλιστα μετά από ένα μήνα διακοπής λόγω Μουντιάλ. Είναι το κενό που εν πολλοίς στοίχισε την απώλεια του τίτλου. Βλέπουμε λοιπόν πολλές, αριθμητικά, αλλαγές από αναμέτρηση σε αναμέτρηση, κάτι που πέρυσι θεωρείτο στατιστικά απίθανο. Σίγουρα, η τροφοδότηση της ομάδας με περισσότερη, ποσοτικά, ποιότητα δίνει έναν μεγαλύτερο βαθμό ελευθερίας στις αποφάσεις του Ιβάν αλλά δεν πιστεύω ότι είναι μόνο αυτό.




Θεωρώ ότι γενικότερα έχει διαμορφωθεί μια διαφορετική αντίληψη σε σχέση με το άμεσο παρελθόν. Τα βήματα προόδου και η ευρωπαϊκή είσοδος του τριφυλλιού στους ομίλους σαφώς ήταν οι καταλύτες αυτής της παρατηρούμενης αλλαγής. Δέστε λίγο τα παραδείγματα των Τρουιγιέ, που πλέον κάνει το αγροτικό του στον Βόλο, και Τσοκάι. Ήταν δύο επενδύσεις, στην περίπτωση του Γάλλου χωρίς κόστος ενώ σ’ αυτή του Αλβανού μέσου το δαπανηθέν ποσό (1,20 εκατ. €)* ξεπέρασε ακόμα και αυτό του βασικού και αναντικατάστατου πέρυσι Τσέριν (650 χιλ. €)*. Βέβαια, ο πεισματάρης Σέρβος προπονητής θα προσπαθήσει να πάρει και από τους δύο ότι περισσότερο μπορεί στο μέλλον αλλά η μεταστροφή της πολιτικής στις μεταγραφές είναι πιστεύω προφανής. Το να δίνεις τόσα χρήματα, για τα τωρινά δεδομένα των πρασίνων, στην Λοκομοτίβα του Ζάγκρεμπ για τον Τσοκάι, σημαίνει ότι τον πιστεύεις και θέλεις να τον χρησιμοποιήσεις άμεσα. Μερικούς μήνες αργότερα ο παίκτης καταλήγει στην δεύτερη ομάδα και επειδή το δείγμα γραφής του δεν ήταν τόσο μεγάλο για να μας προσφέρει ασφαλή συμπεράσματα σχετικά με την εξέλιξη του, κατανοούμε ότι δεν τον οδήγησε εκεί η πλημμελής αγωνιστική αξία του αλλά η αλλαγή προτεραιοτήτων της ομάδας. Ο προπονητής των Πρασίνων την φετινή χρονιά θα κληθεί να διαχειριστεί τις σαφώς πιο λεπτές ισορροπίες που διαμορφώνονται εν μέσω μιας μετεξέλιξης της ομάδας.




Είναι μια διαδικασία μονόδρομος για τον Παναθηναϊκό και τον προπονητή του που όπως αποδεικνύεται είναι ευχάριστα μεν αλλά αιφνιδιασμένος δε, και ο ίδιος, από τη ταχύτητα με την οποία προοδεύει το δημιούργημα του. Νοιώθει την ανάγκη να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα, πως αλλιώς θα μπορούσε να συμβεί όταν πρέπει να αντιμετωπίσεις θηρία όπως η αντίπαλος του Παναθηναϊκού την Πέμπτη;

Η “πεσμένη” για πολλούς Βιγιαρεάλ έχει ένα ρόστερ που αξιολογείται 3,5 φορές αυτό του Παναθηναϊκού*, ο μέσος όρος αξίας κάθε παίκτη της είναι 8,74 εκατ. €, σε αντίθεση με τα 1,97 εκατ. € του Παναθηναϊκού*, ενώ μόνο ένας παίκτης της, ο δεξιός εξτρέμ Πίνο, κοστολογείται όσο τα 2/3 των Πρασίνων*. Δεν είναι μόνο θέμα αριθμών αλλά και τρόπου εργασίας και αντίληψης για το πως μεγαλώνει μια ομάδα. Ο Πίνο που αναφέραμε, ανδρώθηκε στην ισπανική ομάδα που δεν έχει παρά μόνο 8 ξένους παίκτες (33,3%), σε αντίθεση με τους 23 (79,3%) του Παναθηναϊκού, ενώ φέτος μόνο από μεταγραφές είχε 97 εκατ. € έσοδα*. Όλα αυτά για να καταλάβουμε ποια ομάδα έχουμε απέναντι μας και για να επαναφέρουμε στην τάξη όσους μετ’ επιτάσεως απαιτούν την νίκη στο κατάμεστο για ακόμα μια φορά ΟΑΚΑ.




Είμαστε σύμφωνοι ότι οι αριθμοί πολλές φορές διαψεύδονται στο χορτάρι αλλά κανείς δεν έχασε μελετώντας τους και κυρίως ερμηνεύοντας τους. Θα είναι τεράστιο λάθος να πιστέψουμε ότι η φετινή 13η στην βαθμολογία του Ισπανικού Πρωταθλήματος αποτελεί μια εύκολη λεία. Η διαφορά επιπέδου του ποδοσφαίρου των δύο χωρών δεν δικαιολογεί τέτοιους συνειρμούς. Οι Πράσινοι από δω και πέρα μόνο να κερδίσουν έχουν, σε ψυχολογία, σε αυτοπεποίθηση, σε εμπειρίες αλλά για να πετύχουν το οτιδήποτε θα πρέπει να υπερβάλλουν αγωνιστικά και ψυχολογικά..




Στην Βιγιαρεάλ, μια μικρή πόλη (σχεδόν 51.000 κάτοικοι) 57 χιλιόμετρα πάνω από την Βαλένθια, ένα μεγάλο μέρος της οικονομικής δραστηριότητας είναι αφιερωμένο στην κατασκευή των περίφημων αζουλέζου, σμαλτωμένα κεραμικά πλακάκια που κυρίως σε Ισπανία και Πορτογαλία είναι διακοσμημένα με υπέροχες ζωγραφιές. Θα ήταν πολύ όμορφα αν την Πέμπτη το βράδυ οι φίλαθλοι και η ομάδα άφηναν το δικό τους αποτύπωμα σε ένα Αθηναϊκό αζουλέζου με πράσινο φόντο και πολλά ευτυχισμένα χαμόγελα!

*Πηγή: transfermarkt

Του Θανάση Παπαθανασίου

Χρειαζόταν πράγματι αυτή η διακοπή μετά από τον φρενήρη ρυθμό των τελευταίων εβδομάδων. Πολλά και σημαντικά γεγονότα έλαβαν χώρα από το τέλος Ιουλίου μέχρι και τις αρχές Σεπτέμβρη. Μέσα σ’ αυτό το διάστημα οροθετήθηκαν δυνατότητες, συμπεράσματα και πιθανότατα νέοι προσανατολισμοί και στόχοι. Είναι η περίφημη “αναδιάταξη ιδεών” που ανέφερε ο προπονητής των Πρασίνων.

Ήταν μια έντονη περίοδος που χωρίς άλλο χρησίμευσε για να διαπιστώσουν όλοι, φίλαθλοι και προπονητική ομάδα, που ακριβώς βρίσκεται η ομάδα μετά από δύο χρόνια αδιάκοπης εργασίας και προσπάθειας. Η κάθε μεριά βεβαίως αντιμετωπίζει και επεξεργάζεται τα δεδομένα με τον τρόπο της. Κοινό σημείο συνάντησης, τα αποτελέσματα.

Ο Ζαν-Πολ Σαρτρ (1905-1980), φιλόσοφος και λογοτέχνης που έφερε στο προσκήνιο τον υπαρξισμό συμπύκνωνε την σκέψη του στην φράση: «η ύπαρξη προηγείται της ουσίας» («L’existence précède l’essence»). Δεν γνωρίζω εάν ο αγαπητός σε όλους Ιβάν είναι οπαδός του Σαρτρ αλλά οι πράξεις του, που σύμφωνα με τον υπαρξισμό αποτελούν το αποκλειστικό κριτήριο για κάθε άνθρωπο, ακολουθούν σε μεγάλο βαθμό τις αρχές του Γάλλου διανοούμενου. Σύμφωνα με την Σιμόν Ντε Μπωβουάρ, μόνιμη σύντροφο του, η ιδιαιτερότητα του έγκειται στο ότι παρά την παραδοχή του περί ανεξαρτησίας της συνείδησης, έδινε ιδιαίτερη σημασία στην πραγματικότητα.

Στην υπαρξιακή ποδοσφαιρική κρίση του τριφυλλιού η αναγωγή των αρχών του Σαρτρ, μέσω Γιοβάνοβιτς, στάθηκε καταλυτική. Οι επιλογές του, αντιπροσωπεύουν αυθεντικά τις ιδέες του. Είναι δύσκολο να υποστηρίξει κάποιος ότι το πρόσημο είναι αρνητικό μετά τα έξι ευρωπαϊκά και τα δύο παιχνίδια Πρωταθλήματος. Πολλές φορές συνέβη αυτό που ο προπονητής των Πρασίνων λατρεύει, η ομάδα έφτασε στα όρια της. Με περισσό θράσος βρέθηκε μια ανάσα από το… Holywood του ποδοσφαίρου, κατοχύρωσε την ευρωπαϊκή του παρουσία και απέφυγε τις παγίδες της έναρξης του Πρωταθλήματος, την στιγμή που το μυαλό όλων ήταν ακόμα μαγεμένο από τον μακρινό ύμνο του Χέντελ (1685-1759) που το 1992 ο Τόνι Μπράιτεν μετέτρεψε στο γνωστό μουσικό πρελούδιο κάθε αγώνα του Champions League.

Τώρα λοιπόν που υπάρχουν νέα δεδομένα είναι πιθανόν και να δημιουργηθούν νέες προοπτικές και αντιλήψεις σχετικά με την εξέλιξη αυτής της ομάδας που είναι πασιφανές ότι βρίσκεται σ’ αυτού του είδους την διαδικασία. Όλοι έχουμε καταλάβει ότι οι δυνατότητες της είναι ακόμα κάτω του μέσου ευρωπαϊκού επιπέδου. Το καλό είναι ότι πλέον το κριτήριο μας δεν είναι το Ελληνικό Πρωτάθλημα αλλά η Ευρώπη. Σημαντική αναβάθμιση. Οι μεταγραφές έχουν τελειώσει και όπως κάθε φορά το τεχνικό επιτελείο θα προσπαθήσει να πάρει από κάθε μέλος της ομάδας το 100%. Αυτό είναι απαραίτητο καθώς ο Παναθηναϊκός δεν έχει καλύψει ακόμα το έλλειμα αγωνιστικής ποιότητας σε σχέση με τους ανταγωνιστές του. Το όπλο του Γιοβάνοβιτς θα είναι και αυτή την χρονιά η ΟΜΑΔΑ. Η συγκροτημένη εικόνα των προηγούμενων ετών απειλείται από τον πολλαπλασιασμό των φετινών υποχρεώσεων. Είναι ένα ερώτημα στο οποίο δεν πιστεύω ότι η απάντηση βρίσκεται στην τολμηρή αλλά και αλαλούμ αγωνιστική προσέγγιση στα Γιάννινα. Αυτές είναι εμπνεύσεις που αφενός δεν ταιριάζουν στην φιλοσοφία του τεχνικού των Πρασίνων και αφετέρου δεν πιάνουν κάθε μέρα. Πάνω κάτω και ο ίδιος το παραδέχθηκε στις δηλώσεις του μετά το παιχνίδι. Οι αναπάντεχοι τραυματισμοί, προβληματίζει η συχνότητα τους, τελικά ίσως και να έδρασαν υπέρ των Πρασίνων.

Η απόφαση για τον αποκλεισμό του Βέρμπιτς από τις Ευρωπαϊκές υποχρεώσεις είναι ακόμα μια απόδειξη ότι βρίσκεται σε εξέλιξη μια καινούργια θεώρηση του υλικού με βάση την εικόνα των μέχρι σήμερα αναμετρήσεων. Η έκπληξη στην προκειμένη περίπτωση εναπόκειται στην πρόκριση εμπιστοσύνης στον ανέτοιμο, όπως αποδείχτηκε, μέχρι σήμερα Αϊτόρ έναντι του Σλοβένου επιθετικού. Εξαιρώντας την περίπτωση να υπάρχουν θέματα έξω-αγωνιστικά, είναι προφανές ότι ο προπονητής του Παναθηναϊκού βλέπει πράγματα στις προπονήσεις που εμείς αγνοούμε. Για εμάς το μοναδικό κριτήριο είναι οι αγώνες και εκεί πρέπει να ομολογήσω ότι, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, ο Βέρμπιτς ήταν πιο πειστικός. Όλοι μιλούν για την δικαιοσύνη του Ιβάν και δεν έχω κανένα λόγο να την αμφισβητήσω, υπάρχει αμέριστη εμπιστοσύνη, αυτός αποφασίζει. Ο χρόνος θα επιβεβαιώσει την ορθότητα ή μη της επιλογής του.

Οι νέοι παίκτες που έπεσαν κατ’ ευθείαν στα βαθιά νομίζω ότι ακόμα υπολείπονται ρυθμού, έντασης και αυτοματισμών. Έχουν ακόμα δρόμο να διανύσουν. Τα πρώτα δείγματα γραφής κατατέθηκαν αλλά νομίζω ότι είναι παρακινδυνευμένο, την παρούσα στιγμή, να προβούμε σε οποιοδήποτε σχόλιο ή κριτική. Συνέπεια των ως άνω παρατηρήσεων είναι ότι στην πραγματικότητα αυτή την στιγμή το τριφύλλι διανύει μια περίοδο ανασύστασης. Είναι ένα εργοτάξιο ανοικτό και οι εργασίες δεν έχουν ακόμη ολοκληρωθεί ενώ το έργο πρέπει να παραδοθεί το αργότερο σε δύο εβδομάδες. Είναι μια κατάσταση που παραπέμπει στην αρχή της περυσινής χρονιάς μόνο που τότε έλειπε η Ευρώπη.

Τελειώνω το σημερινό σημείωμα με ένα στοχασμό περί συλλογικής και ατομικής ευθύνης παρασυρμένος από τα τραγικά γεγονότα της προηγούμενης εβδομάδας αλλά και από την σημερινή μνημόνευση στον Σαρτρ. “Πράξε όπως θα ήθελες να πράξει η ανθρωπότητα” αναφέρει ο Γάλλος φιλόσοφος και συνεχίζει λέγοντας πως ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του που τον καθιστούν κύριο της ζωής και του εαυτού του. Ας ψάξουμε, όσο μπορεί ο καθένας, αυτές τις ευθύνες μέσα μας και ας αποφύγουμε την υποκρισία του ψεύτη καθρέφτη που προκλητικά στέκεται απέναντι μας έτοιμος να προσφέρει άλλοθι. Πριν από μια εβδομάδα ένας Σλοβάκος ποδοσφαιριστής, ο Κρούζλιακ, απολύθηκε από την εργασία του και λοιδορήθηκε γιατί έκανε ένα πέναλτι που δεν έπρεπε να κάνει… Δεν άνοιξε ρουθούνι, εργασιακά δικαιώματα; Μεσαίωνας… Ούτε ο προπονητής του, ούτε ο τύπος, ούτε οι επαγγελματίες συνάδελφοι του ασχολήθηκαν… Η απόλυτη σιωπή…

Η τελευταία κουβέντα στον Σαρτρ: “Η κόλαση είναι οι άλλοι άνθρωποι”.

Του Θανάση Παπαθανασίου

Πάει καιρός που ο οργανισμός του Παναθηναϊκού είχε να περάσει μια εβδομάδα τόσο ήρεμη και με μια σχετική ικανοποίηση θα πρόσθετα. Τα χαμόγελα φυσικά δεν οφείλονται τόσο στην εμφάνιση στο Κόζιτσε όσο στο αποτέλεσμα που επιτεύχθηκε. Δεν πιστεύω ότι κανείς από τους φίλους του τριφυλλιού τρέφει αυταπάτες. Η ομάδα ακόμα ούτε έτοιμη είναι ούτε πλήρης.

Όσο και να μην είναι τελειωμένη υπόθεση η πρόκριση, δύσκολα πιστεύω ότι μπορεί να αναστραφεί η κατάσταση. Αν μη τι άλλο, ο Παναθηναϊκός της εποχής Γιοβάνοβιτς δεν έχασε ποτέ την σοβαρότητα του και είναι αρκετά απίθανο να παρουσιάσει τέτοιες αυτοκτονικές τάσεις που να τον οδηγήσουν στην τραγωδία. Ο πρώτος σημαντικός στόχος της νέας περιόδου φαίνεται να εκπληρώνεται και αυτό προκαλεί ευφορία στους φίλους των Πρασίνων. Αυτό αποδείχθηκε με την άμεση ανταπόκριση, κατακαλόκαιρα, των οπαδών του που, παρά την θερινή ραστώνη και κυρίως τις τσουχτερές τιμές, δήλωσαν βροντερό παρόν. Φίλαθλοι και ομάδα ξανά ανταμώνουν σε μια, ελπίζουμε, γιορτινή βραδιά. Ένα καλό κατευόδιο για την νέα αγωνιστική περίοδο.




Κατ’ αρχάς, ο Παναθηναϊκός αγωνίστηκε σκληρά για να κατακτήσει την ευνοϊκή θέση στην οποία βρίσκεται αυτή την στιγμή. Το πολύ καλό Πρωτάθλημα που έκανε πέρυσι και η δεύτερη θέση του επιτρέπουν, με την αναμενόμενη πρόκριση, να εξασφαλίσει την συμμετοχή του στους ομίλους του Europa League. Ανάσα οικονομική, αναβάθμιση της διεθνούς εικόνας του συλλόγου και πνοή ενθουσιασμού για τους φιλάθλους του. Βέβαια, για τον φιλόδοξο Ιβάν και τους παίκτες του το ταξίδι μόλις ξεκίνησε. Πιθανότατα θα θελήσουν να εκπλήξουν ακόμα περισσότερο τον φίλαθλο κόσμο προσφέροντας το κάτι παραπάνω και κυνηγώντας μέχρι τέλους το όνειρο των αστεριών του Champions League. Και γιατί όχι; Τώρα πια, απελευθερωμένοι από το άγχος του “πρέπει” μπορούν να βρουν την ισορροπία που απαιτείται ανάμεσα στο θέλω και το μπορώ για να διεκδικήσουν ότι τους αντιστοιχεί.

Βέβαια, η συγκεκριμένη προοπτική απαιτεί και άλλου είδους παρεμβάσεις. Η νίκη των Πρασίνων εναντίον της Ντνίπρο-1 κατά ένα μεγάλο ποσοστό οφείλεται στην καλύτερη ατομική ποιότητα των παικτών που διαθέτει έναντι των αντιπάλων του. Το σύστημα παιχνιδιού τους δεν έκρυβε ιδιαίτερα διαφορετικά στοιχεία σε σχέση με αυτά που ήδη γνωρίζουμε. Η επινόηση του Χουάνκαρ, η, επιτέλους, άξια σπουδαίου επιθετικού κίνηση ανάμεσα στους κεντρικούς αμυντικούς του Σπόραρ, το στολίδι του Τζούρισιτς και το τελειωτικό χτύπημα στο ανοικτό γήπεδο, όταν οι Ουκρανοί έψαχναν απελπισμένα την επιστροφή τους στο παιχνίδι, ήταν τα κλειδιά της επιτυχίας. Ο όντως καλός αργεντινός Μπλάνκο και ο Γκουτσούλιακ ήταν οι μόνοι που ανησύχησαν με κάποιο τρόπο την διάταξη των Πρασίνων. Προσοχή όμως, απέναντι σε έναν πιο αδύναμο αντίπαλο ορισμένα πράγματα γίνονται. Όταν, απέναντι στους Γάλλους καλή ώρα, η πίεση θα είναι πολύ μεγαλύτερη τα περιθώρια αυτά, σχεδόν θα εκλείψουν.

Επιμένω και μαζί με μένα πολλοί άλλοι, ότι το πραγματικό θέμα του Παναθηναϊκού είναι το κέντρο. Ακόμα και την προηγούμενη Τρίτη υπήρχε η αίσθηση ότι όλο αυτό το οικοδόμημα δεν πατούσε αρκετά στέρεα. Όταν η Ντνίπρο-1 κατάφερνε να γίνει πιεστική χάνονταν οι αποστάσεις και η ομάδα είχε προβληματική συμπεριφορά. Σύμφωνοι, έλειπε ο Τσέριν αλλά φτάνει; Ο Βιλένα φαίνεται ότι θα βοηθήσει πολύ αλλά δεν είναι ακόμη έτοιμος για πολύ ψηλές εντάσεις. Ίσως τώρα που υπάρχει η σχετική ηρεμία μπορεί να αντιμετωπισθεί αυτό το θέμα. Η προσθήκη ενός παίκτη με υψηλής ποιότητας ανασταλτικά χαρακτηριστικά και ικανού να μοιράσει παιχνίδι στα μάτια μου φαντάζει απαραίτητη. Η περίπτωση του Σιώπη θα ήταν ενδεχομένως μια καλή λύση από πολλές πλευρές. Όπως και να έχει, νομίζω ότι σε αντίθεση με ότι αναφέρεται στα δημοσιεύματα, μεγαλύτερη είναι η ανάγκη στο εξάρι παρά στο δεξιό πλευρό της άμυνας. Ούτε προπονητές είμαστε βέβαια ούτε στο κεφάλι της τεχνικής ομάδας, αυτοί εξ’ ορισμού γνωρίζουν καλύτερα και έχουν την ευθύνη. Είναι απλά η αίσθηση που μας μεταφέρεται βλέποντας την δυσκολία ανταπόκρισης στην πίεση. Και απ’ αυτή στα επόμενα ευρωπαϊκά του παιχνίδια ο Παναθηναϊκός θα αντιμετωπίσει και μπόλικη και επίμονη.




Ψυχραιμία λοιπόν, ακόμα ένα μικρό βήμα για να χειροκροτήσουμε όλοι μαζί την σημειολογική επιτυχία της επιστροφής του τριφυλλιού σε ευρωπαϊκούς ομίλους. Ταυτόχρονα είναι η στιγμή, τώρα που τα πράγματα ξεκαθάρισαν, του επαναπροσδιορισμού των στόχων και της αντίστοιχης επένδυσης για την επίτευξη τους. Είναι η στιγμή για αποφάσεις.

Τελειώνω το σημερινό σχόλιο με ένα πικρό χαμόγελο σχετικά με την συνέντευξη του ιδιοκτήτη των Πρασίνων, Γιάννη Αλαφούζου, στην αγγλική Daily Mail με θέμα την πρόσφατη υπόθεση του παράνομου στοιχηματικού κυκλώματος και τη διαφθορά στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Αλήθεια, γιατί όταν οι καταγγελίες του για τους αγώνες το 2014-15 έφτασαν επιτέλους στο δικαστήριο, το 2020, εκείνος ουσιαστικά τις ακύρωσε με την συμπεριφορά του; «Στα υπομνήματά σας κάνετε παρατηρήσεις αλλά τώρα λέτε ότι δεν θυμάστε, ότι είναι μόνο ενδείξεις» είχε παρατηρήσει ο εισαγγελέας στον ιδιοκτήτη του Σκάι όταν εκείνος από το ρηξικέλευθο ύφος των υπομνημάτων του περνούσε πλέον στο ότι έχει περάσει καιρός και δεν θυμάται… Δικαίωμα του καθενός είναι και να αλλάζει συμπεριφορά και να δίνει τα παροπλισμένα τζιπ του όπου θέλει αλλά όταν αντιπροσωπεύει ένα μεγάλο και ιστορικό σωματείο όπως ο Παναθηναϊκός αυτό του το δικαίωμα εκπίπτει, από τον ίδιο κόσμο της ομάδας που μπορεί να ανεχτεί κάθε αγωνιστική ήττα αλλά όχι την αδιαφάνεια και την διαπλοκή. Αλήθειες, ευ αγωνίζεσθαι και απόσταση από κάθε τοξικό περιβάλλον είναι ότι ζητάει κάθε υγιής φίλαθλος, ανεξαρτήτου ομάδας, που αγαπά τον αθλητισμό. Είναι υπερβολικό η παραμένει μια ακόμα ουτοπία;

Του Θανάση Παπαθνασίου 

Αρχή του μήνα αγαπητοί φίλοι, μπαίνουμε στην καρδιά του καλοκαιριού και στην πιο σημαντική περίοδο της προετοιμασίας για το τριφύλλι. Καθώς περνούν οι μέρες και φαίνονται στο χορτάρι τα πρωτόλεια σχέδια του Γιοβάνοβιτς, αντιλαμβανόμαστε ότι η γνωστή συνταγή δεν θα αλλάξει και για να είμαστε ειλικρινείς το αντίθετο θα ήταν η έκπληξη. Έτσι, εκείνο που μένει να δούμε είναι η ποιότητα των υλικών με τα οποία θα μαγειρέψει φέτος ο Σέρβος προπονητής των Πρασίνων.

Αντιλαμβάνομαι ότι κι’ εσείς, όπως κι’ εγώ και όλοι όσοι αγαπάμε το τριφύλλι, καθημερινά, επισκεπτόμαστε τις σχετικές ιστοσελίδες για να δούμε εάν υπάρχει κάτι νεότερο με την ενίσχυση της ομάδας. Κάθε καλοκαίρι ίδια αγωνία, η προσδοκία της βελτίωσης, η αντεπίθεση, η επιτυχία του χαμένου στόχου η της διατήρησης των κεκτημένων… Ένα πραγματικό κυνήγι χιμαιρών που κάποτε έβρισκε την εκτόνωση του, κάθε πρωί, στις κρεμασμένες από τα μανταλάκια εφημερίδες στα περίπτερα. Σήμερα, που δεν υπάρχουν σχεδόν πια περίπτερα, το κινητό ή οποιαδήποτε άλλη συσκευή συνδεδεμένη με το διαδίκτυο, μας προσφέρουν, σχεδόν όλο το εικοσιτετράωρο, το σασπένς της είδησης που μπορεί να φτάσει από την μια στιγμή στην άλλη. Και όταν δεν φτάνει, αρχίζει ο εκνευρισμός που σε συνδυασμό με τις κινήσεις των ανταγωνιστών, προκαλεί μουρμούρες και υποθηκεύει ότι θετικό υπάρχει. Και τι να κάνουμε θα μου πείτε, να μην μιλάμε, να μην αισθανόμαστε;




Σαφώς, αλλά θα πρέπει, όσο είναι δυνατόν, να κατανοήσουμε ποια είναι η πραγματικότητα και να μπούμε στην θέση αυτών που διαχειρίζονται τους πόρους που υπάρχουν και που όπως πλέον γνωρίζουμε καλά ούτε αστείρευτοι είναι ούτε υπερβολικά υψηλοί σε σχέση πάντα με τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Τα οικονομικά πλαίσια στα οποία κινείται το ελληνικό ποδόσφαιρο, όλοι το γνωρίζουμε, δεν αφήνουν περιθώρια κερδοφορίας. Οι περισσότερες ομάδες είναι ήδη ευτυχισμένες με την προοπτική του ισοσκελισμένου προϋπολογισμού. Πριν από μερικές ημέρες, αφήνοντας στην άκρη όσα φαιδρά ακούστηκαν, στην παρουσίαση του νέου προπονητή του Ολυμπιακού, ή καλύτερα στην εκτόνωση του Προέδρου των “αιωνίων” αντιπάλων, παρουσιάστηκαν νούμερα που παραπέμπουν στην σκληρή πραγματικότητα. Τόσα χρόνια, στον Ολυμπιακό, η χρυσόσκονη του Champions League και ορισμένες καλές πωλήσεις ανέβαλαν αυτό το ξέσπασμα που νομοτελειακά κάποτε θα έφτανε. Είναι η πραγματικότητα που το ίδιο μας το ποδόσφαιρο έχει δημιουργήσει με την τοξικότητα, τον στείρο ανταγωνισμό και τις άνομες συμμαχίες. Εάν δεν βρεθεί μια καινούργια τάξη παραγόντων που, δημιουργώντας υγιείς βάσεις ανταγωνισμού, θα βάλει σαν στόχο το κοινό συμφέρον και όχι το εφήμερο, μίζερο και μικρό προσωπικό όφελος, θα βολοδέρνουμε αενάως. Η πρόοδος δεν μπορεί να αφορά μερικούς αλλά το σύνολο κι’ αυτό ισχύει παντού, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο.

Οι Πράσινοι λοιπόν, τόσα χρόνια έμαθαν να ζουν με τα πολύ λίγα. Με την άφιξη του Ιβάν και μετά τα εντυπωσιακά αποτελέσματα του πρώτου χρόνου άρχισαν σιγά σιγά τα πρώτα ανοίγματα που ακολουθούσαν εν γένει μια λογική. Η μόνη εξαίρεση, όσον αφορά το μέρος των συμβολαίων, ήταν η συμφωνία με τον Μπερνάρ. Προφανώς, για να παρθεί μια τέτοια απόφαση θα υπήρχε ένα συγκεκριμένο σκεπτικό. Τώρα, είναι γνωστόν, όχι μόνον για τον Βραζιλιάνο αλλά για όλους, ότι οι ασκήσεις επί χάρτου δεν είναι η πραγματικότητα, αυτή αποκαλύπτεται μόνο στο γήπεδο. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις επικράτησε αυστηρά το οικονομικό κριτήριο. Κατ’ αυτόν τον τρόπο χάθηκε ο Γκατσίνοβιτς και έφυγε ο Κουρμπέλης. Η συλλογιστική φαίνεται να είναι η ίδια: με τα ίδια χρήματα μπορούμε να βρούμε κάτι καλύτερο… Πιθανόν, αλλά…




Με το υπάρχον διαθέσιμο ποσό πρέπει να γίνουν οι καλύτερες επιλογές, κρατώντας στο πίσω μέρος της σκέψης μας ότι ένα μεγάλο μέρος του, πιθανότατα, θα διατεθεί για την αγορά ποδοσφαιριστή στο μεσαίο χώρο. Και γιατί δεν γίνεται αμέσως; Απλά γιατί άλλη είναι η τιμή τον Ιούλιο και άλλη τον Αύγουστο. Οι περισσότερες μεταγραφές έτσι έγιναν τα τελευταία χρόνια. Στα δικά μου μάτια έτσι έχει η κατάσταση και αυτό αποδεικνύεται από το ότι και με την άφιξη του Γιάννη Παπαδημητρίου η υποτιθέμενη επιτάχυνση στην πραγματοποίηση μεταγραφών δεν φαίνεται να επιτυγχάνεται. Σίγουρα ένα μεγάλο μέρος της δουλειάς που έκανε ο προπονητής των Πρασίνων πρέπει, λογικά, να έχει μεταφερθεί στον τεχνικό διευθυντή αλλά το αποτέλεσμα, τουλάχιστον μέχρι τώρα, δεν φαίνεται να αλλάζει όταν φτάνουμε στο διά ταύτα.

Τουτέστιν, τα παιχνίδια με την Ντνίπρο-1 οι Πράσινοι θα τα αντιμετωπίσουν κυρίως με το υπάρχον υλικό. Μένει να δούμε πόσο θα βελτιώσει την κατάσταση ο Τζούρισιτς στην μεσαία γραμμή, πόσο έχουν ωριμάσει και προοδεύσει οι περυσινές επενδύσεις τύπου Τσοκάι και Κλεϊνχέισλερ, πόσο βάρος ευθύνης μπορεί να αντέξει ο Τσέριν και πόσο μπορεί να βελτιωθούν ο Αϊτόρ με τον Ζέκα οι οποίοι όπως φάνηκε και στο τελευταίο φιλικό έχουν δρόμο ακόμα να διανύσουν.




Για να αλλάξει κάτι στις παραπάνω σκέψεις, δεδομένων των χρόνων, πρέπει μέχρι την Τρίτη το πολύ, να υπάρξουν αφίξεις στην Αυστρία. Μην ξεχνάμε ότι 10 Ιουλίου η ομάδα επιστρέφει έχοντας κλείσει το βασικό μέρος της προετοιμασίας. Πόσο πιθανό σας φαίνεται; Μακάρι να διαψευσθούμε..

Το θέμα όπως προελέχθη δεν είναι αποκλειστικά εκτελεστικό, έχει να κάνει με μια γενικότερη πολιτική που δεν μπορεί να εκπορεύεται από το προπονητικό επιτελείο. Ο προπονητής των Πρασίνων απλά πρέπει πέραν της ομάδας να φροντίσει και τα αποδυτήρια του, τις ισορροπίες και το κλίμα. Όλοι γνωρίζουμε πόσο σημαντικό είναι αυτό το κομμάτι για τον Ιβάν και με μεγάλη μας ανακούφιση παρακολουθούμε σε όλη την ομάδα να έχει επανέλθει το χαμόγελο μετά από το δραματικό τέλος του προηγούμενου πρωταθλήματος. Αυτό είναι πιο σημαντικό από την οποιαδήποτε μεταγραφή.




Πάμε λοιπόν για μια ακόμα ζαριά, τέλη Ιουλίου, σιγουριά έτσι κι’ αλλιώς, με η χωρίς μεταγραφές, δεν υπάρχει… Πέρυσι οι Τσέχοι, φέτος οι Ουκρανοί που ίσως θέλουν την πρόκριση περισσότερο και από την Σλάβια… Ένα είναι σίγουρο… Θα υποφέρουμε πάλι…