Μιγιάτ Γκατσίνοβιτς

Ωραία.. και τώρα που η σκόνη έκατσε, που ο κίτρινος Αρμαγεδδών «Γκατσίνοβιτς» δεν μας διέλυσε, μπορούμε να κάνουμε μερικές ψύχραιμες σκέψεις;

Του Θανάση Παπαθανασίου

Αφήνοντας εκτός το παρασκήνιο, που κάποια στιγμή θα φωτιστεί και θα φανεί εάν υπήρξαν σκοτεινά σημεία στην εμπλοκή των ενδιαφερομένων, μπορούμε να δεχθούμε τα κάτωθι;

α. Σίγουρα ο περί ου ο λόγος παίκτης είναι ποδοσφαιρικά μια αξιόλογη περίπτωση

β. Αδιαμφισβήτητα βοήθησε στην καλή εικόνα που μας χάρισε τους τελευταίους δύο μήνες της περιόδου ο Παναθηναϊκός

γ. Είναι αδύνατον ένας παίκτης, από μόνος του, να μεταμορφώσει μία ομάδα στο ποδόσφαιρο, πρόσφατο παράδειγμα, κίτρινου χρώματος, μια και είναι της μόδας: Κριχόβιακ

δ. Ο συμπαθής Γκατσίνοβιτς και ο κάθε παίκτης, συμβάλει, αλλά από μόνος του δεν μπορεί να αποτελέσει ακρογωνιαίο λίθο ενός οικοδομήματος

ε. Πως το είπε ένας “Καπετάνιος”; Οι ομάδες χτίζονται, δεν αγοράζονται.. Και φυσικά αν δεν έχεις τον κατάλληλο μάστορα δεν θα χτίσεις τίποτα.

Αφού λοιπόν συμπεριλάβουμε τις παραπάνω, πιστεύω καθολικά αποδεκτές σκέψεις, στην ανάλυση του τι ακριβώς μας βρήκε, φτάνουμε στην αναπόφευκτη ερώτηση: Μα γιατί να φύγει, και μάλιστα να πάει σε ανταγωνιστή, ένας παίκτης που “έδεσε” τόσο καλά με την ομάδα; Η απάντηση πιστεύω ότι είναι απλή, διότι όπως σε κάθε τι στην ζωή μας έτσι και σ’ αυτήν την περίπτωση υπάρχει η εκτίμηση δεδομένων.

Υπάρχουν ορισμένα πλαίσια, μέσα στα οποία, ο προπονητής Γιοβάνοβιτς, εκφραστής επί του παρόντος και ενός μεγάλου μέρους του οργανισμού: ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός, θέλει να παραμείνει.

Η λογική που ακολουθείται σαφώς και δεν εξυπηρετεί την επικοινωνιακή πολιτική αυταρέσκειας που θέλει τον Παναθηναϊκό έτοιμο να κάνει πρωταθλητισμό.

Λυπάμαι, η άποψη μου είναι ότι ακόμα είναι μακρινός αυτός ο στόχος. Η αγωνιστική απόσταση που πρέπει να καλυφθεί είναι ακόμα μεγάλη. Εκείνο που πρέπει να καταφέρει μια ομάδα, όπως ο τωρινός Παναθηναϊκός, με έναν πολύ χαμηλό προϋπολογισμό βάσει ευρωπαϊκών δεδομένων, είναι κατ’ αρχάς να βρει την σταθερότητα, αγωνιστική και οικονομική, που θα του επιτρέπει περιοδικά να προσθέτει αστεράκια, τύπου Παλάσιος, ώστε να ανεβάζει την ποιότητα του. Ταυτοχρόνως πρέπει να εκμεταλλευτεί στο έπακρο την ακαδημία του.

Είναι μια διαδικασία επίπονη που απαιτεί ικανότητα και ψυχραιμία, ο πανικός και η έξαρση είναι οι χειρότεροι εχθροί. Μικρές επιτυχίες, όπως το Κύπελλο, μπορεί, κάτω από ευνοϊκές συνθήκες να ξαναέρθουν αλλά δεν είναι αυτός ο στόχος. Εάν αύριο αλλάξουν τα δεδομένα, ξαναχτυπήσουν εκατομμύρια “πράσινες καρδιές” και ανοίξουν οι “πράσινοι” κρουνοί μπορούμε να κάνουμε μια διαφορετική συζήτηση αλλά δεν είσαστε και εσείς, όπως και εγώ, κουρασμένοι να ευαγγελιζόμαστε την επερχόμενη θεόσταλτη παρουσία του ενός; Να ανάγουμε κάθε προσδοκία στο ένα; Και εάν αυτό το “ένα” είναι φωτισμένο πάει καλά, αν όχι.. Ακόμα και σήμερα η διοίκηση του συλλόγου ακολουθεί αναίτια, μια ανεξήγητα περιφρονητική στάση απέναντι στους φιλάθλους του Παναθηναϊκού.

Ούτε μισή κουβέντα, όχι μόνο για τις πρίζες και τα λοιπά ηλεκτρολογικά, αλλά και για το μέλλον, το πρόγραμμα, την προοπτική. Ότι καταλαβαίνουμε, προέρχεται από τις πάντα προσεκτικές δηλώσεις του Γιοβάνοβιτς και κυρίως από τις αποφάσεις του, που ναι, δυστυχώς, πρέπει να κινηθούν σε αυστηρά πλαίσια..

Επιμύθιο.

03 Απριλίου 1996, ημιτελικά Champions League, 26 χρόνια πριν, η ενδεκάδα:
Βάντσικ, Αποστολάκης, Ουζουνίδης, Γ. Σ. Γεωργιάδης, Καλιτζάκης, Κολιτσιδάκης, Καπουράνης, Μπορέλι (84′ Μάρκος), Μαραγκός (62′ Γ. Χ. Γεωργιάδης), Δώνης, Βαζέχα (90′ Νιόπλιας)

Αν κάναμε την αντιστοίχιση των τότε ονομάτων στην σημερινή πραγματικότητα, βρίσκοντας τους σημερινούς Αποστολάκηδες, Ουζουνίδηδες κλπ.., όσους τέλος πάντων μας άφησε να έχουμε το άνοιγμα της αγοράς και ξεκινούσε το παιχνίδι (το περίφημο 0-1 με τον Άγιαξ στο Άμστερνταμ) με 8 Έλληνες και 3 ξένους, εκ των οποίων o ένας τερματοφύλακας, είμαι βέβαιος ότι οι περισσότεροι θα πίστευαν ότι πρόκειται για ανέκδοτο. Και όμως έγινε..
Σαφώς και ο κόσμος αλλάζει, το εγχειρίδιο κατασκευής όμως μένει το ίδιο!