Ήταν μια δύσκολη απόφαση… Καλά, καλά δεν το είχε η ίδια συνειδητοποιήσει. Όμως το αγωνιστικό τέλος ζύγωνε… Οι τρελοί ρυθμοί της καθημερινότητας απλά έτρεξαν το ρολόι του χρόνου αρκετά πιο γρήγορα.
Η Ρούλα Μούλη βάδιζε πάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί. Στο τέλος της διαδρομής ήταν η παραμονή στα παρκέ για άλλον έναν χρόνο. Οι υποχρεώσεις βάρυναν τη μπάρα ισορροπίας. Αρκετά… Τόσο που το σκοινί δεν άντεχε άλλο. Έπρεπε να πάρει μια απόφαση, την πιο δύσκολη στη ζωή της. Να αφήσει αυτό που τόσο αγαπά, αυτό που έκανε από κοριτσάκι.
Ξεζούμιζε το μυαλό της… Μέσα της ήθελε να τα κάνει όλα… Όλα όμως δεν γίνονται και κάποια στιγμή έπρεπε να καταπιεί την πικρή γουλιά του αποχωρισμού. Και ας της ζητούσε ο Παναθηναϊκός να μείνει για άλλη μια σεζόν στα “πράσινα”. Το εφικτό έγινε ανέφικτο, γιατί υπάρχει και ζωή μετά το μπάσκετ… Και αυτή η ζωή είναι προτεραιότητα όταν ακολουθείς κάτι ερασιτεχνικά. Όταν το κάνεις από αγάπη και όχι για βιοποριστικούς λόγους.
Με δάκρυα στα μάτια, με σπασμένη φωνή, η Ρούλα Μούλη ανακοίνωσε στον Τάκη Μαλακατέ το “τέλος” της αγωνιστικής της πορείας. Δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τη συγκίνηση της. Γιατί συνάμα θα αποχωριζόταν την οικογένεια της, τον Παναθηναϊκό. Αλλά με ψηλά το κεφάλι είπε αυτό το αντίο. Ως Πρωταθλήτρια. Ως νικήτρια. Με γλυκές εικόνες στα “στερνά”. Και τα δάκρυα της Ρούλας Μούλη είναι και “πράσινα” δάκρυα… Γιατί και ο Παναθηναϊκός χάνει την αρχηγό του…
