Σε μία κατάθεση ψυχής όντας δακρυσμένος και κουρασμένος τόσο σωματικά όσα και ψυχολογικά, προέβη ο αρσιβαρίστας του Παναθηναϊκού θοδωρής Ιακωβίδης, αμέσως μετά το τέλος της προσπάθειάς του του στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Συγκεκριμένα ανέφερε:
«Αυτή την στιγμή κλαίω όχι από στεναχώρια που δεν πήγα καλά φαινομενικά. Κλαίω γιατί τελείωσε όλο αυτό. Δυστυχώς δεν μπορώ να αποδώσω στο 100% και να έχω το κεφάλι μου ήσυχο για να κάνω προπόνηση και να μπορώ να αποδίδω αυτά που θα μπορούσα να αποδίδω και αρμόζει σε αυτή την σημαία που φοράω. Συγνώμη αν κάποιοι νομίζουν ότι το βάζω στα πόδια αλλά έχω κουραστεί και δεν αντέχω άλλο αυτή την κατάσταση.
Είναι πολύ λυπητερό, να ντρέπεσαι να πας στον φυσιοθεραπευτή γιατί δε σου παίρνει λεφτά επειδή ξέρει την κατάστασή σου. Είναι πολύ λυπητερό και εγώ δεν το αντέχω άλλο αυτό. Θέλω να σταματήσω, θέλω να ηρεμήσω. Το μόνο που θέλω αυτή την στιγμή είναι να γυρίσω στους δικούς μου, την οικογένειά μου, τους φίλους μου. Θα τους αγκαλιάσω και θα τους πω ότι ένα μεγάλο ευχαριστώ. Ήταν το κίνητρό μου όλα αυτά τα χρόνια για να συνεχίσω».
Ο αθλητής του “τριφυλλιού” βίωσε αναμφίβολα μία πολύ δύσκολη κατάσταση όλα αυτά τα χρόνια, όπου αναγκάζονταν να συνδυάσει προπόνηση με δουλειά, ενώ δεν είχε χρήματα να πληρώσει ούτε τον φυσικοθεραπευτή του.
Παλαιότερα είχε δηλώσει:
«Όλοι μου λένε “είσαι μικρός”, “έχεις πράγματα να προσφέρεις”. Ναι, το Παρίσι δεν είναι μακριά, με τα μυαλά που κουβαλάω και το Λος Άντζελες το 2028, δεν είναι πολύ μακριά (γέλια). Όμως από το 2017 και μετά, σταματούσα την προπόνηση στη μέση για να φύγω να πάω στη δουλειά, πήγαινα πιο αργά στην προπόνηση γιατί σχολούσα πιο αργά, όλη την ημέρα στο πόδι, για να μπορώ να έχω τα προς το ζην, κι αυτό είναι επίπονο. Στο ευρωπαϊκό της Μόσχας τον Απρίλιο, πραγματικά ένιωσα βαθιά λύπη. Εξ αιτίας του κορωνοϊού είχε αρκετό καιρό να συναντήσω αθλητές από άλλες χώρες. Μιλήσαμε με παιδιά από την Ιταλία κι όταν μου περιέγραψαν τη ζωή τους, έπαθα σοκ. Ήμουν με τον Μανώλη Μαριανάκη και γύρισα και του είπα “τι κάνουμε, εσύ θες διακρίσεις και αυτοί οι άνθρωποι όλη την ημέρα κάνουν προπόνηση και η μόνη τους έννοια είναι τι θα φάνε”».
Aναφορικά με το εάν υπήρχε κάποιο στήριγμα ήταν ξεκάθαρος:
«Με τον ερχομό του Δημήτρη Γιαννακόπουλου μπήκαν όλα σε μια σειρά, τα χρέη τακτοποιήθηκαν, αρχίσαμε να έχουμε αθλητικό εξοπλισμό. Τώρα στη διοίκηση είναι ο κύριος Μαλακατές, τα πράγματα είναι πολύ καλά. Στον Παναθηναϊκό δεν πήγα, προκειμένου να βρω ένα δυνατό σωματείο, που θα με προσέχει. Πήγα γιατί ήταν ο παλιός μου προπονητής από τον Πανελλήνιο, ο Κώστας Σαλπιγγίδης, καθοριστικό ρόλο έπαιξε και ο Λεωνίδας Σαμπάνης, καθώς και ο πατέρας μου, που είναι Παναθηναϊκός.
Ο Παναθηναϊκός τον τελευταίο χρόνο, ειδικά μέσα στην περίοδο του κορωνοϊού, έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στην καριέρα μου. Πιστεύω πως αν δεν ήταν ο Παναθηναϊκός, αυτή τη στιγμή δεν θα κάναμε αυτή τη συζήτηση. Θα συνεχίσω να κάνω προπόνηση μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες μέχρι τον Νοέμβριο και το πανελλήνιο πρωτάθλημα, γιατί έχω ένα χρέος, να αγωνιστώ για τον σύλλογό μου».
Kάπως έτσι η χώρα μας θα χάσει όπως όλα δείχνουν έναν ακόμη αθλητή, που κουράστηκε να παλεύει μόνος του με θεούς και δαίμονες. Ναι η πολιτεία πολύ σωστά θυμάται όσους φέρνουν κάποιο μετάλλιο για την Ελλάδα. Όμως υπάρχουν και άλλοι αθλητές που τιμούν εξίσου τα χρώματα της χώρας μας, έχοντας τα ίδια όνειρα, τις ίδιες ανησυχίες και τις ίδιες δυσκολίες.
Σίγουρα ο αθλητισμός έχει για όλους ημερομηνία λήξης, όμως με τις συνθήκες που δουλεύουν αρκετοί Έλληνες αθλητές, αυτή η μέρα θα έρχεται όλο και πιο γρήγορα. Και το κακό είναι με αυτό τον τρόπο δεν ζημιώνονται μόνο αυτοί, αλλά πολύ περισσότερο η Ελλάδα.
