Η επόμενη Πέμπτη για τους φιλάθλους του Παναθηναϊκού, ιδίως τώρα που γνωρίζουμε καλύτερα την αντίπαλη ομάδα, δεν θα μοιάζει σε τίποτα με την προηγούμενη. Ένας χείμαρρος συναισθημάτων και προσμονής, ύστερα από 5 χρόνια ανομβρίας, κατέστησε το παιχνίδι της προηγούμενης εβδομάδας περισσότερο από μία ποδοσφαιρική συνάντηση, ένα γιορτινό γεγονός.
Tου Θανάση Παπαθανασίου
Η επιστροφή, τελικά, δεν ήταν βγαλμένη από τα παραμύθια αλλά από την σκληρή πραγματικότητα. Αφήνοντας εκτός όλα τα τραγικά που η μοίρα επεφύλασσε στον Παναθηναϊκό (κλήρωση, απουσίες, το καταραμένο 40ο λεπτό..), ας προσπαθήσουμε να θέσουμε κάποια ερωτήματα για να κατανοήσουμε τι έγινε και τι είναι πιθανόν να ακολουθήσει.
Η απάντηση στο εάν αρκεί ένα “δουλεμένο” σύνολο, με ισχυρό κίνητρο, για να ανταπεξέλθει στην πίεση ενός αρκετά ποιοτικότερου αντιπάλου είναι αρνητική. Η θέληση, οι τακτικές λειτούργησαν σε μια τεντωμένη κλωστή κι’ όταν οι ισορροπίες σωστά η λανθασμένα, διαταράχτηκαν, όλα χάθηκαν. Οι κινήσεις των αντιπάλων χωρίς την μπάλα (στο δεύτερο γκολ χάσαμε τ’ αυγά και τα καλάθια), η πίεση, ο μεγαλύτερος βαθμός ετοιμότητας (δύναμη και τρεξίματα) δεν άφησαν και πολλά περιθώρια αμφισβήτησης. Μπορεί ο Γιοβάνοβιτς να ωρυόταν για τις μακρινές και ανούσιες μπαλιές που έφευγαν από την άμυνα αλλά οι λύσεις του ήταν ανύπαρκτες. Έλειπαν τα πάντα, αυτοματισμοί, διάρκεια και ποιότητα.
Όταν ο προπονητής του Παναθηναϊκού αποφάσιζε να αναδομήσει το κέντρο, έχοντας στο μυαλό του έναν σχεδιασμό η θα έπρεπε μέσω του μεταγραφικού μηχανισμού να είναι πιο γρήγορος η θα έπρεπε να παίξει ένα στοίχημα, με τον χρόνο κυρίως. Το γνωρίζουμε όλοι, τα στοιχήματα άλλες φορές κερδίζονται και άλλες χάνονται. Μπορεί με άλλες προϋποθέσεις (άλλη κλήρωση, αυτός ο διάολος Παλάσιος να σκόραρε..) να κάναμε άλλη κουβέντα αλλά θα έπρεπε πάντα να βασιζόμαστε στην θεά τύχη. Είναι αλήθεια ότι στο ποδόσφαιρο κάθε επεισόδιο έχει την σημασία του και η ψυχολογία των παικτών επηρεάζεται ανάλογα και με την εξέλιξη ενός παιχνιδιού. Σε όλα όμως υπάρχει ένα όριο. “Συν Αθηνά και χείρα κίνει” αναφέρει ο Αίσωπος για κάποιο ναυαγό, πλούσιο Αθηναίο, ο οποίος, αντί να επιχειρήσει να κολυμπήσει, έκανε παρακλήσεις στη θεά Αθηνά να τον γλιτώσει χωρίς αυτός να κάνει την παραμικρή προσπάθεια να σωθεί.
Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς δεν μου δίδει την εντύπωση ενός επαγγελματία που βασίζει πολλά από την δουλειά του στην τύχη, αυτός είναι ο λόγος που μιλήσαμε τόσες φορές για δυσλειτουργία στον μηχανισμό ενίσχυσης της ομάδας. Από την άλλη, ο φορτωμένος με χίλιες ευθύνες προπονητής του Παναθηναϊκού, γίνεται η ασπίδα της ομάδας είτε όταν πρόκειται για εσωτερικά θέματα είτε για λειτουργικά. Καλά κάνει, αλλά δεν θα θέλαμε με κανένα τρόπο να παραμορφωθεί η εικόνα και η ειλικρίνεια του κάτω από αυτή την πίεση. Ο Ιβάν που μας αρέσει είναι αυτός που λεει: ΄΄σήμερα δεν αξίζαμε τίποτα καλύτερο΄΄, ο Ιβάν που δεν μας αρέσει είναι αυτός που ενώ λέει, ολόσωστα, ότι η Ευρώπη δεν έχει νόημα χωρίς ομίλους, ταυτοχρόνως δεν εξαντλεί όλες τις πιθανότητες επιτυχίας. Αφού κόουτς έχεις αποφασίσει να αλλάξεις όλο τον μεσαίο χώρο και ξέρεις ότι αρχές Αυγούστου κρίνονται τα πάντα, για αυτόν που εσύ έθεσες σαν ένα από τους κύριους στόχους, γιατί φτάνουμε να εμφανιζόμαστε έτσι;
Και τώρα; Και τώρα τίποτα, όλα αυτά ελπίζουμε να αποτελέσουν αφορμή μόνο για εποικοδομητικές σκέψεις, η ποδοσφαιρική περίοδος ακόμα δεν έχει καν αρχίσει και η απογοήτευση πρέπει να μείνει έξω από την πόρτα. Είναι ξεκάθαρο ότι ο Παναθηναϊκός ακόμα κτίζεται, και ο προπονητής του ενώ πέρυσι κατά ένα μεγάλο ποσοστό διαχειρίστηκε ότι βρήκε κάνοντας προσθήκες, φέτος, αντίθετα, θέλει να διαλέξει με προσοχή τα υλικά που του χρειάζονται για τώρα και τα επόμενα χρόνια. Θεμιτό και κατανοητό, ελπίζω μόνο κάποια στιγμή να μάθουμε γιατί έπαιξε στα ζάρια την Ευρώπη, εσφαλμένες κινήσεις; η υπολογισμένο ρίσκο;
Σαφώς και η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, σαφώς και η μόνη χαμένη μάχη είναι αυτή που δεν δίνεται, σαφώς και με ένα πολύ γρήγορο γκολ ο παλμός της Λεωφόρου θα αρχίσει να ξαναζωντανεύει την επιθυμία όλων μας να μην τελειώσει έτσι γρήγορα αυτή η “επιστροφή”. Η Σλάβια έδειξε ότι υπάρχουν στιγμές που το παιχνίδι της είναι ευάλωτο, αλλά.. μην κρυβόμαστε, είναι μια πολύ καλή ομάδα και η ποδοσφαιρική λογική συνήθως είναι αμείλικτη.
Αν και τα θαύματα με τρομάζουν και με φοβίζουν, κυρίως για το πως ερμηνεύονται, την επόμενη Πέμπτη με μεγάλη ευχαρίστηση θα δεχόμουν ένα από αυτά με την παρέμβαση ενός από μηχανής ποδοσφαιρικού “πράσινου” Θεού.
