Το παρακάτω κείμενο είναι συναισθηματικό. Δεν έχει σχέση με ρεπορτάζ, ούτε έχει γραφτεί με δημοσιογραφικά κριτήρια. Η διευκρίνηση είναι απαραίτητη στην αρχή της ανάγνωσης, προς αποφυγή παρεξηγήσεων.
Με αφορμή την απόκτηση του Μάριο Χεζόνια και την υποδοχή του από τους οπαδούς του Παναθηναϊκού στο “Ελευθέριος Βενιζέλος”, όλοι θυμηθήκαμε τις ένδοξες μέρες του Εξάστερου. Εκείνες τις εποχές που η αφρόκρεμα του ευρωπαϊκού μπάσκετ έπαιζε στο ΟΑΚΑ και στην άκρη του πάγκου απολαμβάναμε την παρουσία του κορυφαίου προπονητή, του Ζέλικο Ομπράντοβιτς.
Η αλήθεια είναι πως παρά τη μεταβατική σεζόν που διανύει ο μπασκετικός Παναθηναϊκός, λόγω της αποστασιοποίησης του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, οι τελευταίες κινήσεις παραπέμπουν στην κανονικότητα. Εκείνη που ξέραμε μέχρι και την προηγούμενη σεζόν.
Καταρχάς στον πάγκο κάθεται ένας σταρ του αθλήματος, ο Όντεντ Κάτας. Ρούκι ως coach, αλλά ένας από τους κορυφαίους play maker που ανέδειξε το σπορ.
Ο Κάτας μαθαίνει τη δουλειά, αλλά η διαφορά του με τον Γιώργο Βόβορα έγκειται ακριβώς σε αυτό. Όχι στην τεχνογνωσία, αφού ο Βόβορας είναι ένας καταρτισμένος επαγγελματίας. Αλλά στην αυτοπεποίθηση, στη φήμη που έχει ο Ισραηλινός, στον σεβασμό που απολαμβάνει και στην προσωπικότητα που έχει αναπτύξει.
Τώρα, η έλευση του Χεζόνια στην Αθήνα, έστω και για τη διασφάλιση των εγχώριων κεκτημένων, αποτελεί μία διαφήμιση πρώτου μεγέθους για τον Παναθηναϊκός. Όλος ο κόσμος του μπάσκετ ασχολήθηκε ξανά με το Τριφύλλι και με την ικανότητα του να προσελκύει κορυφαίους παίκτες. Με την κληρονομιά των Παύλου και Θανάση Γιαννακόπουλου, αλλά και του Δημήτρη που τη συνέχισε.
Τι λείπει; Για τον υπογράφοντα, ίσως ο αγαπημένος Αμερικανός των τελευταίων ετών, ο Μάικ Τζέιμς. Αυτός θα ταίριαζε γάντι… Ένας top class γκαρντ, υπό τις οδηγίες ενός προπονητή που είχε ξεχωρίσει στην ίδια θέση. Λέτε, να…;
