Ακόμα μια μελαγχολική εβδομάδα ήταν αυτή που μόλις διανύσαμε για τους φίλους του Παναθηναϊκού. Για να είμαστε ειλικρινείς μετά από εκείνη την περίεργη Δευτέρα, πέρασε σχεδόν ένας μήνας από τις 08 Μαΐου, εάν εξαιρέσουμε τις εξελίξεις για το γήπεδο και τις εγκαταστάσεις του ερασιτέχνη, δεν υπάρχουν νέα που να μας κάνουν να χαμογελάμε. Αντίθετα, η αποχώρηση του μέχρι πρότινος αρχηγού των Πρασίνων, Δημήτρη Κουρμπέλη, σε πολλούς, μεταξύ των οποίων και στον υποφαινόμενο, προκάλεσε απογοήτευση και προβληματισμούς.
Εκτός από τον αεικίνητο Κουρμπέλη αυτές τις ημέρες, όπως φαίνεται γίνεται ένα είδος ξεκαθαρίσματος του ρόστερ, αποχώρησαν και οι Σάντσες, Σάρλια. Για τους δύο τελευταίους ήταν σχεδόν αναμενόμενο αν και ο Κροάτης σε δύσκολες στιγμές, με τραυματίες τους θεωρητικά βασικούς, και σε δύσκολες αναμετρήσεις στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Ίσως άξιζε την ανανέωση. Και πάλι συναντάμε μπροστά μας τα οικονομικά κριτήρια. Παραμένει ένα μικρό μυστήριο ο τρόπος και η διαδικασία με την οποία αυτά αποφασίζονται και καθορίζονται. Αλήθεια όμως, τι μπαίνει σε πρώτη θέση; Το οικονομικό πλάνο; Η ποδοσφαιρική χρηματιστηριακή αξία; Τα αγωνιστικά προσόντα; Η μέχρι τούδε αγωνιστική προσφορά; Ο χαρακτήρας; Η ηλικία; Η εμπειρία; Η επένδυση; Όλα αυτά μαζί, συνδεδεμένα με κάποιου είδους συντελεστή ώστε να βγαίνει μια σούμα; Και ύστερα, με ποιόν τρόπο παίρνονται οι αποφάσεις; Είναι μόνο θέμα προπονητή η έχει λόγο και η διοίκηση; Πέρα από την αγωνιστική ενίσχυση, που σαφώς και είναι θέμα του προπονητή, υπάρχει μια μυριάδα θεμάτων που δεν εμπίπτουν στο πλαίσιο των καθηκόντων του και ποτέ μέχρι σήμερα δεν καταλάβαμε ποιος τα μελετά και ποιος καθορίζει το πλαίσιο μέσα στο οποίο βρίσκουν λύση. Με την έλευση του Παπαδημητρίου θα καταλάβουμε κάτι παραπάνω;
Όλα τα συμπεράσματα βγαίνουν από τις κινήσεις που γίνονται. Μπορεί κάθε χρόνο να ακούμε περί οικονομικών υπερβάσεων αλλά η πραγματικότητα αναφέρει ότι πέρυσι για παράδειγμα, εκτός του Σπόραρ ο Παναθηναϊκός, με μικρές και οικονομικά ελεγμένες εξαιρέσεις, κυρίως κινήθηκε για παίκτες ποιοτικούς μεν αλλά ελεύθερους δε (Μπερνάρ, Βέρμπιτς, Μάγκνουσον). Αυτό εξηγούσε εν μέρη και την καθυστέρηση που παρατηρείτο σε κάθε μεταγραφή. Υποθέτουμε λοιπόν ότι η οικονομική διαχείριση είναι το Α και το Ω. Κανένα πρόβλημα και σωστά, είναι νωπές οι πληγές του παρελθόντος. Θα γίνει το ίδιο και φέτος; Οι προσφάτως αναθαρρημένοι ταλαιπωρημένοι φίλαθλοι του τριφυλλιού θέλουν να γνωρίζουν τι να περιμένουν, νομίζω ότι λίγος σεβασμός τους αξίζει.
Βλέπετε, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα που οι ανώνυμοι κύκλοι του Παναθηναϊκού δημιουργούν, σε κάνουν να πιστεύεις ότι οι Πράσινοι είναι έτοιμοι να αναβαθμίσουν την εδώ και δύο χρόνια χιλιόπαθη μεσαία γραμμή. Προφανώς με κάποιες διαρροές η εκμυστηρεύσεις, σίγουρα δεν βλέπουν όνειρα οι ρεπόρτερς του τριφυλλιού, προσπαθούν να διατηρήσουν τον ενθουσιασμό και την φλόγα της προηγούμενης χρονιάς καθώς πλησιάζουν και οι ανανεώσεις για τα διαρκείας. Ευαγγελίζονται, εν τέλη, την δημιουργία ενός ποιοτικότερου και ανταγωνιστικότερου συνόλου. Μακάρι.. Εν τω μεταξύ και ενώ τα εκατομμύρια ευρώ χορεύουν στα ρεπορτάζ, ο Κουρμπέλης μετακόμισε στην Τουρκία.
Ήταν λοιπόν αξεπέραστη η οικονομική διαφορά; Δηλαδή, δεν μπορούσε η ομάδα να δείξει εμπιστοσύνη σε έναν αξιοπρεπέστατο αγωνιστικά μέσο που στις πιο δύσκολες στιγμές της ήταν εκεί και την στήριξε; Όταν όλα κατέρρεαν, έκλεισε τα αυτιά του στις σειρήνες που ηχούσαν για την μετοίκηση του σε ομάδες με πολύ καλύτερες συνθήκες εργασίας. Ήταν οι στιγμές που ίσως ο Κουρμπέλης πίστευε πολύ περισσότερο στον Παναθηναϊκό από τον ιδιοκτήτη του. Ξεχνιόνται όλα αυτά; Η προσφορά του ήταν μικρότερη σε σχέση με άλλους και πολύ καλύτερα αμειβόμενους παίκτες του τριφυλλιού; Πως μπορεί να αγνοηθεί το σπρώξιμο προς την έξοδο ενός Έλληνα παίκτη, από τους ελάχιστους πλέον, που αποτελούσε σημείο αναφοράς χωρίς ποτέ να χάσει την σοβαρότητα και αξιοπρέπεια του η να πουλήσει, προς τέρψη όλων, πράσινες Παναθηναϊκές καρδιές.. Ιβάν, με την πρώτη ευκαιρία, τοποθετήσου επί του θέματος. Οι φίλαθλοι του τριφυλλιού, που κάθε Κυριακή μετράνε κάθε μια από τις λέξεις που λες και φουσκώνουν υπερηφάνεια που τους αντιπροσωπεύεις, θέλουν να ακούσουν την άποψη σου. Η απώλεια του πρώην αρχηγού δεν είναι μια απλή μεταγραφική κίνηση, είναι μια πληγή και συναισθηματική αλλά και αγωνιστική, φοβάμαι..
Ήδη είμαστε στον Ιούνιο, ο χρόνος δημιουργεί ασφυκτικά δεδομένα. Παίρνοντας σαν δεδομένο ότι στο μυαλό του Γιοβάνοβιτς το πλάνο, όσον αφορά τις επιλογές για τον τρόπο παιχνιδιού που θέλει να εφαρμόσει, είναι ξεκάθαρο και ότι η λίστα του είναι ήδη γεμάτη με ονόματα και διευθύνσεις, δύο μόνο σκέψεις μπορούμε να κάνουμε. Η πρώτη έχει να κάνει με την ταχύτητα δράσης και η δεύτερη που κατά κάποιο τρόπο είναι συνέπεια της πρώτης, η αποφυγή των αστοχιών. Να γιατί είναι σημαντικά τα ερωτήματα που τέθηκαν στην αρχή του σημειώματος. Για δύο χρόνια τέθηκαν στο περιθώριο γιατί όλοι πειστήκαμε ότι ο Ιβάν έχει την τεχνογνωσία και την ικανότητα να επαναφέρει στην χαμένη του τροχιά το τριφύλλι. Ο συνδυασμός εμπειρίας και επένδυσης σε παίκτες με προοπτική όντως έδωσε αποτελέσματα. Αυτό όμως που πέτυχαν φέτος οι Πράσινοι το ονομάσαμε υπέρβαση, δηλαδή δεν ήταν αναμενόμενο, του χρόνου όμως πρέπει να είναι. Οι νέοι παίκτες, για να λειτουργήσει το πλάνο, πρέπει να εξελιχθούν και για αυτό τον λόγο η επιλογή τους είναι αναγκαίο να είναι όσο το δυνατόν ασφαλέστερη.
Το ξέρει τόσο ο προπονητής όσο και όλος ο Πράσινος οργανισμός, αυτή η χρονιά θα είναι πολύ πιο δύσκολη σε σχέση με τις προηγούμενες δύο. Οι προσδοκίες μεγάλωσαν, νομοτελειακά οδηγούν προς την κορυφή ενώ η Ευρωπαϊκή πρόκληση, είναι ικανή να προσδώσει νέα ζωτικότητα σε έναν οργανισμό που εκβιαστικά προσπαθούν να του προσάψουν το υγιές “φαίνεσθαι”. Η αλήθεια μάλλον είναι ότι βρίσκεται ακόμα σε μια λανθάνουσα κατάσταση και ψάχνει αδιάκοπα να βρει τον χαμένο εαυτό του.
