Ο Παναθηναϊκός σε ένα από τα πλέον καθοριστικά παιχνίδια που έδωσε φέτος στην Τρίπολη ηττήθηκε 1-0 και έχασε ένα παιχνίδι που αν το κέρδιζε για μένα θα ήταν… εξάποντο.
Το τριφύλλι θα έδειχνε στους διώκτες του πως μπορεί ακόμα και με την πλάτη στον τείχο να ανταπεξέλθει και θα έπαιρνε μια σημαντική νίκη πριν ξεκινήσουν τα “εύκολα” παιχνίδια για εκείνον και τα ντέρμπι μεταξύ των υπόλοιπων διεκδικητών.
Όμως οι “πράσινοι” γνώρισαν την ήττα στην Τρίπολη με 1-0 από τον Αστέρα τον οποίο έχουν να κερδίσουν από το 2017 και έδειξαν κατώτεροι των περιστάσεων. Τόσο ομαδικά όσο και ατομικά με πρώτο και καλύτερο τον Κουρμπέλη.
Ο αρχηγός του Παναθηναϊκού ήταν απερίσκεπτος είδε την δεύτερη κίτρινη κάρτα σε ένα μαρκάρισμα όπου θα μπορούσε από μόνο του να ήταν κόκκινη κάρτα (τουλάχιστον αυτό θα ήθελα αν είχε γίνει εις βάρος του τριφυλλιού) και άφησε την ομάδα του με δέκα παίκτες. Από εκείνο το σημείο και μετά η εικόνα του αγώνα άλλαξε και ο Αστέρας πήρε τα ηνία. Πιστεύω ξεκάθαρα πως αν οι πράσινοι συνέχιζαν με έντεκα θα έβρισκαν τρόπο να πάρουν το ματς και να βάλουν τέλος σε μια ακόμη κακή παράδοση που έχουν στην Τρίπολη.
Αυτό δεν συνέβη όμως και η αποβολή του “Κούρμπε” ήταν καθοριστική στην εξέλιξη της αναμέτρησης. Μπράβο του που είχε το θάρρος να βγει μπροστά και να πει πως έφταιξε και πως ήταν ο μοναδικός υπεύθυνος και θα δεχτεί όλη την κριτική. Η συγνώμη όμως δεν έφερνε πίσω τους τρεις πόντους. Φυσικά δεν συμφωνώ με το πρόστιμο καθώς είναι άλλη η περίπτωση του Κουρμπέλη και άλλη του Σένκεφελντ. Σε ένα ματς στο 0-0 που θέλεις τη νίκη πάση θυσία είναι δικαιολογημένο να ξεφύγεις, να θολώσεις και να κάνεις ένα σκληρό μαρκάρισμα. Δεν ισχύει το ίδιο όταν ένα παιχνίδι είναι 3-0 και βρίσκεσαι στα τελευταία λεπτά πριν τη λήξη του. Εκεί όπου δεν μπορείς να αλλάξεις κάτι.
Δεν έφταιγε όμως μόνο ο Κουρμπέλης
Για μένα όμως δεν φταίει μόνο ο Κουρμπέλης. Γιατί και ατομικά υπάρξαν και άλλοι παίκτες που έδειξαν πως βρίσκονται σε παρατεταμένο ντεφορμάρισμα και δεν μπόρεσαν να βοηθήσουν σε ένα ακόμη ματς. Όπως για παράδειγμα ο Σπόραρ και ο Παλάσιος. Βέβαια εκεί έχει μερίδιο ευθυνής και ο Γιοβάνοβιτς ο οποίος αφού τους βλέπει θα μπορούσε να τους βγάλει στο ημίχρονο ή ακόμα και να μην τους ξεκινήσει. Και μην πει κανείς πως δεν υπήρχαν λύσεις. Οι Ιωαννίδης και Μαντσίνι τι είναι;
Κακή νοοτροπία
Εμένα όμως και ομαδικά δεν μου άρεσε η νοοτροπία που έδειξε ο Παναθηναϊκός στην Τρίπολη. Τι εννοώ; Μετά το 1-0 του Αστέρα ο Παναθηναϊκός βγήκε με μεγαλύτερη ορμή στην επίθεση και είχε τουλάχιστον τρεις ευκαιρίες για γκολ. Ο Κλεϊνχέισλερ στην επόμενη φάση και ο Ιωαννίδης δις λίγο αργότερα δεν μπόρεσαν να ισοφαρίσουν για το τριφύλλι. Η εικόνα αυτή έδειξε πως ο Παναθηναϊκός μπορούσε ακόμα και με παίκτη λιγότερο να διεκδικήσει περισσότερα πράγματα μέσα στον αγωνιστικό χώρο.
Το να μην το κάνει στα πρώτα λεπτά της αποβολής του Κουρμπέλη και μέχρι να πάνε οι δύο ομάδες στα αποδυτήρια το καταλαβαίνω. Μετά όμως και γιατί έπρεπε να χαθούν 35 λεπτά ώστε ο Παναθηναϊκός να πάρει τη μπάλα στα πόδια του δεν το κατάλαβα.
Διπλή ερμηνεία
Ο τίτλος έχει διπλή ερμηνεία και έχει να κάνει και με τη μη… βοήθεια που δεν είχε ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς από τις μεταγραφές και ουσιαστικά από τη διοίκηση της ομάδας και δη τον Γιάννη Αλαφούζο αλλά και τη βοήθεια που δεν έδωσε ο Σέρβος προπονητής στον εαυτό του. Ο Παναθηναϊκός ουσιαστικά δεν ενισχύθηκε επιπλέον αλλά αντικατέστησε τους παίκτες που είναι τραυματίες και απών μέχρι το τέλος της σεζόν και συνεχίζει με το “κοντό” ρόστερ που ξεκίνησε τη χρονιά έως το τέλος και σε παιχνίδια που πλέον θα είναι δυσκολότερα καθώς στα playoffs θα έχει να δώσει μόνο ντέρμπι.
Ήταν δεδομένο και απαιτούνταν, έτσι όπως είχαν εξελιχθεί τα πράγματα μετά τους σοβαρούς τραυματισμούς από τα μέσα Νοεμβρίου των Αϊτόρ, Τρουιγιέ και Γκάνεα, πως ο Παναθηναϊκός και ο Σέρβος τεχνικός έπρεπε να έχει στη διάθεση του από τις 20 Δεκεμβρίου τους παίκτες που ήθελε.
Ώστε να μπει στον δύσκολο Ιανουάριο με περισσότερες λύσεις ώστε να διατηρήσει τη διαφορά που είχε πάρει με το σπαθί του στον πρώτο γύρο. Αυτό δεν έγινε και υπήρξε μεγαλύτερη απώλεια βαθμών απ’ ότι θα περίμενε κανείς. Ναι ο Παναθηναϊκός δεν θα είχε την ίδια τύχη όπως στο πρώτο μισό, δεν θα μπορούσε να κερδίζει ματς όπως τους πρώτους τρεις μήνες αλλά δεν είχε και τις επιπλέον λύσεις που θα έπρεπε να έχει.
Υπάρχει βέβαια και η άλλη όψη του νομίσματος την οποία γνωρίζουμε όσοι ασχολούμαστε με το ρεπορτάζ και δεν το λέμε για να κάνουμε κακό στον Ιβάν ή να πούμε για τον καλό Αλαφούζο αλλά γιατί έτσι είναι η πραγματικότητα. Αυτή κάνει λόγο για το πόσο “δύσκολος” είναι ο Σέρβος προπονητής στις μεταγραφές και τα θέλω που θέτει. Αν είναι έτσι θα έπρεπε σε συνεργασία με τον 60χρονο τεχνικό η ομάδα να έχει βάλει δίπλα του έναν άνθρωπο, γενικό διευθυντή, τεχνικό διευθυντή, εμπιστοσύνης του ή μετά από δική του εισήγηση που θα μπορούσε να φέρει παίκτες γνωρίζοντας μόνο τα θέλω και τις επιθυμίες του Σέρβου και ξεπερνώντας τις όποιες εμμονές μπορεί να έχει ο Γιοβάνοβιτς.
