Το δεύτερο ημίχρονο κόντρα στον Παναιτωλικό, παρά την ήττα με 1-0, έδινε ελπίδες στους φίλους του Παναθηναϊκού πως θα μπορούσαν να δουν από εδώ και στο εξής κάτι καλύτερο στον αγωνιστικό χώρο στο ματς με την ΑΕΚ.
Η ενδεκάδα την οποία παρέταξε ο Λάζλο Μπόλονι όμως κόντρα στους «κίτρινους» έδειχνε όμως από την αρχή πως το τριφύλλι είχε επιλέξει να αντιμετωπίσει την ομάδα του Μανόλο Χιμένεθ με ένα πλάνο αλά Ολυμπιακός.
Ενισχυμένο κέντρο με την παρουσία των Νιάς, Αλεξανδρόπουλου μαζί και στην επίθεση την τριάδα των Καμπετσή, Ενγκμπακοτό και Ιωαννίδη για να βγάλουν κλεψίματα, πίεση, τρεξίματα. Πράγματα που είχε ο Παναθηναϊκός και στα προηγούμενα ματς.
Τα οποία όμως δεν βοηθούν στο να κάνεις εσύ παιχνίδι, να έχεις τη μπάλα στην κατοχή σου, να δημιουργήσεις φάσεις, αλλά σου δίνουν τη δυνατότητα να αντεπεξέλθεις στην πίεση του αντιπάλου και να χτυπήσεις στην αντεπίθεση. Και αν σου κάτσει… σου έκατσε.
Και αν στα προηγούμενα ματς το αποτέλεσμα ερχόταν όλοι αναγνωρίζουν πως είχες και την τύχη με το μέρος σου αλλά αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει πάντα.
Και δεδομένα κόντρα στην ΑΕΚ η ατυχία έπαιξε το μικρότερο ρόλο για το τελικό αποτέλεσμα σε αντίθεση με το ματς στο Αγρίνιο πριν μια εβδομάδα.
ΜΟΝΟ ΤΟ 23% ΤΩΝ ΕΠΙΘΕΣΕΩΝ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΣΒΑΡΝΑ
Ας επανέλθουμε στο αθηναϊκό ντέρμπι εκεί όπου φανερώθηκε και πάλι η έλλειψη δημιουργίας, δεν υπήρξε κανένα επιθετικό πλάνο και κυρίως καμία σκέψη εκμεταλλευτεί ο Παναθηναϊκός τα κενά που δεδομένα είχε ο αντίπαλος του. Η ΑΕΚ έπαιζε με δεξί μπακ τον Σβάρνα και με δίδυμο στα στόπερ τους Λάτσι – Νεντελτσεάρου που δεν έχουν χημεία και αριστερό μπακ τον Λόπεζ. Και από πού προσπάθησε να κάνει παιχνίδι ο Παναθηναϊκός; Από το δεξί του άκρο και όχι από το αριστερό, να χτυπήσει δηλαδή πάνω στον Σβάρνα που δεν είναι μπακ και δεν έχει τη θέση ή ακόμα και από το κέντρο της άμυνας. Είναι χαρακτηριστικό ότι περίπου το 23% των επιθέσεων του έγιναν από το αριστερό άκρο την ώρα που το 50%, το διπλάσιο δηλαδή, έγιναν από το δεξί άκρο και το 27% από τον άξονα.
Και ωραία δεν το έχεις σχεδιάσει πριν το παιχνίδι. Βλέποντας το ματς δεν μπορείς να αλλάξεις τον τρόπο που παίζει η ομάδα σου; Δεν βλέπεις τι γίνεται στον αγωνιστικό χώρο; Δεν είναι ντροπή να κάνεις αλλαγή στο ημίχρονο όταν ένα παιχνίδι είναι ισόπαλο. Πλέον άλλωστε όλοι οι προπονητές έχουν πέντε αλλαγές στη διάθεση τους. Ούτως ώστε να βάλεις έναν ποδοσφαιριστή που θα εκμεταλλευτεί με την ταχύτητα του και την ποιότητα του το πρόβλημα στο δεξί άκρο της άμυνας της ΑΕΚ και να μετατοπίσεις από εκεί τις επιθέσεις σου για να δημιουργήσεις ρήγματα.
ΜΙΑ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΤΕΛΙΚΗ ΣΕ ΕΙΚΟΣΙ ΛΕΠΤΑ
Και όταν το ματς σου… κάθεται μετά πάλι δεν το εκμεταλλεύεσαι αλλά συνεχίζεις να δίνεις χώρο στον αντίπαλο. Συμφωνώ πως όντως το γκολ της ισοφάρισης έρχεται μετά από διπλό λάθος των παικτών του Παναθηναϊκού και όντως ο Χουάνκαρ όπως είπε και ο Μπόλονι θα μπορούσε να διώξει στα πλάγια, στην κερκίδα και έξω από τη Λεωφόρο ακόμα αλλά αυτό δεν έγινε. Βέβαια σε προηγούμενα παιχνίδια είχες γλιτώσει από του χάρου τα δόντια οπότε κάπου θα την πατούσες.
Και από το 1-1 και μετά στο 73’ τρεις αλλαγές και μάλιστα με αρκετή καθυστέρηση. Οι δύο πρώτες στο 78’ με τους Καρλίτος – Χατζηγιοβάνη αντί των Ιωαννίδη και Ενγκμπακοτό, ούτε τότε δηλαδή ένας φρέσκος παίκτης στα αριστερά για να πάει στο ένας – ένας με τον Σβάρνα και η τρίτη στο 85’ με τον Βιγιαφάνες αντί του Αλεξανδρόπουλου.
Και στο διάστημα αυτό είχες μόνο μια ουσιαστική τελική σε είκοσι λεπτά και πάλι μετά από την εκτέλεση ενός στημένου με τον Νιάς. Μια τελική που θα μπορούσε να σου δώσει το παιχνίδι και τους τρεις βαθμούς. Και τότε όλα θα έμπαιναν κάτω από το χαλάκι.
Υ.Γ. Το να σηκώσεις για ζέσταμα τον Μακέντα στο 87’ που αποσκοπεί; Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω τι σκεφτόταν σε εκείνο το σημείο ο Λάζλο Μπόλονι. Επαναλαμβάνω δεν τον έβαλε στο παιχνίδι, αλλά τον σήκωσε για ζέσταμα, για να μπει πότε; Να κάνει τι;
