Απογοήτευση, περηφάνια, στεναχώρια, ελπίδα για την ομάδα που αγαπάς και αποτροπιασμός για όλους όσοι ασχολούνται με το ελληνικό πρωτάθλημα. Συναισθήματα που μου έβγαλαν τα 90 λεπτά του αγώνα με τον Ολυμπιακό στο “Γ. Καραϊσκάκης” και την ήττα με 1-0 από τον Ολυμπιακό.
Απογοήτευση για το γεγονός πως ο Παναθηναϊκός έφτασε τόσο κοντά στο πρωτάθλημα μετά από δεκατρία χρόνια και κυρίως για εξωγενείς παράγοντες το έχασε. Έκανε και το τριφύλλι λάθη στην πορεία του σε κανονική διάρκεια και playoffs και σίγουρα όταν καταλαγιάσουν τα συναισθήματα που ακόμα μας κατακλύζουν θα μπορούσαμε να τα αναφέρουμε και να ρίξουμε και το ανάθεμα όπου θέλει ο καθένας. Δεν το έχασε όμως από τα λάθη του. Επαναλαμβάνω πως το έχασε από τους εξωγενείς παράγοντες που έπαιζαν, παίζουν και θα παίζουν τον μεγαλύτερο ρόλο στο ελληνικό ποδόσφαιρο και τα επόμενα χρόνια ανεξαρτήτου VAR ή όχι και δεν έχουν να κάνουν αποκλειστικά με τη διαιτησία αλλά εν γένει τον έλεγχο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Και εκεί το τριφύλλι δεν παίζει μπάλα. Όχι μόνο φέτος αλλά εδώ και πολλά χρόνια δεν έχει τους παράγοντες που μπορούν να επηρεάσουν καταστάσεις και να πάρουν αποφάσεις.
Περηφάνια για τον άνθρωπο που έχει στον πάγκο του ο Παναθηναϊκός. Τον τεράστιο άνθρωπο και εξαιρετικό προπονητή Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Τον άνθρωπο ο οποίος σαν παίκτης έμαθε αγωνιζόμενος ως αντίπαλος του τριφυλλιού το μεγαλείο του συλλόγου και το εκπροσωπεί επάξια εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων. Αλάνθαστος ουδείς, άρα ούτε και ο Γιοβάνοβιτς με τους συνεργάτες του. Αλλά με διαφορά ο Σέρβος τεχνικός είναι ότι καλύτερο έχει περάσει από τον πάγκο του Παναθηναϊκού τα τελευταία χρόνια. Ναι είχε μεγαλύτερη βοήθεια από τη διοίκηση, μεγαλύτερο μπάτζετ να διαχειριστεί σε σχέση με προκατόχους αλλά και πάλι ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς και τα όσα πρεσβεύει και μεταδίδει ταιριάζουν με το ποδοσφαιρικό DNA του Παναθηναϊκού. Για αυτό και του αξίζει ένα μεγάλο χειροκρότημα την Κυριακή το βράδυ και μια ακόμη αποθέωση στη διάρκεια του αγώνα με τον Άρη.
Στεναχώρια για την εικόνα της ομάδας που στον υπέρ πάντων αγώνα και μέχρι να βρεθεί πίσω στο σκορ δεν κατάφερε να δείξει εντός του αγωνιστικού χώρου πόσο ήθελε το ματς. Δικαιολογία υπάρχει και μάλιστα μεγάλη καθώς η ομάδα ήταν “χτυπημένη” από τον κορονοϊό αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός πως με τους παίκτες που βρέθηκαν στην ενδεκάδα σίγουρα ο καθένας περίμενε να δει κάτι καλύτερο. Να δει έντεκα παίκτες να μάχονται, να τα δίνουν όλα, να πέφτουν κάτω χωρίς ανάσα και να ζητάνε αλλαγή, να δείχνουν πως θέλουν σαν τρελοί το παιχνίδι και όχι να παραδίδονται αμαχητί. Γιατί αυτή ήταν η εικόνα των πράσινων μέχρι το γκολ που δέχτηκαν. Ίσως αυτό να ήταν και το πλάνο και σε αυτό να οδήγησε και ο ιός και η ταλαιπωρία που είχε υποστεί τις προηγούμενες μέρες το τριφύλλι. Ενώ μετά το γκολ και με τις αλλαγές που είχαν γίνει ο Παναθηναϊκός ανέβασε τις γραμμές του, πίεσε περισσότερο, έψαξε το γκολ, είχε δοκάρι και εν γένει έδειξα καλύτερο πρόσωπο.
Ελπίδα γιατί η φετινή εικόνα και η πρόοδος σε σχέση με την περσινή χρονιά δείχνει πως γίνεται δουλειά από τον Γιοβάνοβιτς και τους συνεργάτες του και αν υπάρξει ανάλογη πρόοδος και την επόμενη σεζόν μόνο καλύτερη μπορεί να είναι και η επόμενη χρονιά. Πολλοί λένε πως ο Παναθηναϊκός δεν θα μπορεί του χρόνου να διεκδικήσει τον τίτλο. Είναι οι ίδιοι που θα έλεγαν πως και φέτος το τριφύλλι δεν θα έφτανε να είναι φαβορί για το πρωτάθλημα μέχρι και δύο αγωνιστικές πριν το φινάλε της χρονιάς.
Και φυσικά πάντα υπάρχει και η ελπίδα της επιστροφής του “Panathinaikos” τη νέα σεζόν. Το Champions League φαντάζει ως… άπιαστο όνειρο από τη στιγμή που το τριφύλλι θα είναι σε όλες τις κληρώσεις ανίσχυρο αλλά το να παίξει στην Ευρώπη και δη στους ομίλους με επιπλέον έσοδα άρα και καλύτερες προοπτικές σε όλους τους τομείς για τον Παναθηναϊκό.
Υ.Γ. Αντί για επιλόγου, όσα είπε ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς και με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνο με την παρωδία της αναβολής για 24ώρες του ντέρμπι και οδήγησαν στον αποτριοπιασμό για όσους ασχολούνται με το ελληνικό ποδόσφαιρο:
“Είμαι μόνο περήφανος για τους παίκτες μου. Για όλη την προσπάθεια που έκαναν και κυρίως την προσπάθεια που έκαναν τις τελευταίες 4-5 μέρες. Με αυτή τη χώρα, με τους υπευθύνους που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο γενικότερα, αισθάνομαι άσχημα γιατί ουσιαστικά έγινα και εγώ ένας από αυτούς.
Δεν έχω αισθανθεί πιο άσχημα στη ζωή μου απ’ ότι αυτές τις μέρες. Γιατί έπρεπε σε μία απάνθρωπη κατάσταση με όλους τους εμπλεκόμενους, Super League, ΕΠΟ όποιον θέλετε, να βάλουν και μένα σε αυτήν την απανθρωπιά να επιλέξω μεταξύ των ονείρων των παικτών μου και την υγεία τους. Και σιχαίνομαι τον εαυτό μου. Σιχαίνομαι τον εαυτό μου.
Αυτή η κοροϊδία που υπήρχε τις τελευταίες τέσσερις-πέντε μέρες αν η ομάδα μου έχει σοβαρό πρόβλημα με την υγεία των παικτών, παρότι το ξέρουν όλοι γιατί το είπαμε σε όλους, αυτή η κοροιδία που μας δόθηκε μία μέρα. Ούτε να μπορέσουμε να προλάβουμε να κάνουμε κάποιον έλεγχο για τους παίκτες μου. Αν είναι οκ.
Και να πρέπει εγώ να επιλέξω, να είμαι σαν αυτούς. Απάνθρωπος. Για να επιλέξω μεταξύ των ονείρων τους, που είναι ένα πρωτάθλημα ή την υγεία τους. Το χειρότερο είναι πως να σταθώ εγώ απέναντι τους και σήμερα και αύριο. Απέναντι στους παίκτες μου. Σαν τι; Είχαμε να αντιμετωπίσουμε μία πρωτοφανής κατάσταση που στο τέλος δεν νοιάζεται και κανένας. Αλλά αυτό ήταν τεράστια κοροϊδία”.
