Συγχαρητήρια στον Σταμάτη Γαρρή και όσους έβαλαν το παραμικρό λιθαράκι για να βγει αυτό το υπέροχο ντοκιμαντέρ από την ΠΑΕ Παναθηναϊκός για την πορεία του τριφυλλιού έως τον τελικό του Γουέμπλεϊ πριν από 50 χρόνια.
Είχα την τύχη την Τρίτη (1/6) το μεσημέρι να είμαι ένας από τους δημοσιογράφους που βρέθηκε στο «Γ. Καλαφάτης» και είδα λίγες ώρες νωρίτερα το ντοκιμαντέρ από την πανελλήνια προβολή του την Τετάρτη (2/6) το βράδυ στην ΕΡΤ3. Και παράλληλα άκουσα κάποιες παραπάνω πληροφορίες για αυτό και τη δουλειά που έγινε ώστε να δούμε αυτή την εξαιρετική δουλειά στις οθόνες μας.
Παρά το γεγονός ότι απόλαυσα και τα 62 λεπτά την Τρίτη το μεσημέρι ρουφώντας κάθε τι καινούριο που δεν ήξερα και παρατηρώντας κάθε φωτογραφία, πλάνο, σαν να το βλέπω πρώτη φορά, πόσο μάλλον από τη στιγμή που όλα για πρώτη φορά ήταν έγχρωμα την Τετάρτη το βράδυ περίμενα πως και πως την προβολή του ξανά στην τηλεόραση για να το δω και πάλι. Μάλιστα είχα την ίδια ανυπομονησία με την πρώτη φορά που το είδα και ήθελα να δω αν μου είχε ξεφύγει κάτι κατά την πρώτη προβολή του.
Και η αλήθεια είναι πως θα το δω ξανά και ξανά από τη στιγμή που πλέον υπάρχει διαθέσιμο και στο ERTFLIX καθώς θεωρώ πως όσες φορές και αν το δεις πάντα θα παρατηρήσεις κάτι καινούριο, πάντα θα βλέπεις κάτι που δεν είχες προσέξει και θα ακούς μια ιστορία, μια ατάκα που είχε περάσει χωρίς να δώσεις σημασία.
Και φυσικά είναι ότι καλύτερο για να το βλέπεις και να το δείχνεις στις νέες γενιές των φίλων του Παναθηναϊκού και τους λύνεις κάθε απορία που τυχόν έχουν και μπορείς να τους διαφωτίσεις. Και φυσικά όσες φορές το βλέπεις μόνο συγχαρητήρια θα έχεις να πεις σε όσους το έφτιαξαν. Ήταν ένα ντοκιμαντέρ, με βάση τα όσα είχαν στα χέρια τους οι άνθρωποι του Παναθηναϊκού, αντάξιο της ιστορίας του τριφυλλιού.
Αντάξιο των όσων έχουν κάνει οι πράσινοι εντός αλλά κυρίως εκτός Ελλάδας εκεί όπου δεν έχει φτάσει, και ούτε πρόκειται, καμία άλλη ελληνική ομάδα. Και αν φτάσει αυτή θα είναι μόνο ο Παναθηναϊκός τα επόμενα χρόνια.
Στο σημερινό blog δεν θα ήθελα να ασχοληθώ με τίποτα άλλο πέρα απ’ αυτό το εκπληκτικό ντοκιμαντέρ και την εξαιρετική δουλειά όλων των ανθρώπων του Παναθηναϊκού που εργάστηκαν για αυτό. Δεν θα μπορούσα όμως να μην πω πως στη διάρκεια της προβολής του τόσο την Τρίτη (1/6) όσο και την Τετάρτη (2/6) σκέφτηκα ότι δεν γίνεται το τριφύλλι να μην παίζει στην Ευρώπη.
Τόσο φέτος που δεν κατάφερε αγωνιστικά να πάρει ένα από τα τέσσερα εισιτήρια που οδηγούσαν στα Κύπελλα Ευρώπης αλλά κυρίως όταν δεν έπαιζε λόγω χρεών.
Η ιστορία του Παναθηναϊκού είναι συνυφασμένη με τα ευρωπαϊκά γήπεδα, τους αγώνες που διεξάγονται μεσοβδόμαδα όλα αυτά τα χρόνια στο Κύπελλο πρωταθλητριών, Κυπελλούχων, ΟΥΕΦΑ, Champions League, Europa League και όποια άλλη ευρωπαϊκή διοργάνωση υπάρξει στο μέλλον.
Υ.Γ. Θεωρώ τιμή μου που έχω μιλήσει με τους περισσότερους αν όχι όλους τους παλαίμαχους της ομάδας του Γουέμπλεϊ και που με κάποιους εξ αυτών όπως οι Φυλακούρης, Οικονομόπουλος έχω ανταλλάξει και κάποιες κουβέντες παραπάνω.
