Του Θανάση Παπαπθανασίου
Η προγραμματισμένη διακοπή του Πρωταθλήματος αυτή την εβδομάδα, λόγω των προκριματικών του EURO 2024, αποτελεί μια πολύ καλή ευκαιρία να παρακολουθήσουμε τα ποδοσφαιρικά τεκταινόμενα με την απαιτούμενη ψυχραιμία και νηφαλιότητα που απαιτείται. Δεν είναι μόνο η ομάδα που πρέπει να κοπιάσει για να ξαναμπεί στα καλούπια του Πρωταθλητισμού αλλά και οι φίλαθλοι. Ξεμάθαμε τόσα χρόνια, κακά τα ψέματα. Συγκινούμαστε, απογοητευόμαστε και ενθουσιαζόμαστε εύκολα, χωρίς μέτρο, με ζωγραφισμένη την λαχτάρα να φτάσουμε στην βρύση και να πιούμε νερό.
Οι περισσότεροι φίλοι των πρασίνων λοιπόν, δεν κάνουν άλλο από το να αναμασούν την ίδια σκέψη: Μπορούμε; Κάνοντας μια κουβέντα καθαρά ποδοσφαιρική, μακριά από τις τοξικές παραμέτρους που εκούσια η ακούσια παρεμβάλλονται, μπορούμε μετά και από την τελευταία αναμέτρηση της προηγούμενης Κυριακής να προσθέσουμε κάποια νέα δεδομένα στην σκέψη μας.
Ας αφήσουμε λοιπόν στην άκρη τις στοιχηματικού πλέον χαρακτήρα συζητήσεις, του τύπου πότε θα δοθεί φάουλ στον Παλάσιος, και ας προχωρήσουμε. Ήταν ο Παναθηναϊκός συνολικά καλύτερος από την ΑΕΚ; Θα δυσκολευόμουν να δώσω καταφατική απάντηση. Εκείνο όμως που απέδειξαν οι Πράσινοι είναι πως έχουν τον τρόπο και να σταθούν αλλά και να κατακτήσουν δύσκολες έδρες όπως αυτή της Αγιάς Σοφιάς. Αυτή την φορά η εμφάνιση τους ήταν πολύ πιο πειστική και πιεστική σε σχέση με το αντίστοιχο παιχνίδι του Πρωταθλήματος.
Η άμυνα αν και πελαγοδρόμησε κάποιες στιγμές, βρήκε ισορροπία και απέφυγε τα μεγάλα λάθη. Έκπληξη, για μένα τουλάχιστον, η πολύ καλή και σταθερή εμφάνιση του Μάγκνουσον. Πέραν της βοήθειας του στην ανάπτυξη των Πρασίνων ήταν και η εντυπωσιακή του σταθερότητα που με εντυπωσίασε. Απροσπέλαστος ψηλά και αποτελεσματικός στα μαρκαρίσματα του. Μόνο μια φορά σήκωσε τα χέρια ψηλά, στην ευκαιρία του Ρότα, αλλά εκεί θεωρώ ότι ήταν ένα συνολικό λάθος αντιμετώπισης της φάσης από όλη την ομάδα και κυρίως της αριστερής πλευράς. Όλοι γνωρίζουν την αγάπη των επιθετικών της ΑΕΚ με τις πάσες προς τους μπακ στην πλάτη των αντιπάλων. Παρ’ όλα αυτά…
Με την αμυντική γραμμή λοιπόν στο ύψος των περιστάσεων, περνάμε σ’ αυτό που από την αρχή της χρονιάς, στα δικά μου τουλάχιστον μάτια, είναι το μεγάλο πρόβλημα του Παναθηναϊκού, την μεσαία γραμμή. Δεν λείπουν οι καλοί παίκτες αλλά λείπει η ισορροπία ανάμεσα σε δύναμη, δημιουργία και ποιότητα. Δεν υπάρχει ένας παίκτης που να τα συγκεντρώνει όλα και έτσι ο προπονητής των πρασίνων παίρνει αυτά τα χαρακτηριστικά, που τόσο του είναι απαραίτητα, τμηματικά, από διάφορους παίκτες σε διάφορους ρόλους. Πειραματίζεται, ψάχνει, προσπαθεί να πάρει το 200% από το υλικό που έχει και ορισμένες φορές τα καταφέρνει. Ο Πέρεθ είναι σταθερή αξία και η προώθηση του Κουρμπέλη, (αλήθεια πότε θα ακούσουμε την ευχάριστη είδηση της ανανέωσης;) έδωσε νέα δυναμική μεσοεπιθετικά ενώ η υπεραξία που έψαχνε στο πρόσωπο του Σλοβένου Τσέριν φαίνεται να βγαίνει. Ίσως η πιο αθόρυβη και συνάμα πολύτιμη μεταγραφή του καλοκαιριού.
Δυστυχώς όμως η μεσαία γραμμή δεν μπορεί ακόμη να στηρίξει αποτελεσματικά και σε μεγάλο διάστημα το ποδόσφαιρο που επιθυμεί να βλέπει από την ομάδα του ο Γιοβάνοβιτς. Κάποιες φορές που ο Μαντσίνι μετατοπίζεται στον άξονα και με απλές κινήσεις καταφέρνει να ελευθερωθεί και να μοιράσει την μπάλα το μάτι ξεκουράζεται και όλα φαίνονται πιο εύκολα. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Μπερνάρ όταν δεν τον έχουν καταπιεί οι αντίπαλοι μέσοι, τύπου Εμβιλά ας πούμε. Και οι δύο παίκτες που προαναφέρθηκαν δεν είναι πραγματικοί μέσοι και δεν αναπληρώνουν το έλλειμμα ποιότητας που υπάρχει στον συγκεκριμένο χώρο. Ο Αϊτόρ κατάφερνε και ανταποκρινόταν καλύτερα στον ρόλο του μέσου κυρίως όμως λόγω της αμεσότητας και του γρήγορου τρόπου σκέψης του στο παιχνίδι. Τον Λάζλο Κλαϊνχάϊσλερ που φαίνεται να τον πιστεύει πολύ ο Ιβάν πρέπει ακόμα να τον ανακαλύψουμε. Το επόμενο στάδιο αναβάθμισης της ομάδας πρέπει να περιλαμβάνει τουλάχιστον ένα παίκτη με τα παρακάτω χαρακτηριστικά: προσωπικότητα, δύναμη και ποιότητα στην δημιουργία.
Δείτε πόσο βελτιώθηκε η επιθετική γραμμή με την προσθήκη του Μαντσίνι. Εδώ ο καλός Ιβάν έκανε διάνα. Ένας από τους λόγους της ανάκαμψης του τριφυλλιού είναι η παρουσία του αργεντινού και αυτό γίνεται ακόμα πιο εμφανές στα παιχνίδια που η μπάλα ζυγίζει περισσότερο, δηλαδή σε όλα όσα ακολουθούν. Μιλώντας για την επίθεση δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την μεγάλη πρόοδο του Ιωαννίδη. Αν έχει την υγεία του και συνεχίσει με την ίδια προσήλωση την δουλειά, σύντομα θα αναγκαστούμε να τον αποχαιρετίσουμε. Μπράβο στον Φώτη αλλά και στο τεχνικό επιτελείο των Πρασίνων που διαχειρίζονται σωστά την περίπτωση του. Πιστεύω ακόμη ότι ο προπονητής του Παναθηναϊκού έχει ακόμα δύο άσους στο μανίκι του όσον αφορά την επίθεση, τον Βέρμπιτς και τον Σπόραρ. Για διαφορετικούς λόγους, αν εξαιρέσουμε εκείνο το μαγικό φάουλ στο 90 φεύγα με τον Άρη, ακόμη κανείς από τους δύο δεν έχει βάλει την υπογραφή του σε κάποιο μεγάλο παιχνίδι των Πρασίνων. Σε αυτά τα εννέα παιχνίδια που απομένουν ευελπιστούμε όλοι να καταφέρουν να γίνουν καθοριστικοί, κάτι που θα επιδράσει καταλυτικά στην καλυτέρευση της ψυχολογίας τους.
Εν κατακλείδι και μετά από όσα προαναφέρθηκαν η απάντηση στο αν μπορεί να τα καταφέρει ο Παναθηναϊκός να ξανασυναντηθεί με τον τίτλο του Πρωταθλήματος, μετά από 13 χρόνια, η απάντηση είναι καταφατική αλλά όχι απόλυτη. Σίγουρα παραμένει το αουτσάιντερ, αλλά αυτό του κάνει καλό. Το γεγονός ότι αποτελεί ομάδα με όλη την σημασία της λέξης παραμένει επίσης το μεγάλο του ατού. Θα είναι ικανό να καλύψει τα όποια ελλείμματα ποιότητας; Ιδού το ερώτημα στο οποίο καλούμαστε να απαντήσουμε. Η βαθμολογία μέχρι στιγμής λέει ναι, εμείς οι άλλοι θα μείνουμε να παρακολουθούμε σε κάθε αγωνιστική την υπέρβαση που προσπαθούν να επιτύχουν ο Ιβάν και οι παίκτες του γιατί μην έχετε την παραμικρή αμφιβολία, εάν στο τέλος το Πρωτάθλημα βαφτεί πράσινο περί ποδοσφαιρικού θαύματος θα μιλάμε και τα θαύματα μόνο με υπερβάσεις, ατομικές και ομαδικές, πραγματοποιούνται.
