Του Θανάση Παπαθανασίου
Μετά από ένα χρόνο και αφού οι αγωνιστικές επιβεβαιώσεις βοήθησαν επιτέλους να ξεπεραστούν οι όποιες αμφισβητήσεις, σχετικά με την πραγματική “αξία” της ομάδας του Παναθηναϊκού, βρισκόμαστε στην εκκίνηση μιας νέας, πολύ όμορφης περιπέτειας. Αυτή την φορά ο δρόμος δεν οδηγεί σε μια ευρωπαϊκή θέση αλλά στον Παράδεισο της κατάκτησης του Πρωταθλήματος, ένα βαθιά κρυμμένο όνειρο, για χρόνια, από τους φιλάθλους των Πρασίνων που περιμένουν αυτή την στιγμή σαν μια Ανάσταση. Πως το είπε ο Ιβάν; Ας το απολαύσουμε…
Και τι αρχή μας επιφύλασσε η μοίρα! Στην Αγιά Σοφιά εναντίον της ΑΕΚ. Πιθανότατα στην πιο δύσκολη έδρα, αυτή την στιγμή, και εναντίον της πιο επιθετικογενούς ομάδας στο Πρωτάθλημα, μιας ομάδας που ακόμα και για να αμυνθεί.. επιτίθεται. Πέραν του βαθμολογικού ενδιαφέροντος και των αυτονόητων ψυχολογικών επιδράσεων που θα έχει το οποιοδήποτε αποτέλεσμα, η αναμέτρηση αυτή αποκτά πρόσθετο ενδιαφέρον δεδομένης της διαφορετικής ποδοσφαιρικής φιλοσοφίας που εκφράζει ο αγωνιστικός σχεδιασμός των δύο ομάδων. Οι δύο προπονητές τους, αντιλαμβάνονται με διαφορετικό τρόπο το ποδόσφαιρο και πρεσβεύουν διαφορετικές φιλοσοφίες.
Κατά κάποιο τρόπο, η ΑΕΚ θυμίζει την Μίλαν του Αρίγκο Σάκι της περιόδου 1987-91. Ήταν η περίοδος που ο τότε πρόεδρος της Μίλαν, Σίλβιο Μπερλουσκόνι, βλέποντάς την δουλειά του Σάκι στην Πάρμα διέβλεψε την δυναμική των ιδεών του και τον προσέλαβε στους “Ροσονέρι”. Ο προφήτης του Φουζινιάνο (η πόλη που γεννήθηκε, κοντά στην Μπολόνια, την 1η Απριλίου του ’46), όπως τον αποκαλούσαν, εφαρμόζοντας ένα μίγμα της ζώνης του σπουδαίου Σουηδού προπονητή Νιλς Λίντχολμ, στοιχείων του ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου της Ολλανδικής σχολής του Κρόιφ, που από παιδί θαύμαζε, και ασφυκτικό πρέσινγκ, κατάφερε να δημιουργήσει μια ομάδα μοντέλο. Μέσα σε λίγα χρόνια κατάφερε να κερδίσει ένα Πρωτάθλημα Ιταλίας, δύο φορές το Κύπελλο Πρωταθλητριών (όπως ονομαζόταν τότε το Champions League), ένα Σούπερ Κύπελλο Ιταλίας, δύο Ευρωπαϊκά και ένα Υπερατλαντικό. Όχι κι’ άσχημα, τι λέτε;
Με μεγάλο όπλο του την πίεση στον μεσοεπιθετικό χώρο, ο Αλμέιδα, όπως και η Μίλαν του Σάκι, θέλουν από την αρχή να πνίξουν τον αντίπαλο και να αποκτήσουν την τακτική υπεροχή επιβάλλοντας τον ρυθμό τους με μια επιθετική διεκδίκηση της μπάλας, στα όρια της παραβατικότητας, σε κάθε σημείο του γηπέδου. Βέβαια, αυτά τα συστήματα για να πετύχουν χρειάζονται και τους ανάλογους παίκτες. Η Μίλαν διέθετε παίκτες τεράστιου διαμετρήματος, Μπαρέζι, Μαλντίνι, Κοστακούρτα, Αντσελότι, Ράϊκαρντ, Γκούλιτ, Φαν Μπάστεν κ.λπ.
Η ΑΕΚ ευτύχησε αυτή την χρονιά να διαθέτει ένα από τα καλύτερα ρόστερ της ιστορίας της, πλήρες και ποιοτικό, επομένως είχε την δυνατότητα να εφαρμόσει αυτόν τον τρόπο παιχνιδιού παρασυρμένη φυσικά και από τον ενθουσιασμό της κατασκευής του νέου της γηπέδου που εκστασίασε, ορθά, το κοινό της. Επιπλέον, ο Αλμέιδα είχε ορισμένες ενδιαφέρουσες ιδέες με την τοποθέτηση του χαρισματικού Γκαρσία Λιβάϊ στην κορυφή και την οπισθοχώρηση του Αραούχο σε έναν πιο ελεύθερο χώρο όπου η κύρια επιδίωξη του δεν είναι πλέον η επιτυχία τερμάτων αλλά η ανάκτηση της μπάλας. Το θέμα που στα δικά μου μάτια τουλάχιστον δεν παρουσιάζεται τόσο ξεκάθαρα είναι το τι γίνεται όταν ο αντίπαλος έχει ένα δυνατό κέντρο που δεν επιτρέπει αυτήν την αλόγιστη και μερικές φορές χωρίς ισορροπία επιθετικότητα. Όταν αυτή χάνεται, περιορίζεται η ατονεί και η αμυντική λειτουργία της ομάδας επηρεάζεται σημαντικά.
Σε αρκετά παιχνίδια (με τον Παναθηναϊκό και τις δύο φορές, με τον ΠΑΟΚ, με τον Ολυμπιακό, τον Ατρόμητο εντός) εμφανίστηκαν τα προβλήματα που μπορεί να γεννήσει αυτός ο τρόπος παιχνιδιού, αλλά πλέον, αυτή είναι η ταυτότητα της ΑΕΚ του Αλμέιδα και δεν αλλάζει. Έχει δημιουργηθεί μια συγκεκριμένη μήτρα παιχνιδιού που φυσικά στηρίζεται στην ποιότητα αλλά και στην δύναμη των παικτών. Όλοι οι ανταγωνιστές των κιτρινόμαυρων, αντίθετα, μπορούν να διαφοροποιήσουν τον τρόπο παιχνιδιού τους εφαρμόζοντας και άλλες τακτικές και αυτό μπορεί να αποδειχθεί καθοριστικό στην οικονομία αυτού του μίνι Πρωταθλήματος.
Ο Παναθηναϊκός του Γιοβάνοβιτς αντίθετα, έχει κτιστεί διαφορετικά. Το πρέσινγκ αποτελεί σίγουρα σημαντικό μέρος του συστήματος τους αλλά δεν αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο του παιχνιδιού τους. Η δημιουργία με το συνδυαστικό ποδόσφαιρο είναι η φιλοσοφία του προπονητή των Πρασίνων. Οι πράσινοι κατά κύριο λόγο θέλουν να έχουν κατοχή για να ελέγχουν τον ρυθμό του παιχνιδιού. Η φύση της ομάδας δεν είναι αμιγώς επιθετική, αντίθετα φροντίζει με συνολική προσπάθεια και ισορροπία να αμύνεται και φυσικά να επιτίθεται. Όπως και στην περίπτωση της ΑΕΚ έτσι και σε αυτή του Παναθηναϊκού για να εφαρμοστεί το σχέδιο του προπονητή απαιτούνται οι ανάλογοι παίκτες. Σ’ αυτό το σημείο οι κιτρινόμαυροι φαίνεται να επικρατούν αλλά δεν διαθέτουν το δέσιμο και τις αντοχές που έχουν οι Πράσινοι σαν σύνολο. Εν ολίγοις φαίνεται η πλάστιγγα να γέρνει προς την μεριά της ΑΕΚ όσον αφορά την ποιότητα αλλά αλλάζει πλευρά όσον αφορά την δυναμική και το δέσιμο του συνόλου, οι Πράσινοι είναι πιο συμπαγείς, πιο ομάδα.
Ενώ η ΑΕΚ δεν έχει τίποτα να αποκαλύψει ο Ιβάν αφιέρωσε μεγάλο μέρος της εβδομάδας στην τακτική. Έχει δίκιο, αυτό είναι ένα παιχνίδι που θα καταφέρει να το γύρει υπέρ του μόνο αν ελέγξει τον ρυθμό του. Την τελευταία φορά που βρέθηκε στο ίδιο γήπεδο σχεδόν τα κατάφερε, τουλάχιστον μεσοαμυντικά. Εκεί που θα χρειαστεί μεγαλύτερη προσπάθεια είναι το δημιουργικό κομμάτι. Και πάλι βέβαια μιλάμε για ένα παιχνίδι ισορροπιών και λεπτομερειών. Για φανταστείτε να είχε σημειώσει πρώτος τέρμα ο Μπερνάρ την τελευταία φορά που συναντήθηκαν οι δύο ομάδες στην Αγιά Σοφιά, πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα…
Με τα αν και τα ίσως όμως δεν πας μακριά, εκείνο που έχει σημασία είναι να παρουσιάσεις αυτό που πρέπει την στιγμή που πρέπει. Αυτό είναι και το στοίχημα του Ιβάν και των παικτών του και μάλιστα σε μια στιγμή ευνοϊκή αφού αυτοί στην αναμέτρηση της Κυριακής δεν έχουν να χάσουν τίποτα, μόνο να κερδίσουν!
