Ο αριθμός των τελικών προσπαθειών είναι πολύ καλός δείκτης, γιατί δείχνει την επιθετικότητα που βγάζει μια ομάδα στο χλοοτάπητα! Για του λόγου το αληθές, οι 5 ομάδες με τις περισσότερες τελικές στο πρωτάθλημα, είναι αυτές που μπήκαν εν τελεί στην 6αδα εκτός του Παναθηναϊκού!
Ο Παναθηναϊκός, λοιπόν, είχε 7 τελικές (ξανά) στην Τρίπολη και το αν ηττάται η κερδίζει εξαρτάται αποκλειστικά από την κλίμακα ευστοχίας του σε κάθε ματς, αφού επί ένα χρόνο στον συγκεκριμένο τομέα δεν έχει αλλάξει ακριβώς τίποτα. Οι μέσοι όροι στις τελικές είναι ακριβώς αυτοί, σταθερά! Παρά το γεγονός ότι για δυο εβδομάδες δούλεψαν περισσότερο σε κυκλοφορία και επίθεση οι «πράσινοι».
Δύσκολα πράγματα στην τελική ευθεία της σεζόν, αυτά πρέπει να γίνονται στην αρχή… Όμως αν το παρελθόν και το παρόν μας διδάσκει για το μέλλον τα πράγματα επιθετικά θα κινηθούν κάπως έτσι και στη συνέχεια, ας μην γελιόμαστε … Αυτό να περιμένετε. Σταθερά, όπως όλα στη σεζόν!
Ο Παναθηναϊκός για 80 λεπτά στάθηκε τέλεια στην Τρίπολη, ένα γκολ έδωσε αέρα στους γηπεδούχους που το πίστεψαν, και το στοίχημα χάθηκε μετά από την συρρίκνωση της ενδεκάδας προς τα πίσω. Τι έφταιξε; Γιατί άκουσα τα πάντα αριστερά δεξιά… Ότι φταίει η έξοδος του εκνευρισμένου Μακέντα! Ότι φταίει η μη είσοδος Μπουζούκη, αν και είχε δυο μήνες να αγωνιστεί. Ότι βραχυκύκλωσε ο Εγκμπακοτό που πήγε αριστερά, όχι στη φυσική του θέση. Ότι μπήκε ο πιο άπειρος Αθανασακόπουλος. τα πάντα όλα.
Όμως δεν ειπώθηκαν κάποια άλλα αυτονόητα… Ότι για παράδειγμα, δεν υπήρχε εντολή να γυρίσει πίσω η ομάδα από τον πάγκο αλλά της βγήκε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Με προίκα το 2-0.
Ότι οι Σανκαρέ, Μαουρίσιο, Βέλεθ, Κουρμπέλης ήταν νοκ αουτ. Ο Αλεξανδρόπουλος, βγήκε για το γόνατο του και Αγιουμπ, χωρίς ρυθμό παρέδωσε πνεύμα… Ο Παναθηναϊκός ξέμεινε από λύσεις. Ποιος θα κρατούσε μπάλα; Δεν χρειάζονταν με 0-2 την επίθεση , απλά να κρατήσει μπάλες, να παγώσει ρυθμό. Όμως δεν είχε παίκτες να το κάνει με τόσες απώλειες… Ούτε καν τον καταπονημένο Βίγια που άδειασε μπαταρίες. Έδωσε, λοιπόν, μέτρα και το πλήρωσε!
Όντως ειπώθηκε πως φταίει η νοοτροπία που μπόλιασε ο Κοουτς, το φουλ της άμυνας. Και εν μέρει όντως ίσως να έπαιξε κι αυτό τον ρόλο του, υπό την έννοια ότι το τριφύλλι ως ομάδα έχει ξεκάθαρα αμυντικό προσανατολισμό. Όμως αφού η ομάδα έχει μάθει να παίζει αμυντικά όπως όλοι λένε με τόση σιγουριά, γιατί δεν το έκανε έχοντας και αέρα δυο τερμάτων;
Το πρόβλημα, λοιπόν, πηγάζει από αλλού, όπως αποδείχτηκε με το σφύριγμα λήξης στην Τρίπολη. Η επίθεση έκανε τη δουλειά μια χαρά. Χάλασε όμως…η περίφημη πράσινη άμυνα που όλοι ευαγγελίζονται. Όχι τώρα, από τον Ατρομητο και μετά (6 Φλεβάρη) έχει δεχτεί γκολ και στα 9 παιχνίδια ο Παναθηναϊκός. 9 Σερί δεν έχει ανέπαφη εστία, too much, κι αυτό πληγώνει μέχρι τώρα την προσπάθεια. Αυτό πλήρωσε και στην Τρίπολη!
Και πάλι θα μου πείτε δεν υπάρχει λογική, να τρως γκολ από τερματοφύλακα. Να πετάς ένα υπερπολύτιμο τρίποντο από τα χέρια σου. Περιέγραφα το ματς και κυριολεκτικά μου έφυγε το μικρόφωνο στις καθυστερήσεις στο 2-2. Λες δεν γίνονται αυτά. Κι όμως στο ποδόσφαιρο όλα γίνονται.
Αυτή είναι η ευχή και η κατάρα με τη στρογγυλή θεά. Και δυστυχώς έγινε και θα ξαναγίνει , εάν ο Παναθηναϊκός δεν δίνει το 101% για 90 λεπτά συν τις καθυστερήσεις σε κάθε ματς από εδώ και πέρα. Γιατί η χρόνια άρχισε με προβλήματα και όταν κάτι αρχίζει στραβά μπορείς να το μακιγιάρεις, δύσκολα όμως μπορείς να το αλλάξεις εκ βαθέων στο μέσο της σεζόν! Άλλο αν η ελπίδα πεθαίνει τελευταία άλλο να είσαι ρεαλιστής. Και πολύ ρεαλιστικά ο Παναθηναϊκός έχασε μια ευκαιρία, όχι την Ευρώπη. Το στοίχημα Ευρώπη παρά τα…λεξοτανίλ του 2-2 είναι μπροστά!!!
