Του Θανάση Παπαθανασίου
Το 1925 ο Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ δημοσίευσε το μυθιστόρημα του «Ο υπέροχος Γκάσμπυ» το οποίο αν και θεωρείται από τα σπουδαιότερα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, άργησε πολλά χρόνια να προσελκύσει την προσοχή του αναγνωστικού κοινού και των μελετητών. Ο Κος Γκάσμπυ ένας ρομαντικός ιδεαλιστής που πλούτησε με μυστηριώδη τρόπο, σαν άλλος τραγικός ήρωας, τελικά πέφτει θύμα των συναισθημάτων του για την όμορφη και εύθραυστη Νταίζη Μπιουκάναν.
Τι σχέση μπορεί να έχει ο Κος Γκάσμπυ με τον Κο Γιοβάνοβιτς; Καμία απολύτως, πρόσωπο μυθοπλασίας ο πρώτος την εποχή του μεσοπολέμου στο Λόνγκ Άϊλαντ, προπονητής ποδοσφαίρου ο δεύτερος στην Ελλάδα σχεδόν ένα αιώνα μετά. Αυτό που τους ενώνει είναι ο ρομαντικός ιδεαλισμός, όπως τον αντιλαμβάνεται ο Φιτζέραλντ και ο τρόπος λειτουργίας μιας επαγγελματικής εταιρίας όπως την επιβάλει ο Σέρβος προπονητής του Παναθηναϊκού. Συναντώνται κάπου; Και αν ναι, ελπίζουμε όχι στην τραγικότητα του τέλους της ιστορίας του Φιτζέραλντ.
Δεν έχω ξανακούσει προπονητή να αναλαμβάνει την ευθύνη, έστω και την έμμεση, για την μη επιτυχή εξέλιξη δύο παικτών που αρχικά πίστευε πολύ για το εγχείρημα του (Βιτάλ, Χατζηγιοβάννης). Σε μία από τις, για ανθολογία, δηλώσεις του, επέκρινε τον εαυτό του και την ομάδα του, για το ότι δεν μπόρεσαν να βοηθήσουν αυτούς τους παίκτες να εξελιχθούν. Είμαι σίγουρος πως κάπως έτσι αισθάνθηκε και όταν έδωσε την συναίνεση του για να αποχωρήσει από την ομάδα ο Γιάννης Μπουζούκης, μια από τις αδυναμίες πολλών Παναθηναϊκών. Ώρες και φορές μου δίνεται η εντύπωση ότι ο προπονητής Γιοβάνοβιτς φέρεται σαν πατέρας του συνόλου που δημιουργεί. Προσεγγίζει τους παίκτες προσωπικά χωρίς να υπερβαίνει κάποια όρια, ενδιαφέρεται για όποιο τους θέμα, δίνει μέγιστη σημασία στην συμπεριφορά και στο κλίμα των αποδυτηρίων, θέλει να αποφεύγει τις ανισότητες και προσπαθεί να κρατήσει ισορροπίες. Μα συγγνώμη, μιλάμε μόνο για ένα προπονητή η και ένα παιδαγωγό με πτυχίο ψυχολογίας;
Είναι ένα πείραμα αυτό που παρακολουθούμε, φοβερά ενδιαφέρον. Μπορεί ένας και μόνο επαγγελματίας, όσο καλά και αν αμείβεται ο ίδιος και η ομάδα του, να ανταποκριθεί σε τέτοιο βάρος ευθύνης το οποίο επιπροσθέτως επιζητά ο ίδιος, αντιλαμβανόμενος ίσως ότι αυτός είναι ο πιο σίγουρος τρόπος κατασκευής του οικοδομήματος του; Είναι αυτός που θα κρίνει ποια είναι η χρηματιστηριακή αξία κάθε παίκτη, είναι αυτός που έχει αναλάβει την ορθολογική χρήση των διαθέσιμων πόρων αποφεύγοντας όσο το δυνατόν τις σπατάλες, είναι αυτός που πρέπει να κρατήσει συμπαγές το σύνολο, να το προστατεύσει από τις ενδεχόμενες και αναπόφευκτες αγωνιστικές αποτυχίες, είναι αυτός που έχει αναλάβει το δύσκολο έργο της προοδευτικής βελτίωσης της ομάδας σε αγωνιστικό και κατά συνέπεια οικονομικό επίπεδο, είναι αυτός, τέλος, που αναθέρμανε την ελπίδα της ανάτασης στους φίλους της ομάδας. Πως θα καταφέρει αλήθεια να ισορροπήσει ανάμεσα σε όλο αυτό το βάρος και στις παγίδες που επισείει ο άτυπος συγκεντρωτισμός που εφαρμόζει; Αυτή είναι μια ερώτηση και όχι επίκριση. Φαντάζομαι, όλοι οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού παρακολουθούν με αμείωτο ενδιαφέρον αυτή την εξουθενωτική κούρσα αντοχής του προπονητή της ομάδας με τον χρόνο.
Το πρώτο πρέπει του υπέροχου Κου Γιοβάνοβιτς εμπεριέχει την είσοδο της ομάδας στους ομίλους του Conference League, τόσο για αγωνιστικούς όσο και οικονομικούς λόγους. Ο προπονητής του Παναθηναϊκού έχει αποδείξει ότι τα αγωνιστικά πρέπει του δεν τα διαπραγματεύεται, αυτό που ζητά είναι η εμπιστοσύνη και η υπομονή μας ώστε να ετοιμάσει αυτό που θέλει εντός των παραμέτρων που έχει θέσει. Νομίζω ότι και τα δύο πρέπει να του τα παραχωρήσουμε απλόχερα.
