Αναμφίβολα, οι περισσότεροι από τους προπονητές οι οποίοι έχουν… παρελάσει από το ρεπορτάζ του Παναθηναϊκού είναι εγνωσμένης αξίας. Άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο, άλλος μικρότερος και άλλος μεγαλύτερος, άπαντες έχουν να παρουσιάσουν αξιόλογο βιογραφικό, φυσικά με επιτυχίες και αποτυχίες.
Για τον υπογράφοντα, οι καλύτερες περιπτώσεις είναι δύο. Από τους γνωστούς στη χώρα μας, ο Βλάνταν Μιλόγεβιτς έχει δείξει συνέπεια στη δουλειά του, πέτυχε με τον Ερυθρό Αστέρα και στη Σερβία και στις διοργανώσεις της UEFA και έχει περάσει από τον Παναθηναϊκό. Από εκείνους που δεν έχουν καμία σύνδεση με την Ελλάδα, ο Ρενέ Βάιλερ έχει σημειώσει μία αξιοθαύμαστη πρόοδο στην καριέρα του και δημιούργησε ανταγωνιστικά σύνολο σε όλο και πιο απαιτητικές συνθήκες.
Όμως, ο προπονητής από μόνος του δεν αρκεί να επαναφέρει τον Παναθηναϊκό εκεί που του αρμόζει. Θα χρειαστεί υποστήριξη από σύσσωμο τον οργανισμό του Τριφυλλιού. Από τον ιδιοκτήτη, Γιάννη Αλαφούζο, μέχρι και τον εργαζόμενο στο πιο ασήμαντο πόστο.
Ο προπονητής πρέπει να πλαισιωθεί από ικανούς συνεργάτες, στο επιτελείο του, αλλά και στο ποδοσφαιρικό τμήμα. Επιβάλλεται να μην είναι μόνος του και να μην περιβάλλεται από ανθρώπους οι οποίοι θα είναι ωσεί παρόντες.
Ο Παναθηναϊκός δεν πάσχει μόνο στον προπονητή, ούτως ώστε το μόνο πρόβλημα του να είναι η κατάλληλη επιλογή. Όλη η δομή στον Σύλλογο χρειάζεται ενίσχυση, εξ’ ου και ο Αλαφούζος αναζητά τρόπους να την ενδυναμώσει. Όλες οι ομάδες στην Ευρώπη προσπαθούν να συγκροτήσουν γκρουπ συνεργατών και δεν στηρίζονται μόνο σε ένα-δύο άτομα…
Αυτό πρέπει να έχουν κατά νου στο Τριφύλλι. Να επιλέξουν τον πιο επαρκή προπονητή και έπειτα να του παρέχουν τα εφόδια για να δουλέψει απερίσπαστος. Ώστε να μην αναγκάζεται να λύνει προβλήματα που υπό άλλες συνθήκες, δεν θα τον αφορούσαν.
