Ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Και ο εχθρός του Παναθηναϊκού είναι – τουλάχιστον όσα χρόνια καλύπτω το ρεπορτάζ – εκτός από τους απέναντι – ενίοτε και οι άνθρωποι της ίδιας της Παναθηναϊκής οικογένειας. Από όλο το φάσμα, εκείνοι που τα ξέρουν όλα. Άσχετα εν μερικές φορές δεν ξέρουν οι ίδιοι, πως δεν ξέρουν τίποτα. Αλλά καλώς ή κακώς ζούμε στην εποχή των socail και όλοι γίνονται δημοσιογράφοι. Με το είδα άκουσα γνωρίζω, ο Παναθηναϊκός περνάει σε δεύτερη μοίρα πολλές φορές! Και έτσι βρίσκεται πρόσφορο έδαφος – ειδικά το 2021 – για να αναπτυχθούν φήμες. Και οι φήμες οκ τσάμπα είναι αλλά από την άλλη πάει ντόμινο… Δημιουργούν εντυπώσεις. Καλό, λοιπόν, είναι η μπάλα να βρίσκεται στο παρκέ και να σηκώνεται ψηλά μόνο για καρφώματα και τρίποντα…
Η αστείρευτη αγάπη, λοιπόν, του κόσμου για το μπάσκετ, που παραδοσιακά έχει φέρει τεράστιες επιτυχίες σε δύσκολους καιρούς είναι δεδομένη. Η δίψα για διακρίσεις δεν έχει όρια… Η εφετινή χρόνια έμεινε (ευρωπαϊκά) σε χαμηλά επίπεδα, σε σχέση με τις πάντα υψηλές προσδοκίες. Στην Ελλάδα βέβαια -λογικά – θα συνεχιστεί η “πράσινη¨ κυριαρχία. Όμως επειδή ο κόσμος της ομάδας έχει συνηθίσει έναν διαστημικό Παναθηναϊκό 6 αστέρων, πάντα θα βλέπει ταβάνι. Πάντα θα θέλει παικταράδες τύπου Χεζόνια, θα θέλει νίκες επί του “αιώνιου” και για πάντα θα γουστάρει εμφατικές προσωπικότητες.
Τα πρόσωπα ή μάλλον οι προσωπικότητες, πήγαιναν “πακέτο” με τον ιστορικό σύλλογο και τις κατακτήσεις του. Γιαννακόπουλοι, Αλβέρτης, Διαμαντίδης. Άνθρωποι που έζησαν την ζωή τους με τον Παναθηναϊκό. Χωρίς εκπτώσεις στην προσφορά τους. Η ιστορία έγραψε και δεν ξεγράφει. Ας μην το ξεχνάμε… Ανάμεσα στα χρυσά γράμμα του πανδαμάντορα χρόνου έχει γραφτεί με κεφαλαία γράμματα και το όνομα του Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς που πρόσφατα ήρθε από δημοσιεύματα, ξανά στο προσκήνιο. Και φυσικά και μόνο στην προοπτική έγινε πανικός. Γιατί δεν είναι απλά ένα όνομα ο “Ζοτς” είναι ένα όνομα που το ακολουθεί βαριά προίκα, όσο ζυγίζουν οι 6 ευρωπαϊκές κούπες και τα οι…άπειροι εγχώριοι τίτλοι.
Κάπου, κάπως, κυκλοφόρησε πως υπάρχει δεδομένη συμφωνία ανάμεσα στις δυο πλευρές και αντιλαμβάνεται κανείς τι συνεπάγεται αυτό. Τι θα σήμαινε για την ομάδα. Μάλιστα τα social πήραν φωτιά. Και διάβασα σε πολλά post, ως δεδομένο και αδιαπραγμάτευτο πως ο Ζέλιμιρ επιστρέφει. Απεικονίζεται μια κατάσταση που υπάρχει καπνός και φωτιά. Αλλά εμένα δεν μου βγαίνει η φωτιά για να είμαι ειλικρινής… Στο μεταξύ όταν αρχίζεις να πιστεύεις ως δεδομένο κάτι τέτοιο και στην πορεία δεν επιβεβαιωθεί επιτείνεται και η απογοήτευση σου και δεν υπάρχει λόγος για οραματισμούς αλλά για ρεαλισμό. Πάρα ταύτα – αν και το DNA μας έχει να κάνει βασικά όχι με την πορτοκαλί αλλά την μαυρόασπρη θεά – θεώρησα υποχρέωση μου να το ψάξω. Και να πλησιάσω όσο περισσότερο μπορώ κάποιες πηγές κοντά στους (κατά τις φήμες) ενδιαφερόμενους. Κυρίως για τους χιλιάδες αναγνώστες του «Τ».
Τι πρόκυψε;Τουλάχιστον από το ρεπορτάζ, καμία συμφωνία με Ομπράντοβιτς μέχρι τώρα που μιλάμε! Ούτε τα βρήκε, ούτε είναι Αθήνα ήδη και έρχεται μέχρι Κυριακή. Θέλει αρκετές προϋποθέσεις και κάποια άλλα σημαντικά θέματα να εξελιχθούν για να φτάσουμε να μιλάμε για κάτι τέτοιο. Οπότε με τα τωρινά δεδομένα συμφωνία 100% δεν υπάρχει. Ντε φάκτο! Ούτε τίποτα προχωρημένο πέρα από ένα δίαυλο – που τον οριοθετεί κανένας όπως κρίνει. Όμως από όσα πληροφορήθηκα, κάποια διάθεση τουλάχιστον υπάρχει. Ας κρατήσουμε αυτό, μην το υποτιμήσουμε και το φουσκώνουμε χωρίς λόγο. Και τα υπόλοιπα θα δείξουν… Καμία συμφωνία το ξαναγράφω για εμπέδωση, δεν προκύπτει.
Βέβαια δεν κρύβω ότι πήρε στο inbox πολλά μηνύματα, από φιλο του φίλου, που είδε και άκουσε και κάποιος που δεν τον έχει απογοητεύσει ποτέ το θεωρεί ήδη δεδομένο το deal. Δεν μου βγαίνει… Ωστόσο είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις που ελπίζω να κάνω λάθος στο ρεπορτάζ. για ευνόητους λόγους.
ΥΓ: Ακούγεται έντονα πως η ΤΣΣΚΑ και κάποιοι άλλοι ζαχαρώνουν τον Ζοτς και πως τα πράγματα εκεί είναι στην κόψη του ξυραφιού για Ιτούδη. Του αρέσει άραγε η παγωμένη Μόσχα του Σέρβου; Άλλο ρεπορτάζ όμως αυτό.
