Ο Παναθηναϊκός στέφθηκε πρωταθλητής στη Volleyleague μετά από 14 χρόνια και έχει σημασία να εστιάσουμε στο πως. Εν μέσω πανηγυρισμών είναι δύσκολο να ασχοληθείς με κάτι τέτοιο, αφού το νέκταρ του τίτλου είναι… μεθυστικό. Αλλά, στον αθλητισμό είναι σημαντικό να διδασκόμαστε από τα μαθήματα και να αποκτούμε μέτρο σύγκρισης.
Ο Παναθηναϊκός του Δημήτρη Ανδρεόπουλου είχε μικρότερο μπάτζετ από τον Ολυμπιακό, λιγότερους πρωτοκλασάτους παίκτες, με πιο μικρή εμπειρία από καθοριστικά παιχνίδια. Και όμως… Στους φετινούς τελικούς του Λιγκ Καπ και του πρωταθλήματος, ο Παναθηναϊκός “σκούπισε” τον Ολυμπιακό και κατέκτησε τα δύο τρόπαια.
Ουσιαστικά, η… θρυαλλίδα έσπασε στον πρώτο τελικό του Λιγκ Καπ στο Ρέντη. Εκεί που ο Παναθηναϊκός που είχε πέντε χρόνια να νικήσει τον Ολυμπιακό, ανέτρεψε το εις βάρος του 0-2 σετ και πίστεψε ότι έχει τον αιώνιο αντίπαλο του. Γιατί μέχρι τότε η ψυχολογία ήταν σε βάρος του Τριφυλλιού. Με το “διπλό” στο Ρέντη και με τον πρώτο τίτλο μία εβδομάδα αργότερα, οι παίκτες του Ανδρεόπουλου απέκτησαν το winning spirit που τους έλειπε.
Το μεγάλο ενδιαφέρον εστιάζεται στη συγκρότηση του ρόστερ. Ο Δημήτρης Ανδρεόπουλος δημιούργησε μία βάση από ταλαντούχους Έλληνες, τον Ράπτη και τον Χάρη Ανδρεόπουλο, έμπειρους Έλληνες τον Ζήση και τον Πελεκούδα, ποιοτικούς ξένους τους Στάροβιτς, Γιάκομπσεν και Ράνγκελ και τη “σημαία” του Συλλόγου, τον Σωτήρη Πανταλέων. Στην πορεία, όταν χρειάστηκε, ο Ανδρεόπουλος έκανε μία προσθήκη, τον Τσάτσιτς, ο οποίος έδωσε το κάτι παραπάνω για τους τίτλους.
Αυτό το μίγμα είναι το ιδανικό για την εποχή της πανδημίας που βιώνει ο κορωνοϊός. Άνθρωποι οι οποίοι έχουν τεχνογνωσία, όπως ο Ανδρεόπουλος – ακόμα καλύτερα και αν ξέρουν τον Παναθηναϊκό -, ελληνική βάση στο δυναμικό που θα συνδυάζει εμπειρία και ταλέντο και ποιοτικοί ξένοι. Δεν χρειάζονται υπερβολές και υπερβάσεις που δεν έχουν αντίκρισμα. Μέχρι να αλλάξει το status, ο Παναθηναϊκός πρέπει να υιοθετήσει αυτό το μοντέλο σε όλα τα ομαδικά αθλήματα. Και να μην το αφήνει να διαλυθεί, όπως γίνεται στο γυναικείο βόλεϊ…
