Δεν είναι το τελικό 3-0, δεν είναι ότι έπρεπε να περάσει πάνω από μία ώρα παιχνιδιού για να γίνει μία ολοκληρωμένη επίθεση, δεν είναι η άνεση με την οποία η Άλκμααρ έφτανε έξω από την περιοχή του Παναθηναϊκού. Ή καλύτερα δεν είναι ανησυχητικά μόνο τα παραπάνω.
Το να μην έχει αφομοιωθεί το επιθετικό πλάνο από τους ποδοσφαιριστές είναι μέχρι ενός βαθμού λογικό. Είναι νωρίς ακόμη για αυτοματισμούς ή συνέπεια στο κομμάτι της ανάπτυξης. Ωστόσο, η ομάδα κόντρα στην Άλκμααρ έδειξε να μην μπορεί να κάνει μία “κανονική” επίθεση. Να κρατήσουν οι “πράσινοι” τη μπάλα στα πόδια τους, έστω και στην άμυνα ή στον χώρο του κέντρου χωρίς να απειλούν.
Αμυντικά, από την άλλη, οι ποδοσφαιριστές της AZ έφταναν με περίσσια άνεση έξω από την περιοχή του Διούδη και του Ξενόπουλου στη συνέχεια. Βέβαια, ίσως και αυτό να δικαιολογείται σε ένα βαθμό, καθώς καλοκαιρινή προετοιμασία είναι, τα πόδια μπορεί να είναι βαριά. Ο τρόπος όμως με τον οποίο έφταναν οι ολλανδοί στα δέκα μέτρα από την μεγάλη περιοχή ήταν… τρομακτικός. Χωρίς να ιδρώσουν, χωρίς ιδιαίτερες εμπνεύσεις στο παιχνίδι τους, σε νορμάλ τέμπο.
Από μόνα τους το καθένα ίσως να μη λέει και τίποτα, να ήταν ένα τυχαίο γεγονός. Βάζοντάς τα στην ίδια εξίσωση, ίσως γίνονται αντικείμενο ανησυχίας. Ωστόσο αυτό που ήταν ξεκάθαρο από τη χθεσινή (25/7) ήττα του Παναθηναϊκού ήταν η ανάγκη για μεταγραφές και μάλιστα από αυτές που λέμε “ενδεκαδάτες”. Στόπερ και εξτρέμ, τουλάχιστον, θα έπρεπε να έχουν ήδη αποκτηθεί…
Ναι μεν οι επίσημες διοργανώσεις ξεκινούν αργά για τους “πράσινους”, αλλά κι αυτό το “αργά” πλησιάζει σιγά σιγά. Δε γίνεται Σάββατο να αποκτηθούν και… Κυριακή να παίξουν. Θα πρέπει να προπονηθούν, να γνωρίσουν τους συμπαίκτες τους, να ενσωματωθούν με το σύνολο. Ένα σύνολο που… φωνάζει ότι έχει άμεση ανάγκη από προσθήκες παικτών με ποιότητα, κλάση και ισχυρή προσωπικότητα.
