Τα ντέρμπι πάντα θα είναι ματς των προσώπων και των προσωπικοτήτων. Η σημασία του αποτελέσματος για τους οπαδούς των ομάδων θα “γεννά” ήρωες. Κάποιες φορές οι πρωταγωνιστές των ντέρμπι είναι τα… αστέρια που περιμένεις να τα κρίνουν, αλλά κάποιες άλλες είναι παίκτες που “λάμπουν” σχεδόν από το… πουθενά.
Ξεκινώντας πρέπει να ξεκαθαρίσω κάτι. Καλός ο βαθμός της ισοπαλίας στην παρούσα φάση, ιδιαίτερα και με τις τεράστιες απώλειες που κλήθηκε να αγωνιστεί ο Παναθηναϊκός. Ωστόσο, δεν πρέπει να πανηγυριστεί, όπως και πολύ σωστά δεν πανηγυρίστηκε. Δε γίνεται να βάζουμε ταβάνι, που φτάνει μέχρι ένα “x” στην έδρα του “αιώνιου”, στα όνειρα μας. Κρατάμε τον βαθμό, το μηδέν παθητικό, το εξαιρετικό στήσιμο της ομάδας από τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς αλλά κρατάμε και το μέτριο, για να μην πω άσχημο, δεύτερο ημίχρονο.
Πάμε όμως και στα πρόσωπα του ντέρμπι. Δε γίνεται να μην αρχίσουμε από τον Αλμπέρτο Μπρινιόλι. Όσο κι αν γνωρίζαμε ότι ο Ιταλός έχει πείρα, προέρχεται από γεμάτες χρονιές, υπήρχε ένα… κόμπιασμα που το ντεμπούτο θα γινόταν σε ματς με τον Ολυμπιακό. Παρ’ όλα αυτά, ο Μπρινιόλι, όχι μόνο ήταν εξαιρετικός κάτω από τα δοκάρια, αλλά το έκανε να φαίνεται και εύκολο! Είτε μπλοκάροντας, είτε αποκρούοντας, είτε στις εξόδους του, είτε με τη μπάλα στα πόδια, ο τερματοφύλακας του Τριφυλλιού έδειχνε ψύχραιμος, σταθερός και η σιγουριά αυτή πέρναγε και στους συμπαίκτες του. Ευχάριστος “πονοκέφαλος” για τον Γιοβάνοβιτς να έχει δύο πραγματικά καλούς γκολκίπερ.
Από τους πρωταγωνιστές του Τριφυλλιού στο 0-0 του Καραϊσκάκη όμως ήταν και ο… ΡουμπενΑλεξ (κακή προσπάθεια γλωσσοπλασίας θα το δεχτώ). Το δίδυμο στο κέντρο του Τριφυλλιού αγωνίστηκε ως… ένα δείχνοντας εξαιρετική χημεία. Πότε έβγαινε ο Αλεξανδρόπουλος μερικά μέτρα πιο πάνω να πιέσει, πότε ο Ρούμπεν, πάντα όμως ο έτερος του ζευγαριού κάλυπτε μένοντας πίσω. Έτρεξαν πολύ για να μην χαθεί ο έλεγχος του κέντρου και το κατάφεραν σε μεγάλο βαθμό. Οκ Μπουχαλάκης και Καμαρά προέρχονταν από αγώνα τρεις ημέρες νωρίτερα και μπορεί να είχαν πεσμένες αντοχές, αλλά το Πράσινο δίδυμο δεν έχασε τη μάχη ούτε στο ξεκίνημα του ματς που οι αντίπαλοι ήταν ακόμη με… φρέσκα πόδια. Κομβική η απόδοση αμφότερων, περιόρισε τους Πειραιώτες που φαινόταν ότι δεν θα σκόραραν και μέχρι το 120’ να παίζαμε.
Στον τομέα της ανάπτυξης δε, ο Πέρεθ έδειξε πόσο σημαντικός είναι για τον Παναθηναϊκό. Κράτησε τον ρυθμό χαμηλά όταν οι “ερυθρόλευκοι” επιχειρούσαν να ανεβάσουν ταχύτητα. Μόνο υπέρ του Ισπανού και του Τριφυλλιού κατ’ επέκταση, λειτουργεί ο χρόνος. Όταν “δέσει” με όλους τους υπόλοιπους και αφομοιωθεί στο 100% το πλάνο του Γιοβάνοβιτς, ο Ρούμπεν θα είναι ο play maker που χρειαζόταν ο Παναθηναϊκός. Θα είναι το… μυαλό μέσα στο γήπεδο.
Επειδή όμως στο ξεκίνημα μιλήσαμε για πρωταγωνιστές που δεν τους περιμένεις, ιδιαίτερη αναφορά χρειάζεται στον Ζβόνιμιρ Σάρλια. Φαντάζομαι ότι δεν ήταν λίγοι εκείνοι που… ανησυχούσαν για την απόδοσή του στο ντέρμπι. Μαζί και ο υπογράφων. Το πόσο τεράστια απουσία ήταν ο Βέλεθ, που όντως ήταν. Ο Κροάτης ωστόσο έκλεισε στόματα…
Και όχι το ματς δεν άρχισε με τον καλύτερο τρόπο για τον Σάρλια. Βλέποντας την ντρίμπλα του Ελ Αραμπί πάνω του και ένα εύκολο πούλημα της μπάλας στα πρώτα λεπτά, οι σκέψεις που τριγυρνούσαν στο μυαλό δεν ήταν ιδιαίτερα ευχάριστες. Η συνέχεια όμως; Τι να πούμε; Έβγαινε πρώτος σε μπάλες, έκοβε χαμηλά, ψηλά, μοίραζε απλά και σωστά τη μπάλα δίπλα του, όταν χρειάστηκε την έστειλε και στην κερκίδα προς αποφυγή κινδύνου. Ένα και μοναδικό λάθος έκανε μετά το ξεκίνημα. Στη φάση του 78’ όπου έχασε το κοντρόλ στρώνοντας στον Ελ Αραμπί, ωστόσο κι εκεί ακόμη πρόλαβε να του βάλει την κόντρα αποσοβώντας τεράστιο κίνδυνο. Οπότε… Dobro si igrao. Svaka čast Zvonimir!
Υ.Γ. : Καμία διάθεση δεν έχω να αδικήσω και τους υπόλοιπους ποδοσφαιριστές που τα έδωσαν όλα, κυριολεκτικά, χθες. Καρλίτος, Χατζηγιοβάνης προσπάθησαν πολύ, να κρατήσουν, να κουβαλήσουν, να σπάσουν τη μπάλα. Οι δύο μπακ έκαναν εξαιρετική δουλειά, ιδιαίτερα ο Χουάνκαρ που σε αρκετές φάσεις δεν είχε τη βοήθεια του Βιτάλ. Ο Παλάσιος μολονότι δεν έκανε κάτι ουσιαστικό, κέρδισε φάουλ και μαζί πολύτιμο χρόνο, προσπάθησε σε μία θέση… έκπληξη που του -και μας- επιφύλασσε ο Γιοβάνοβιτς και φαίνεται ότι θα είναι σημαντικός για την ομάδα όταν προσαρμοστεί.
Υ.Γ. 1 : Απογοητευτική η παρουσία του Μακέντα. Όχι μόνο δεν βοήθησε μπαίνοντας, αλλά χάλασε και 1-2 προϋποθέσεις αντεπίθεσης που παρουσιάστηκαν.
Υ.Γ. 2 : Το “Παναθηναϊκός θα πει μαχητική ψυχή” ξεκίνησε από το Σάββατο. Οι Νέοι του Τριφυλλιού πέρασαν με 3-2 από τον Ρέντη, κάνοντας ανατροπή στην ανατροπή. Παρά το ότι βρέθηκαν να χάνουν σχεδόν από το… πουθενά, επέστρεψαν στο ματς και το πήραν με συγκλονιστική προσπάθεια.
