Πολλές φορές η ζωή παίζει περίεργα παιχνίδια, που δεν μπορείς να εξηγήσεις. Έτσι εντελώς ξαφνικά, φτάνεις στα 28 σου να κλαις με μαύρο δάκρυ, ύστερα από έναν τίτλο που κατέκτησε η αγαπημένη σου ομάδα, ο Παναθηναϊκός. Και να σκεφτείς πως μέχρι τότε πανηγύριζες σαν τρελός όλες τις κούπες του μεγαλύτερου ελληνικού συλλόγου, ακόμα και στο τάβλι.
Όχι δεν τρελάθηκες ξαφνικά, απλά όσο και αν είχες πείσει τον εαυτό σου ότι ξέχασες, ακόμα θυμάσαι. Και θα θυμάσαι για όσο ζεις.
Ναι, μπορεί ο Σπύρος να μην ήταν συγγενείς σου, ούτε φίλος σου, ούτε καν γνωστός σου. Ήταν απλά ένας νεαρός αθλητής του “τριφυλλιού” και είσαι ένας θαυμαστής του. Μπορεί αυτό να μην το μάθαινε ποτέ. Μπορεί βέβαια να είχες κάποια στιγμή την τύχη να τον γνωρίσεις, ή την ευλογία να του πάρεις μία μεγάλη συνέντευξη. Εκείνος θα ήταν ένας ποδηλάτης παγκοσμίου βεληνεκούς, που κάποτε είχε ξεκινήσει την καριέρα του φορώντας τα πράσινα και εσύ δημοσιογράφος. Όμως εν τέλη δεν θα μάθουμε ποτέ τι θα συνέβαινε ,γιατί η μοίρα είχε άλλα σχέδια.
Όλα ξεκίνησαν στα τελευταία λεπτά του τελικού του Πανελληνίου πρωταθλήματος Νεανίδων, το οποίο φέτος διεξήχθη στη Θεσσαλονίκη. Ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι η κούπα δεν χάνεται και ο σύλλογος θα προσθέσει στην τροπαιοθήκη του έναν ακόμα τίτλο, τον 1651ο. Εξάλλου οι νεαρές αθλήτριες του Παναθηναϊκού έχουν αποκτήσει τεράστια διαφορά στο ματς με τον Άρη, καταφέρνοντας άθελά τους να σε βάλουν σε σκέψεις.
Αρχίζεις να θυμάσαι λοιπόν πότε έλαβε χώρα η τελευταία κούπα που πήρε ο Παναθηναϊκός μας, στο συγκεκριμένο τμήμα. Ήταν τον Απρίλιο του 2018, στην Αιδηψό. Η μνήμη σου ταξιδεύει στο παιχνίδι με τον Πιερικό Αρχέλαο, όταν οι “πράσινες” επικράτησαν με 55-45, κάνοντας ένα αποφασιστικό βήμα για την κατάκτηση του τίτλου. Λίγες μέρες μετά αυτός σφραγίστηκε και τυπικά.
Αρχηγός εκείνης της ομάδας ήταν η Βίκυ Κάσδαγλή, η οποία κλήθηκε να κάνει κάποιες δηλώσεις μετά το τέλος της αναμέτρησης. Την ίδια στιγμή εσύ βρίσκεσαι πολλά χιλιόμετρα μακριά και παρακολουθείς το παιχνίδι μέσω live streaming στο youtube. Και ενώ πανηγυρίζεις έξαλλα την κατάκτηση του τίτλου, ξαφνικά η Βίκυ δέχεται ερώτηση για το που θα ήθελε να αφιερώσει τον τίτλο.
Και κάπως έτσι, σου έρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις: “Αφιερώνουμε τη σημερινή μας νίκη στον ποδηλάτη του Παναθηναϊκού, Σπύρο Ντόκο, που σαν σήμερα, πριν από δύο χρόνια, έχασε τη ζωή του σε προπόνηση του συλλόγου”.
Oι χαρές και τα πανηγύρια κόβονται μαχαίρι και τη θέση τους παίρνουν δύο δάκρυα που δεν μπόρεσες να ελέγξεις. Ταυτόχρονα αρχίζεις να αναρωτιέσαι ξανά, αυτό που σκεφτόσουν και τότε. Γιατί να συμβεί αυτό σε ένα νέο παιδί που είχε όλο το μέλλον μπροστά του και γιατί είναι τόσο άδικη η ζωή.
Για όσους δεν γνωρίζεται, ο Σπύρος Ντόκος κατάγονταν από την Άμφισσα και ανήκε στην οικογένεια του Παναθηναϊκού μας. Ήταν ένας 16χρονος ποδηλάτης που επρόκειτο να αφήσει εποχή, αφού το σπάνιο ταλέντο και οι ικανότητες που είχε (για την ηλικία του), μπορούσαν να συγκριθούν μόνο με ποδηλάτες παγκοσμίου βεληνεκούς. Εξάλλου μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός πως είχε κερδίσει στους 28 αγώνες, από τους 31 που είχε συμμετάσχει.
Ώσπου στις 13 Απριλίου του 2016, ο Σπύρος συγκρούστηκε με σταθμευμένο φορτηγό κατά τη διάρκεια μίας προπόνησης του συλλόγου. Ο θάνατός του ήταν ακαριαίως, σε μία είδηση που βύθισε σε πένθος ολόκληρο τον οργανισμό του Παναθηναϊκού και όχι μόνο.
Πίσω στο σήμερα και ενώ η Γρηγοριάδου, η Παλάσκα, η Ζιάκα και τα άλλα κορίτσια πανηγυρίζουν έξαλλα, εσύ σκέφτεσαι τον Σπύρο και τη Βίκυ και για μία ακόμη φορά δεν μπορείς να συγκρατήσεις τα δάκρυα σου.
Λίγα λεπτά μετά ακούς τα κορίτσια του Παναθηναϊκού να τραγουδούν όλες μαζί το γνωστό σύνθημα “είναι φίνα τα κορίτσια”, κάτι που χειροτερεύει ακόμα περισσότερο την κατάστασή σου.
Εν τέλη αφού πέρασε η ώρα και ηρέμησες, είχες μόνο μία επιθυμία. Να πεις ένα μεγάλο ευχαριστώ στα κορίτσια του Παναθηναϊκού, γιατί σου έφεραν ξανά στο μυαλό τα όμορφα λόγια της Βίκυς, αλλά και το Σπύρο.
Κατά κύριο λόγο όμως θα ήθελες να τις ευχαριστήσεις γιατί σου θύμισαν με τον δικό τους τρόπο ότι πρέπει να λες με την πρώτη ευκαιρία όλα όσα θέλεις στους ανθρώπους που αγαπάς, γιατί δυστυχώς δεν ξέρεις αν θα μπορείς να κάνεις κάτι αντίστοιχο και την επόμενη μέρα.
Αυτός ο τίτλος είναι αφιερωμένος στην άτυχη Στέλλα Παναγιωτοπούλου (τραυματίστηκε στον ημιτελικό, στον οποίο ο Παναθηναϊκός έπαιζε και πάλι με τον Πιερικό Αρχέλαο, την ομάδα που είχε λάβει χώρα η συγκλονιστική δήλωση της Βίκυς το 2018), όπως και στον Σπύρο αλλά και τη Βίκυ, αλλά κυρίως σε όλα τα νεαρά παιδιά που “έφυγαν” τόσο νωρίς, αφήνοντας αναπάντητο αυτό το πελώριο γιατί.
