Η παλαίμαχος αθλήτρια του Παναθηναϊκού, Λίλα Χατζηορίδου, η οποία φόρεσε τα «πράσινα» για 12 χρόνια (1983-1995) μιλάει αποκλειστικά στο Prasinoforos.gr και τον Βασίλη Ντούτση.
Η μητέρα της Άσπας Καλαμπάκου και σύζυγος του Ντίνου Καλαμπάκου αναφέρεται στην πορεία της μπασκετικής της καριέρας, την Εθνική Ελλάδος αλλά και την κατάσταση που βρήκε στον Παναθηναϊκό το 1983. Αποκαλύπτει ενδιαφέρουσες ιστορίες για την μεταγραφή της στο «τριφύλλι», μιλάει για τον πατέρα της, ο οποίος πλήρωσε(!) για να αγωνιστεί η Λίλα στον Παναθηναϊκό.
Μία συνέντευξη που μας ταξιδεύει σε άλλες εποχές, σε άλλες δεκαετίες και μας αποκρυπτογραφεί έναν Παναθηναϊκό που είναι άγνωστος στο ευρύ νεανικό κοινό…
Διαβάστε το πρώτο μέρος της συνέντευξης που έδωσε η Λίλα Χατζηορίδου στον Βασίλη Ντούτση και το Prasinoforos.gr.
Επιμέλεια συνέντευξης: Βασίλης Ντούτσης
Όταν μου ήρθε η ιδέα να πάρω μία συνέντευξη από την Λίλα, στο μυαλό αναδείχθηκαν τα παιδικά μου χρόνια, και οι πρώτες πινελιές της δημοσιογραφίας, πού πήρα, γιατί εκείνα τα χρόνια το να ξεκοκκαλίζεις την αθλητική φωνή, ήταν σαν να παρακολουθείς σήμερα για χρόνια τις σχολές της δημοσιογραφίας.
Τότε λοιπόν προς τα τέλη της δεκαετίας του 80, είχε γίνει μυσταγωγία στο σπίτι, το μεσημέρι της Δευτέρας, να περιμένω τον πατέρα μου από την δουλειά, να φέρει στο σπίτι την φωνή να την διαβάσω. Να διαβάσω τα κατορθώματα του Σαββατοκύριακου, του Σαραβάκου, του Βαζέχα, του Στεργάκου, του Καζάζη, της Μήτση, αλλά και της τρομερής Λίλας Χατζηορίδου, του απόλυτου ηγέτη της γυναικείας ομάδας μπάσκετ του Παναθηναϊκού και πρώτης σκόρερ όλων των εποχών στην πρώτη εθνική. Η πρώτη οπτική με το επώνυμο Χατζηορίδου έγινε το 1987 και 32 χρόνια μετά είχα την τεράστια τιμή να μου παραχωρήσει μία συνέντευξη πληθωρική, σαν τα καλάθια πού έβαζε ασταμάτητα εκείνα τα ηρωικά χρόνια.
Λοιπόν Λίλα 1983 ξεκινάμε στην Εθνική νεανίδων…
«Όχι. Αυτό είναι λάθος δεν υπήρχε τότε Εθνική νεανίδων, αλλά γυναικών, τότε υπήρχε η ενιαία εθνική Ελλάδας και υπήρχαν και κάποια κορίτσια πού έπαιζαν και στις δύο. Ήταν πρώτη χρονιά το 1983 πού ξανασυστάθηκε η Εθνική ομάδα, εγώ γυρίζω το καλοκαίρι του 1983 στην Αθήνα από την Θεσσαλονίκη, όπου έχω κάνει ένα χρόνο στο λύκειο της Τούμπας, για να πάρω το σχολικό πρωτάθλημα. Κι αυτό γιατί την περασμένη χρονιά στο σχολικό πρωτάθλημα, είχαμε κατέβει ως λύκειο Ζωγράφου, είχαμε φτάσει στον τελικό κόντρα στο λύκειο της Τούμπας, και τότε το λύκειο της Τούμπας ήταν πανίσχυρο γιατί ο τότε καθηγητής μου στην γυμναστική, ο Γιώργος Τσίγκαλος, μάζευε στο λύκειο της Τούμπας, τις καλύτερες παίκτριες από όλα τα λύκεια της Θεσσαλονίκης.
Δευτέρα λοιπόν λυκείου στον Βόλο τελικοί σχολικού πρωταθλήματος, χάνουμε εμείς ως λύκειο ζωγράφου, και πάει ο πατέρας μου, στον γυμναστή και του λέει, θέλεις να στην φέρουμε εδώ του χρόνου στην Θεσσαλονίκη, για να πάρει η κόρη μου το πρωτάθλημα. Ενώ παρεμπιπτόντως εγώ είχα προβλήματα και με τον Α.Ο Ζωγράφου είχα μαλώσει, και να φανταστείς, η τότε δήμαρχος Ζωγράφου για να με δελεάσει, μαζί με την ομάδα, μου πρόσφερε μόνιμη θέση στον Δήμο, εφόσον τελειώσω το σχολείο, και να παραμείνω στον Α.Ο Ζωγράφου. Και υπήρχε και η εναλλακτική λύση να πάω στην Θεσσαλονίκη να πάρω το σχολικό πρωτάθλημα, γιατί θα το παίρναμε σίγουρα, και να πάω στον Παναθηναϊκό.
Δηλαδή είχα τις εξής επιλογές, Δήμος Ζωγράφου και να μείνω στον Α.Ο Ζωγράφου ή Παναθηναϊκό, Εθνική ομάδα και γυμναστική ακαδημία. Και επέλεξα το δεύτερο. Έτσι γυρνάω το καλοκαίρι του 1983 στην Αθήνα, γίνεται η μεταγραφή στον Παναθηναϊκό με πρόεδρο τότε τον Μαλακατέ. Εδώ έχω να πω το εξής, η μεταγραφή μου, είχε τα εξής ανταλλάγματα, ένας αθλητής του Παναθηναϊκού, ο Κακογεωργίου να πάει στην ανδρική ομάδα του Ζωγράφου και 500000 δραχμές. Αυτά μεταξύ των ομάδων όχι για μένα. Καταλήξαμε τελικά από ότι έμαθα πρόσφατα, ότι ο Ζωγράφου έπεσε στις 300000 αλλά δεν είχανε 300000 είχανε 250000 και έμαθα ότι ο πατέρας μου έβαλε 50000 δραχμές από την τσέπη του για να πάω στον Παναθηναϊκό.
Διότι ο πατέρας μου ο συγχωρεμένος, δεν ήταν απλώς Παναθηναϊκός, ήταν βαμμένος Παναθηναϊκός, δηλαδή αν του έκοβες τις φλέβες θα έτρεχε πράσινο αίμα. Πήγα την πρώτη μέρα με την φανέλα του Παναθηναϊκού στο σπίτι και ο πατέρας μου έκλαιγε. Ο πατέρας μου είχε πάει Γουέμπλει, στο πρώτο φάιναλ φόρ στο Τέλ Αβίβ, τέτοια τρέλα δεν υπήρχε. Να φανταστείς ο πατέρας μου πέθανε το 2013 και με το πού πέθανε ήμουν στο νοσοκομείο, πήγα στην μπουτίκ του Παναθηναϊκού, πήρα μία πράσινη σημαία και την έβαλα μαζί του στο φέρετρο. Ο πατέρας μου έφυγε 75 ετών αλλά βαμμένος όταν σου λέω βαμμένος χάναμε εμείς στο σπίτι είχαμε κηδεία μία βδομάδα δεν μιλιόμασταν, τσακωνόμασταν μόνο μπουνιές δεν παίζαμε. Μου έλεγε γιατί χάσατε, ποιος φταίει, υπήρχε μια τρομερή σχέση με τον σύλλογο και την ομάδα, άλλωστε ο μπαμπάς ασχολιόταν με του γυναικείου μπάσκετ, και με τον Φραγκάκη κάνανε τις μεταγραφές και όλες τις αλχημείες πού μπορείς να φανταστείς».
Τι κατάσταση βρίσκεις Λίλα το 1983 στον Παναθηναικό;
«Κοίταξε να σου πω, προπονητής ο Χρήστος Βαμβάκης, παίκτριες βρήκα την Καλογεροπούλου, την Κοτσυφάκου, την Δασκαλάκη. Ήταν μία γερασμένη ομάδα, μία ομάδα πού έφευγε και πήγα εγώ εκεί λίγο τους αναστάτωσα με τον ατίθασο μου χαρακτήρα (γέλια). Βρήκα εντάξει μία ομάδα όχι ανάλογη με το όνομα του Παναθηναϊκού».
Και ξεκινάς εσύ σημαιοφόρος μιας καινούργιας προσπάθειας ή υπήρχε ένας άξονας διετίας – τριετίας;
«Όχι όχι από την περασμένη χρονιά επειδή είχε ανακατευτεί ο έφορος και φίλος οικογενειακός ο Τάκης Φραγκάκης, αυτός είχε μεγάλες βλέψεις για την ομάδα και βοήθησε οικονομικά, ψυχικά, σώμα και ψυχή ήταν εκεί, οπότε ξεκίνησε μία αναγέννηση».
Υπάρχει μία πενταετία Λίλα από το 1984 έως το 1989 όπου ο Παναθηναϊκός με εσένα μπροστάρη έχει μία σταθερή πορεία πάντα μέσα στην εξάδα σε ένα άκρως ανταγωνιστικό πρωτάθλημα όπου εκτός του Σπόρτιγκ υπήρχαν και άλλες σπουδαίες ομάδες όπως η ΜΕΝΤ, η Καλαμαριά, η Αγία Παρασκευή.
«Ναι όντως υπήρχαν πολλές σπουδαίες ομάδες γινόταν ένα πολύ ανταγωνιστικό πρωτάθλημα».
Υπάρχει όμως ένα πρωτάθλημα του 1985-86 πού φτάσατε στην πηγή αλλά νερό δεν ήπιατε, αναφέρομαι στην ισοβαθμία με τον Σπόρτιγκ. Τι έγινε τότε;
«Κοίτα να δεις δεν θυμάμαι αν στο άτυχο ματς με τον Σπόρτιγκ στα Πατήσια πού ουσιαστικά χάσαμε το πρωτάθλημα, έπαιζε η Τσόπελα, η Κάρεν Τσόπελα ήταν μια παίκτρια πού είχανε φέρει τότε, πού για τα ελληνικά δεδομένα ήταν το κάτι άλλο. Ήταν Ελληνοαμερικανίδα και τότε κάναμε φοβερό δίδυμο, βάζαμε από 30 πόντους η κάθε μία και δυστυχώς ξαφνικά σε ένα παιχνίδι χωρίς λόγο και αιτία κατεβαίνοντας από αριστερά, κάνει μόνη της ένα πάτημα λίγο έξω από την ρακέτα και πάει να κάνει ένα σουτ και πέφτει κάτω. Αυτό ήταν χιαστοί.
Δηλαδή σε φάση δεν ήταν κανείς δίπλα της και μείναμε κόκκαλο και λέω μείναμε κόκκαλο, γιατί η ομάδα κινείτο γύρω σε μας τις δύο και με τις άλλες αλλά ήταν η απώλεια της δυσβάστακτη, γιατί μιλάμε για μια παίκτρια πού έπαιζε από τον άσσο έως το τέσσερα, δηλαδή ήταν ένα θωρηκτό, από αυτές τις λευκές Αμερικάνες πού τις φοβάσαι μόνο πού τις βλέπεις. Και εκεί λοιπόν ήταν το καθοριστικό κομμάτι πού έκρινε εκείνο το πρωτάθλημα».
Θεωρείς Λίλα ότι αν ο Παναθηναϊκός κατακτούσε εκείνο το πρωτάθλημα, θα άλλαζαν τα πράγματα; Θα έσπαγε τον τσαμπουκά του Σπόρτιγκ;
«Να σου πω την αλήθεια μου όχι. Για ποιο λόγο, διότι εγώ πάντα είχα παράπονο από τον Παναθηναϊκό, στο ότι ήμασταν το τελευταίο τμήμα σε επιλογή, και στο ότι οι γύρω γύρω επηρέαζαν τον εκάστοτε πρόεδρο του Ερασιτέχνη, πρώτο ήταν το μπάσκετ αντρών, μετά τα δύο τμήματα του βόλεϊ πού είχε ειδικά το γυναικείο, τον Κολοβό πού πέρναγε ο λόγος του. Τελευταίοι εμείς πάντα και σε όλα. Θεωρώ ότι ήμασταν ο φτωχός συγγενής και τότε τον πρόεδρο τον πλησίαζαν κάποιοι και του λέγανε κάποια πράγματα προς όφελος δικό τους, κι όχι του συλλόγου. Ερχόταν δηλαδή κάποιος και έλεγε πρόεδρε θα πάρεις αυτήν και θα πάρεις πρωτάθλημα και γινόταν αυτό και καταλήγαμε να έχουμε 7-8 δυαροτριάρια και άσσους και δεν είχαμε ψηλές και ο Σπόρτιγκ μας έπαιζε βόλεϊ, και έτσι ενώ εμείς είχαμε τα λεφτά, ο Σπόρτιγκ έπαιρνε τα πρωταθλήματα, και ο πρόεδρος του ο Σακόπουλος δελέαζε τις παίκτριες, θα παίρνετε το πρωτάθλημα και θα μπαίνετε σε όποια σχολή θέλετε, αυτό ήταν μεγάλο δέλεαρ για τις κοπελίτσες της εποχής. Εμείς δεν είχαμε να προτάξουμε κανένα πρωτάθλημα μπροστά μας, μόνο λεφτά και αυτό».
Και πάμε στο 1989 στην χρονιά των αλλαγών όπου όπως είπες προηγουμένως είχαμε γεμίσει δυαροτριάρια και δεν είχαμε ψηλή… Πώς ήρθε μία που ξεκίνησε από την Αμερική δύο μέτρα και έφτασε εδώ ένα ογδόντα.
Αυτή η κοπελίτσα δεν έτρεχε προς το κέντρο του γηπέδου αλλά έβγαινε έξω από τις γραμμές του γηπέδου, δηλαδή πήγαινε προς τα κάγκελα, πού το γήπεδο είναι μικρό, είχαμε πάθει τότε μεγάλο σοκ, εγώ είχα πάθει υστερία, έβριζα και όλη μέρα κάθε μέρα.
Λίλα είχατε τότε Βελισσαράκο προπονητή έτσι πού έφερε την Σαμαντούρα από Χαλκίδα πού κατάγονταν και οι δύο;
«Ε ναι εντάξει γνωστό αυτό».
Πάντως φήμες της εποχής λένε ότι με την Γιασεμή δεν τα πηγαίνατε και πολύ καλά.
«Ναι, χωρίς να μαλώνουμε και να ξέρεις ότι 17 χρόνια στο μπάσκετ δεν μάλωσα με καμία. Με την Γιασεμή δεν τα πηγαίναμε καλά λόγω ανταγωνισμού και μέσα στην ομάδα και εντός της εθνικής ομάδας, αλλά να ξέρεις ότι εγώ δεν είχα να ανταγωνιστώ κάτι. Εγώ ήμουν πολύ σίγουρη για τον εαυτό μου, ήμουν αυτή πού ήμουν στον Παναθηναϊκό από την αρχή ως το τέλος, στην εθνική ήμουν μετά την Κωνσταντινίδου το δεύτερο βιολί πάντα πεντάδα. Την Γιασεμή μια την κόβανε μια την παίρνανε, το πρόβλημα στην ουσία δεν το είχα εγώ. Και να ξέρεις ότι από τον Παναθηναϊκό περάσαν πολλές παίκτριες, πού παίρνανε πολλά περισσότερα χρήματα από μένα αλλά δεν είχανε ίχνος επαγγελματισμού».
Λίλα κάτι άλλο, θυμάμαι τότε στην ΗΧΩ κάποιες μυθικές εμφανίσεις σου στο ευρωπαϊκό κύπελλο Ρονκέτι.
«Κοίτα αυτό ήταν κάτι το πρωτόγνωρο και το έλεγα στον Νίκο Σισμανίδη πού τον είχα προπονητή εκείνα τα χρόνια. Ρε Νίκο του έλεγα πηγαίναμε να παίξουμε έξω χωρίς σκάουτιγκ και έφτανα σε σημείο να φυλάω ένα δυάρι πού ήταν 1,90 πού εγώ ήμουν 1.72 (γέλια) τού λέω τι περάσαμε εκείνα τα χρόνια, πηγαίναμε ξυπόλητες στα αγκάθια. Και δεν είναι μόνο αυτό, ερχόντουσαν οι ξένες ομάδες στον τάφο του Ινδού και πάθαιναν πολιτισμικό σοκ. Ή πηγαίναμε να παίξουμε εμείς στο Μιλάνο και μας βάζανε σε ένα κάστρο και δεν ξέραμε ποιόν πάμε να αντιμετωπίσουμε, ποια παίκτρια εγώ θα αντιμετωπίσω, ποια είναι στην θέση μου απέναντι».
Κάτι άλλο Λίλα με τις επικές σου εκείνες εμφανίσεις υπήρξε ενδιαφέρον από το εξωτερικό;
Όχι ούτε καν στην φαντασία μας. Δεν υπήρχε τότε αυτό πού υπάρχει τώρα πού η αφρόκρεμα του ελληνικού γυναικείου μπάσκετ έχει παίξει έξω, τότε δεν υπήρχε αυτό. Εδώ δεν υπήρχε να πας στην Θεσσαλονίκη να παίξεις σε άλλη ομάδα, το δελτίο μου ήταν καρφωμένο κάτω, γιατί για να πάρω το δελτίο μου και θα σού πω τι έγινε όταν έφυγα από τον Παναθηναικό. Πήρα το δελτίο μου και κλαίγοντας πήγα στην Δέσποινα Γιαννακόπουλου, γιατί την είχα γνωρίσει είχαμε προσωπική επαφή, και θα σού πω ότι ήθελε να μας παντρέψει με τον Ντίνο ο Παύλος Γιαννακόπουλος αλλά τότε θεωρήσαμε τον πρόεδρο κάτι μακρινό και μας πάντρεψε ο κολλητός του Ντίνου, ο Μπακατσιάς, αλλά θα μπορούσε να μας παντρέψει ο πρόεδρος και να βαφτίσει την Άσπα ο Θύμιος.
Και παίρνω τότε την κυρία Δέσποινα τηλέφωνο και κλαίγοντας της λέω δεν μ αφήνουν να φύγω. Ενώ την προηγούμενη χρονιά, πού ξεκίνησα μετά την εγκυμοσύνη ενώ είχα γεννήσει, συνάντησα ένα καθεστώς με Πετρακάκη προπονητή ο οποίος, δεν με έβαζε να παίξω και κατέβαινε ο Παύλος Γιαννακόπουλος φωνάζοντας και έλεγε γιατί δεν την βάζουν να παίξει αυτήν, και με έβαζε τελικά σε κάτι άσχετα. Τώρα δεν ξέρω ο άνθρωπος, τι λόγο είχε, ίσως δεν με συμπαθούσε από τότε πού ήταν στον Αστέρα Εξαρχείων γιατί στα φιλικά έβαζε να με βαράνε στο παιχνίδι σε σημείο πού κόντευα να τραυματιστώ. Και τελικά αφού πήρα την κυρά Δέσποινα και μόνο έτσι τότε έφυγα».
Τελικά ο Πετρακάκης δεν κάθισε και τον αντικατέστησε ο Αναστασάτος αν δεν κάνω λάθος…
«Ναι ο συγχωρεμένος μας άφησε πριν δύο χρόνια το καλοκαίρι. Ήμουν με τον Ντίνο στο ΚΑΤ, ήρθε και μας είδε. Απίστευτη μορφή ο Αναστασάτος, όταν σου λέω απίστευτη, δεν υπήρχε τέτοια μορφή. Κάναμε προπόνηση κι όταν λέω προπόνηση φουλ σκληρή, να γίνεται πανικός και να λέει στοπ κορίτσια, κι εμείς να λέμε τι λάθος κάναμε, και να μας λέει κορίτσια θα σας πω τώρα ένα ανέκδοτο, πεσμένες όλες κάτω (γέλια)».
Εκτός από την διαφορά την αγωνιστική στο ρόστερ πού εξήγησες προηγουμένως, θεωρείς Λίλα ότι υπήρχε και διαφορά προπονητική λόγω Ζευγώλη;
«Θεωρώ πώς ναι ο Ζευγώλης ήτανε ο κορυφαίος μέτρ της γυναικείας ψυχολογίας, και πίστεψε με είναι χαοτικές οι διαφορές με την αντίστοιχη των αντρών, μιλάμε θέλει μαεστρία το να καταλάβεις την γυναικεία ψυχολογία και ο Ζευγώλης ήταν φοβερός σ’ αυτό. Ήταν μανούλα σ αυτό οι παίκτριες τον πιστεύανε, παίζανε για εκείνον, είχε δέσει ταμάμ με το γυναικείο μπάσκετ».
Θα ακολουθήσει και δεύτερο μέρος της συνέντευξης…
Πηγή: Prasinoforos.gr
