Υπό άλλες συνθήκες θα ακουγόταν ως ανέκδοτο -την 6η μόλις αγωνιστική – να μιλάμε για ματς της χρονιάς για το τριφύλλι, σε ό,τι αφορά την προσεχή του αντίπαλο. Για κάποιον όμως που βιώνει καθημερινά τις συνθήκες στον Παναθηναϊκό, εδώ όπου φτάσαμε, είναι πολύ εύκολο να το αντιληφθεί. Ό,τι η συγκεκριμένη αναμέτρηση έχει αναχθεί σε κομβική, για μια σειρά λεπτών ισορροπιών στην ομάδα.
Το timing μόνο καλό δεν είναι, ας μην γελιόμαστε. Η ομάδα του Μπόλονι δεν είναι στο απόγειο της φόρμας της και δεν έχεικαταγράψει ακόμη νίκη, μετά από 5 αγωνιστικές. Πηγαίνει σε μια από τις χειρότερες – παραδοσιακά για εκείνη -έδρες. Πέντε σερί χρόνια χωρίς τρίποντο είναι πολλά για έναν Παναθηναϊκό. Ούτε με την Μπαρτσελόνα αυτό! Ήμαρτον… Να μας συγχωρέσει η Λαμία που είναι σαφώς μια σοβαρή ομάδα. Η αναφορά γίνεται όμως αναλογικά με το μέγεθος Παναθηναϊκός.
Από άποψη «δεσίματος» το γλυκό θέλει χρόνο και από άποψη απουσιών, είναι αρκετές. Ο βαθμός ετοιμότητας κάποιων παικτών (βλ. Μαουρίσιο ) δεν βρίσκεται στο pick. Kαι η πίεση είναι σε αυξημένα επίπεδα. Ο κόσμος δικαιολογημένα – έχει κουραστεί, απηύδησε πιο σωστά – το έχει τερματίσει από άποψη υπομονής. Το βλέπεις, το διαβάζεις, το ακούς. Τι δουλειά έχει εκεί κάτω στα χαμηλά πατώματα ο Παναθηναϊκός; Μακριά από θέσεις Ευρώπης, μακριά από τίτλους, μακριά από καλές εμφανίσεις; Καμία μα καμία σχέση! Είναι η απάντηση.
Η παρουσία των οπαδών της ομάδας και οι έντονοι διάλογοι προς την πράσινη αποστολή, αφυπνίζει και παράλληλα αυξάνει τις υποχρεώσεις και την πίεση. Απεικονίζει ξεκάθαρα όμως και το κλίμα γενικότερα. Αυτό δεν μπορεί να το παραβλέψει κανείς. Είναι ένας κρίκος ακόμη, μετά την παρουσία σε αεροδρόμιο, στα γραφεία της ΠΑΕ, στο Κορωπί κτλ. Θα μου πείτε ο κόσμος δεν παίζει μπάλα. Σωστά! Όμως περνάει ένα μήνυμα, που δεν μπορεί κανείς να κάνει πως δεν το ακούει. “Παιδιά, το τερματίσαμε”.
Όταν λοιπόν, δοκιμάζεσαι σε μια επικίνδυνη έξοδο, υπό τις παραπάνω συνθήκες. Όταν τεστάρεις, πρώτα από όλα, τον ίδιο σου τον εαυτό και τον καθρέφτη σου. Όταν ξέρεις πως βλέπεις τους πρώτους με τα κιάλια και όταν αντιλαμβάνεσαι πως έχεις τρία ματς μπροστά «τελικούς». Για να χτίσεις επιτέλους ένα 3 Χ 3 στη βαθμολογία (Λαμία, Απόλλων – Ατρόμητο εντός), γιατί ειδάλλως μπλέκεις. Και γιατί έρχεται ο Παναιτωλικός (εκτός)…πακέτο με τά ντέρμπι. Οφείλεις και πρέπει να αποδείξεις πως είσαι ευσυνείδητος. Να αφουγκράζεσαι και να έχεις αντανακλαστικά στα σημεία των καιρών. Ειδάλλως είσαι άξιος της μοίρας σου.
Το ποδόσφαιρο είναι πιο σύνθετο από ότι το βλέπουμε στην τηλεόραση από τον καναπέ. Δεν είναι όλα τόσο απλά να αναλυθούν. Όμως θα ξεχάσουμε και τα απλά… Η ομάδα φαίνεται να ξεμένει από δυνάμεις στο ματς από την λανθασμένη εκγύμναση. Είναι και η ψυχολογία. Άρχισε στραβά όλο το έργο, από την κακή επιλογή του Πογιάτος και του Ρόκα και τώρα τρέχει και δεν φτάνει ο Παναθηναϊκός. Το σύνολο δεν έχει δέσει. Όντως όλα τα παραπάνω παίζουν… Από την άλλη το ποτήρι δεν είναι μόνο μισοάδειο, είναι και μισογεμάτο. Υπάρχει στον αντίποδα ο εγωισμός, ο επαγγελματισμός, η αντίδραση, τα αντανακλαστικά που δείχνεις, η συν αντίληψη.
Όλα τα παραπάνω παίζουν και ισχύουν. Όπως ισχύει πως και οι Παναθηναϊκοί τα έχουν «παίξει», με όσα βλέπουν και κουράστηκαν από αναλύσεις και δικαιολογίες. Θέλουν αποτελέσματα χτες ενόψει του αύριο. Ως εκ τούτου, ωραίες οι αναλύσεις αλλά εδώ που φτάσαμε δεν υπάρχει άλλο αποτέλεσμα εκτός της νίκης. Τα υπόλοιπα είναι για… βερεσέ. Είναι όντως από τις λίγες φορές που όλα τα υπόλοιπα περνούν σε δεύτερη μοίρα.
Είτε κερδίζει λοιπόν, ο Παναθηναϊκός και αποσυμπιέζεται, είτε οι συνθήκες θα γίνουν ασφυκτικές. Ναι μεν το άγχος λειτουργεί ενίοτε εποικοδομητικά άλλες φορές είναι βαρίδι. Είτε έτσι, είτε αλλιώς όμως, άλλη γκέλα δεν αντέχει ο οργανισμός Παναθηναϊκός! Και μπορεί τώρα να νοσεί, νέο στραβοπάτημα σήμερα όμως τον στέλνει στην εντατική. Το εμβόλιο του είναι το διπλό στη Λαμία και μόνο. Τόσο απλά, τόσο ξεκάθαρα. Τι άλλο να αναλύσει κανείς. Τα υπόλοιπα είναι ημίμετρα.
