Κατά καιρούς έχουν ειπωθεί αρκετά για τη διοίκηση του Παναθηναϊκού και τον τρόπο που προσεγγίζει την εξέλιξη των παιδιών της ακαδημίας. Άλλες φορές έχει ασκηθεί κριτική δικαίως και άλλες ίσως αδίκως. Το διά ταύτα όμως είναι ένα. Ασχέτως της κατάληξης του ζητήματος. Εσύ νεαρέ που επιθυμείς το συμβόλαιο με τον Παναθηναϊκό, το αξίζεις; Έδωσες το 200% καθημερινά στις προπονήσεις;
Σίγουρα έχουν γίνει και θα γίνονται λάθη στη διαχείριση των παιδιών. Και οι προπονητές, ακόμη και στο τοπ επίπεδο που είναι εκείνοι στον Παναθηναϊκό, άνθρωποι είναι. Βλέπεις όμως παιδιά όπως ο Ανδρέας Αθανασακόπουλος, ο Δημήτρης Σερπέζης, ο Σπύρος Τζαβίδας, που τα δίνουν όλα στις προπονήσεις με την πρώτη ομάδα και πάλι περιμένουν την ευκαιρία τους. Παιδιά που το ταλέντο τους είναι αδιαμφισβήτητο, που πραγματικά έκαναν τη διαφορά σε επίπεδο Κ19 πριν πάρουν την προαγωγή στους μεγάλους.
Επειδή φτάσαμε στους Νέους δε σημαίνει απαραίτητα ότι θα έρθει και το επαγγελματικό συμβόλαιο. Ακόμη κι αν μιλάμε για τον σημερινό Παναθηναϊκό που έχει να βγει Ευρώπη από το 2017. Το συμβόλαιο δεν είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων, είναι η επιβράβευση των κόπων χρόνων ολόκληρων. Το “μπράβο”, που γυάλιζε το μάτι ακόμα και στην πιο αδιάφορη προπόνηση, αν υπάρχει βέβαια τέτοια.
Μόνο το ταλέντο δεν φτάνει για να πειστεί αρχικά ο προπονητής, εν συνεχεία να εισηγηθεί ο υπεύθυνος της Ακαδημίας και τελικά να έρθει η πρόταση από τη διοίκηση. Το ταλέντο από μόνο του ποτέ δεν έφτασε…
Αλλά αν έχουμε ως στόχο το συμβόλαιο, τότε εξ αρχής βαδίζουμε σε λάθος δρόμο. Ο στόχος θα πρέπει να είναι η καθιέρωση στην ομάδα. Για να φτάσεις να παίξεις λοιπόν στον Παναθηναϊκό (can you imagine που έλεγε και ο Ομπράντοβιτς), θα πρέπει να τα δίνεις όλα καθημερινά στις προπονήσεις. Το συμβόλαιο θα έρθει σαν φυσική συνέπεια. Γιατί και επαγγελματίας να γίνεις, κανείς δε σου προκαταβάλει ότι θα αγωνιστείς κιόλας. Άρα όλα καταλήγουν στο πόσο το θέλεις και πόσο μάχεσαι γι’ αυτό που έχεις όνειρο.
