Κάποια στιγμή πέρασε από το μυαλό μου να παίξω μπάλα με ένα εφημεριδάκι, δύσκολο σκέφτηκα, πολλά έξοδα… Μετά σκέφτηκα να…χτίσω ένα προσωπικό blog, «πράσινης» απόχρωσης. Έμπλεξα στις άλλες δουλειές, έμεινε στα σκαριά του μυαλού. Και μια ωραία πρωία όπως οδηγούσα, κάπου μεταξύ Σπορτφμ live τηλεοπτική σύσκεψη στο ΣΚΑΙ και τρέξιμο να ανέβω στην αίθουσα ενός κολεγίου, έφαγα το φλας. Ένα site ρε γαμώτο, αυτό ήταν!
Το επόμενο στοίχημα ήταν οι συνεργάτες. Μόνος λίγο δύσκολο, δεν πήγαινα πουθενά. Και σκέφτηκα ένας ρεπόρτερ καλός, πολλοί ρεπόρτερ καλύτεροι. Έτσι, έπρεπε στο επόμενο βήμα να βρω τους…χειρότερους. Τους πιο…άμπαλους. Ε, μετά από 25 χρόνια στην πιάτσα δεν δυσκολεύτηκα. Ποιοι δεν έχουν ρεπορτάζ σκέφτηκα, δεν βγάζουν ποτέ είδηση; Ποιοί τρώνε συνέχεια γκέλες; Μυρωδιάδες. Ποιοί δεν βγάζουν ποτέ αποκλειστικό; Kαι αφού χαμογέλασα με το μπλακ χιουμοράκι μου, είπα να σοβαρευτώ! Άρχισαν τα τηλέφωνα. Τζουάννης, Τσιμπίδας, Γουλής. Εγγύηση!!! Απλά εγγύηση, στο χώρο μας σημαίνει πολλά. Και καλοί συμπαίκτες σημαίνει περισσότερα.
Τα υπόλοιπα ήταν θέμα “καλλιτεχνικό”. Εικαστικό, χρήματα, σχεδιασμός, όνομα. Έπεσαν πολλά στο τραπέζι και εγένετω, όπως ήταν το πρώτο άρθρο μας, το Trifilara.gr. Το θεωρήσαμε πιασάρικο. Τι χρειάζεται για να βγάλεις ένα site εκτός από τα παραπάνω; Μεράκι, πολύ δουλειά, 18 ώρες την ημέρα, χωρίς διακοπή. Eκεί που τρως, εκεί που χαλαρώνεις, εκεί που βγαίνεις. Ρεπορτάζ ασταμάτητο.
Στα υπόλοιπα ή το έχεις ή δεν το έχεις. Αν κρίνω από το τωρινό αποτέλεσμα, μάλλον το έχουμε, θα δείξει! Και όλα τα παιδιά που προσέφεραν και κάποια συνεχίζουν στην παρέα το έχουν. Η Καλκάνη, ο Ντέμος, ο Μπούκουρας, που τον έκανα συνέχεια από κεκτημένη, Πούγγουρα, μεταγραφή στην Πανάθα! Και όλα τα παιδιά μπήκαν στο κόλπο εξ αρχής και πήζουν νυχθημερό, δίνουν το καλύτερο τους εαυτό. Σε όλους αξίζει ένα μεγάλο μπράβο, νέοι – παλιοί, για την προσωπική προσπάθεια.
Θα είμαι ειλικρινής. Αυτό κάνω πάντα και στα κακά και στα καλά και στα δύσκολα. Χωρίς πολλά λόγια, το trifilara έσπασε το μονοπώλιο. Αυτό λέει πολλά. Και σε πολλούς δεν άρεσε. Είναι αλλιώς να περνάς ότι θες, και όταν θες. Αλλιώς να υπάρχει μια άλλη οπτική, που ενδεχομένως σου χαλάει το γλυκό στην εποχή της επικοινωνίας… “To γράψε το όπως είναι”, μεταξύ μας, δεν πουλάει. Όμως αυτοί είμαστε τι να κάνουμε. Έτσι είναι η ζωή, εξελίσσεται.
Άκουσα πολλά “μπράβο”. Πολλά “συνεχίστε”. Αρκετά, “έλειπε κάτι τέτοιο στον Παναθηναϊκό”. Πολλά επίσης, “ανήκετε εκεί”. “Διάβασα , σας λένε τι να γράψετε”. Έμαθα, γιατί όλα μαθαίνονται, πως κάποιοι «συνάδελφοι» είπαν ακόμη έλα μωρέ θέλουν να το παίξουν και εκδότες». Όμως έκλεισα τα αυτιά και κοίταξα τη δουλειά μου. Τη δουλειά μας. Αρκετοί έβλεπαν ανεμόμυλους. Δυστυχώς πολλοί έχτισαν πάνω στη διχόνοια στον Παναθηναϊκό και όσα γίνονται στην πλάτη του συλλόγου… Όμως δεν είναι στο στυλ μας.
Προσωπικά δεν είμαι υπέρ των παιχνιδιών. Δεν είναι της ιδιοσυγκρασίας μου, δεν ασχολήθηκα ενώ εμείς ανεβαίναμε, σταθερά. Κάθε ημέρα και περισσότερο. Φτάσαμε στο σημείο, σε dt, το ρεπορτάζ και να είναι συνώνυμο ( με εξαιρέσεις ) του « Ισχύει». Σπάνια για παράδειγμα, εφημερίδες έβαζαν πηγές οπαδικών site. Μας έβαλαν όμως. Από μικρά χτυπήματα, μέχρι πρωτοσέλιδα. Άλλοι πάλι αντέγραφαν, μια ημέρα μετά, για να μην καρφωθούν. Η ουσία ίδια… Διάβαζαν το ρεπορτάζ του trifilara!
Η Μάρκα δημοσίευσε , δύο άρθρα μας. Στην Κύπρο άλλα Κυπριακά σάιτ έκαναν το ίδιο. Στην Ελλάδα μας έπαιξαν με link, δυνατά site, στην Πολωνία ξανά. Το CBS μας επιβεβαίωσε άμεσα για την παγκόσμια αποκλειστικότητα του Πιτίνο, πριν προλάβει να στεγνώσει το μελάνι. Γιατί; Μπορείς να τους ξεγελάς όλους για λίγο καιρό, λίγους όλο τον καιρό όχι όλους όλο τον καιρό. Το πρωτογενές υλικό φαίνεται. Το πρώτο του Αβραάμ Λίνκον, το δεύτερο δικό μου.
Φάγαμε τις γκέλες μας μια χαρά, βγάλαμε και θεματάρες. Τον Βέλεθ, τον Καρλίτος , τον Σχένκεφελντ, το …ζωντανό θέμα Βοτανικός. Ανανεώσεις, πχ Πούγγουρα, αποχωρήσεις (βλέπε Βαγιαννίδη). Αποκλειστικά σε προετοιμασία και αποστολές. Συνεντεύξεις στον ερασιτέχνη. Παρουσία σε όλα (σχεδόν) στα γήπεδα. Το “έλα” του Πιτίνο, το”φεύγω” για ΗΠΑ, δικό μας. Τα ηνία στον Βόβορα, τον Κασελάκη, και ένα σωρό άλλα που τα ξεχνάω
Όμως ρε παιδιά μια επιτυχία ή μια γκέλα δεν κάνει τη διαφορά. Τη διαφορά την κάνει η συνέπεια και η σταθερότητα. Όσους λοιπόν τους κερδίσαμε μπράβο μας. ‘Οσους δεν τους πείσαμε, οφείλουμε να το κάνουμε. Η πολυφωνία είναι καθήκον μας. Πάντως τώρα αρχίσαμε. Χρόνια μας πολλά και καλή μας/σας δύναμη!!!
