Του ΚΩΣΤΑ ΓΟΥΛΗ
Πρώτα ήταν η σταθερή απομείωση του χρέους της ΠΑΕ, που (παρά το… φρένο που έβαλε στην όλη διαδικασία η πανδημία του κορονοϊού) έχει «πέσει» αυτή τη στιγμή περίπου στα 14 εκατ. €, όταν στον προ τριετίας ισολογισμό ήταν στα 57,4 εκατ. € (μείωση κατά 75%).
Ύστερα ήρθαν οι πρώτες «εσωτερικές» κινήσεις και οι ανανεώσεις, όπως αυτές του Κουρμπέλη και του Διούδη, με πολύ καλύτερες απολαβές, που «έκλεισαν» πολύ γρήγορα και χωρίς να χρειαστεί να γίνουν… σίριαλ. Με τον «κάπτεν» του Παναθηναϊκού να παίρνει ένα συμβόλαιο που του άξιζε σε απόλυτο βαθμό και φτάνει πλέον (με τα μπόνους) κοντά στο μισό εκατ. € το χρόνο.
Τρίτο… βήμα ήταν το «άνοιγμα» της… κάνουλας και η αλλαγή πολιτικής στο «ταβάνι» των συμβολαίων των νεοαποκτηθέντων, όπου από τον Ιανουάριο και μετά, δόθηκε και «500άρι» (Καρλίτος) και «430άρι» (Αγιούμπ) και «400άρι» (Αϊτόρ) και «300άρι» (Βέλεθ).
Η επικείμενη μεταγραφή του Λούκας Βιγιαφάνιες στο «τριφύλλι», δυόμισι χρόνια μετά την άρον-άρον πώλησή του («ξεπούλημα» για να ακριβολογούμε) στην Αλάνιασπορ, προκειμένου να «ζήσει» οικονομικά η ομάδα μετά το (τότε) τράβηγμα της οικονομικής… πρίζας από το Αλαφούζο και δη το οικονομικό «πακέτο» του deal της επιστροφής του, ήταν ίσως η οριστική «επιβεβαίωση» της εξόδου του Παναθηναϊκού από το «μνημόνιο Νο2». Στο οποίο τον είχε βάλει ξανά, η ιδιοκτησία του το 2017, πληρώνοντας τα δικά της λάθη και τις πάμπολλες αστοχίες της στη διετία 2015-2017. Γνωστά και… χιλιογραμμένα όλα.
Κοντά στα 2 εκατ. € μπορεί να φτάσει στην επόμενη τριετία η μετακίνηση του «Βίγια», ο οποίος (παρά τα όσα λέγονται, προκειμένου να αποφευχθούν οι εσωτερικές «γκρίνιες») και πριμ υπογραφής θα πάρει και το πιο «ακριβό» συμβόλαιο -σε μέσο όρο χρημάτων ανάσεζόν- θα έχει στην επόμενη… version του Παναθηναϊκού.
Στην τελική, ήταν μία μεταγραφή προσωπικό «στοίχημα» του Αλαφούζου, που ήθελε να φέρει πίσω τον Αργεντινό μεσοεπιθετικό (αφού δεν θα μπορούσε να κάνει το ίδιο με τους Μπεργκ ή Ζέκα) και για αγωνιστικούς και για επικοινωνιακούς λόγους, στο γενικότερο πλαίσιο του «…ας ασχοληθώ με το να φτιάξω μετά από τόσα χρόνια λίγο το προφίλ μου». Μεταγραφή «off budget» ήταν κι ως τέτοια τη μετέφερε σαν σκέψη από την πρώτη στιγμή προς τον Τσάβι Ρόκα.
Το ζητούμενο πλέον, απ’ τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός άρχισε να «αναπνέει» ξανά εδώ κι αρκετό καιρό στα οικονομικά του, είναι να μην ξαναπέσει στις ίδιες «λούμπες». Η έξοδος από το «μνημόνιο» να γίνει αυτή τη φορά σωστά και να μην επαναληφθούν οι αστοχίες του 2015 και του 2016, όπου «ανατινάχθηκε» το σύστημα, όταν αποφάσισε ο Αλαφούζος να ανοίξει (ξανά) την κάνουλα, αλλά το έκανε με το λάθος τρόπο και με εμπιστοσύνη σε λάθος πρόσωπα.
Το παρελθόν είναι πάντα εκεί για να «διδάσκει». Και στον Παναθηναϊκό, όλα όσα βίωσε τα τελευταία χρόνια δεν είναι και τόσο μακρινά και θα πρέπει να λειτουργήσουν ως παράδειγμα προς αποφυγήν για το άμεσο μέλλον. Έφαγε «ξύλο» με όλους τους τρόπους η ποδοσφαιρική ομάδα στο οικονομικό τα τρία τελευταία χρόνια, βίωσε αποψίλωση του ρόστερ της από κάθε παίκτη «πρώτης γραμμής» και καθεστώς (ηθελημένης και) «ελεγχόμενης χρεωκοπίας», για να μπορέσει να ξαναέρθει στα… ίσα του το οικονομικό εν έτη 2020.
Κάποιοι έδωσαν και την… ψυχή τους για να μπορέσει η ομάδα να επανέλθει σε μία ηρεμία, να παίρνει ξανά κανονικά τις αδειοδοτήσεις της, να κάνει τα απλά και τα αυτονόητα. Ναι, πρέπει να ανέβει το μπάτζετ, ναι πρέπει να δημιουργηθεί μία πολύ πιο ανταγωνιστική ομάδα, με παίκτες επιπέδου Βιγιαφάνιες που θα μπορέσουν να πάνε τον Παναθηναϊκό δύο επίπεδα πιο πάνω…
Όμως τούτη τη φορά, ότι γίνει, πρέπει να γίνει σωστά, με «ζυγισμένη» ματιά και χωρίς «υπερβολές». Και κυρίως μακριά απ’ τις λογικές του «ρίχνω μια… ζαριά κι ότι μου κάτσει» των προηγούμενων ετών…
