Υπάρχει ένα μεγάλο προτέρημα στον Παναθηναϊκό του Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Αντιμετωπίζει όλα τα παιχνίδια με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.
Είναι σήμα κατατεθέν των μεγάλων ομάδων. Τις περισσότερες φορές προσπαθούν να επιβάλλουν τη δική τους τακτική. Να φέρουν τον κάθε αγώνα στα δικά τους μέτρα. Να μην προσαρμοστούν στον αντίπαλο, αλλά να τον αναγκάσουν να το κάνει αυτός. Δεν συμβαίνει πάντα και δεν γίνεται να συμβαίνει σε ένα απρόβλεπτο σπορ, όπως το ποδόσφαιρο.
Θυμηθείτε το πρόσφατο Μάντσεστερ Σίτι – Τσέλσι 1-0, όπου η Πρωταθλήτρια Ευρώπης δεν ακούμπησε την μπάλα. Έκανε μία ευκαιρία με τον Λουκάκου σε όλο το 90λεπτο και στο υπόλοιπο διάστημα περίμενε να τελειώσει το ματς, ώστε να ηττηθεί από τους Πρωταθλητές Αγγλίας. Ο κανόνας διαμορφώνει πραγματικότητα, όμως, και όχι η εξαίρεση. Θα έρθουν γκέλες, ο Παναθηναϊκός δεν θα πάρει το Πρωτάθλημα, πιθανώς να μην πάρει και το Κύπελλο.
Τη δεδομένη χρονική στιγμή, όμως, είναι καλύτερος από τον Ολυμπιακό και μία κλάση επάνω από ΠΑΟΚ και ΑΕΚ. Είτε αντιμετωπίζει τους «ερυθρόλευκους», είτε τον Ιωνικό, είτε την Αναγέννηση Καρδίτσας το τακτικό μοτίβο μένει το ίδιο. Κατοχή και κυκλοφορία μπάλας, επιβολή ρυθμού, με το συστατικό που λείπει να είναι η δημιουργία ικανού αριθμού φάσεων για να έρχεται πιο εύκολα η τελική επικράτηση.
Όνειρο οι νίκες με… μισό – μηδέν
Στη χρονιά που βρίσκεται το Τριφύλλι, με την ευρωπαϊκή έξοδο αυτοσκοπό ύπαρξης, θα ήταν προτιμότερο να παίρνει όλα τα ματς με 1-0 παρά να παίζει καλό ποδόσφαιρο. Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς πήρε το περυσινό συνονθύλευμα και του έδωσε ταυτότητα. Χρησιμοποιεί πάντα τους καλύτερους, με τα σφάλματα που μπορούν να εντοπιστούν στη διαχείριση υλικού να είναι ελάχιστα (πχ Βιτάλ, που δεν είναι εξτρέμ).
Ακόμα και στην περίπτωση του Τάσου Χατζηγιοβάνη μπορεί να άργησε, αλλά αντιλήφθηκε πως αυτός ο ποδοσφαιριστής ό,τι είχε να δώσει το έδωσε μετά από 3 χρόνια συνεχούς παρουσίας στο αρχικό rotation. Σε έδρες όπως της Νεάπολης, όπου έχει χάσει τίτλους, ο Παναθηναϊκός έκανε το πρέπον. Προηγήθηκε και στη συνέχεια διαχειρίστηκε το προβάδισμα ιδανικά, θυσιάζοντας το 2ο ημίχρονο με όχι ελκυστικό ποδόσφαιρο.
Η πρόοδος του Αϊτόρ
Δεν είναι μόνο ότι βάζει γκολάρα, μετά την ασίστ του σούπερ Βιγιαφάνες. Το βολέ του με ένα απλό πλασέ το ίδιο θα μετρούσε. Από σχεδόν «κομμένος» το καλοκαίρι, γρανάζι της μηχανής το επόμενο διάστημα και πλέον πρωταγωνιστής. Εννοείται ότι ο προπονητής παίζει σημαίνοντα ρόλο στην εξέλιξη αυτή. Είναι και θέμα του ίδιου του παίκτη, όμως, ο οποίος προφανώς και δεν ξέχασε τη δουλειά του ερχόμενος στην Ελλάδα.
Ο Αϊτόρ είναι ένας ελαφρύς εξτρέμ, χωρίς ιδιαίτερη δύναμη σωματικά, που, όμως, έχει την επαφή και τις κινήσεις. Στο πιο σκληρό, από το ολλανδικό, ελληνικό Πρωτάθλημα λογικά χρειάστηκε χρόνο προσαρμογής. Σε αντίθεση με τον Χατζηγιοβάνη γύρισε αυτό τον χρόνο υπέρ του. Τον εκμεταλλεύτηκε, κάτι που δεν έκανε ο Έλληνας εξτρέμ. Πολύ λογικό ο ένας να πρωταγωνιστεί στην 11άδα και ο άλλος να βρίσκεται σπίτι του.
Αν ο Παναθηναϊκός συνεχίσει να αναδεικνύει πρωταγωνιστές, όπως ο Ισπανός, η επίτευξη στόχων του θα γίνει ακόμα πιο εφικτή. Πέραν της 2ης θέσης στο Πρωτάθλημα, που για τον Παναθηναϊκό δεν γίνεται να σημαίνει κάτι, στο Κύπελλο και στα επόμενα 4 παιχνίδια του θεσμού παίζεται η αναγκαία επιστροφή στους τίτλους. Αυτή η κατάσταση θα αποτελέσει ζωογόνο δύναμη, στη συνέχεια, για τους Πράσινους.
