Η επιστροφή του Παναθηναϊκού στην αγωνιστική κανονικότητα δεν περνάει μόνο μέσα από τα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό.
Πολυαθλητικοί οργανισμοί του βεληνεκούς του Τριφυλλιού, σε όποια κατάσταση και αν βρίσκονται, δεν περιορίζονται ποτέ στον μικρόκοσμό τους. Ακόμα και στα χειρότερά του χρόνια, ο Παναθηναϊκός παραμένει ο μεγαλύτερος σύλλογος στη χώρα που αγωνιά για την επιστροφή του στην κανονικότητα. Αυτή δεν είναι συνυφασμένη με μία νίκη κόντρα στον Ολυμπιακό, ούτε καν με εγχώριους τίτλους που νομοτελειακά θα έρθουν.
Τούτο αποδεικνύεται περίτρανα από το πως αντιμετωπίζει ο Ολυμπιακός τα πέτρινα χρόνια των Πράσινων. Καπηλεία του τίτλου του Πρέσβη του ελληνικού ποδοσφαίρου στην Ευρώπη, επικοινωνιακή εκμετάλλευση της πρωτεύουσας Αθήνας (πρωτοφανές να… ντρέπεσαι από που κατάγεσαι), πανηγύρια και χαρές για πορείες που για τον Παναθηναϊκό στα καλά του χρόνια ήταν κάτι ανάμεσα σε μετριότητα και αποτυχία.
Μάχη δύο διαφορετικών κόσμων
Είναι ξεκάθαρο τι αντικατοπτρίζουν τα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Μία αναμέτρηση ανάμεσα σε δύο κόσμους τόσο διαφορετικούς. Αυταπόδεικτο από την αντοχή που δείχνει ο Παναθηναϊκός, εδώ και μία δεκαετία, στην οποία φυτοζωεί από τίτλους και ευρωπαϊκές διακρίσεις. Που το dna του έχει κλονιστεί, διότι έχει χάσει την ευκαιρία να δείχνει τη μεγαλοσύνη του ως κλαμπ αποκλείοντας Γιουβέντους και κοντράροντας Μπαρτσελόνες. Αυτή είναι η κανονικότητα, στην οποία καλείται να γυρίσει το συντομότερο το Τριφύλλι.
Μέχρι τότε…
Το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στη Λεωφόρο σίγουρα έχει υπόβαθρο ισχυρού κινήτρου, λόγω της αντιπαλότητας που υπάρχει. Για την ομάδα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς αποτελεί μία ακόμα ευκαιρία για 3 βαθμούς, ώστε να υλοποιηθεί ο στόχος της ευρωπαϊκής επιστροφής. Αν αυτό δεν γίνει και φέτος, ο Παναθηναϊκός εξαφανίζεται από το ranking της UEFA και ο δρόμος του γυρισμού θα είναι ακόμα πιο δύσκολος. Χάντικαπ μεγάλο ο περιορισμός φιλάθλων. Με γεμάτη Λεωφόρο θα μιλούσαμε σε τελείως διαφορετική βάση.
Μετά τις διαιτητικές αβλεψίες στον Βόλο το καμπανάκι έχει χτυπήσει δυνατά, επίσης. Όσο ο Παναθηναϊκός δεν ενοχλεί, θα έχει πενηνταρίσιες διαιτησίες. Μόλις πάει να ξεμυτίσει, θα βρίσκονται διάφοροι Χίγκλερ να θυμίζουν ότι ο ένας σκόπελος που πρέπει να ξεπεραστεί είναι η μόνιμη αβάντα υπέρ του συστήματος. Σε κάθε περίπτωση, αγωνιστικά μιλώντας, ο Παναθηναϊκός δεν πρέπει να δώσει δικαιώματα. Αν δεν προηγηθεί, ο βαθμός δυσκολίας θα ανέβει σε επίπεδα που δεν μπορεί να διαχειριστεί.
Κατάλοιπο της όλης κατάστασης είναι αυτό το άγχος που πιάνει τους παίκτες των Πράσινων, όταν το ματς στραβώνει. Ίσχυε και επί Αναστασίου και επί Δώνη και τώρα, με την αναφορά των εποχών που πέρασαν να είναι ενδεικτική και μόνο. Δεν ευθύνονται, δηλαδή, μόνο οι προπονητές για ό,τι συμβαίνει. Είναι ο συνολικότερος τρόπος που λειτουργεί αυτά τα χρόνια ο σύλλογος.
Χρειάζεται πρωτίστως φορ
Ο Παναθηναϊκός είναι η πιο βελτιωμένη ομάδα στο φετινό Πρωτάθλημα και ας μην φαίνεται βαθμολογικά. Ο κόουτς Γιοβάνοβιτς έχει δημιουργήσει ένα σύνολο που ναι μεν παλεύει με τους… δαίμονές του, αλλά παίζει ορθολογικά. Το μεγάλο λάθος έγινε το καλοκαίρι μεταγραφικά και ας κάνει ο Καρλίτος μία παραγωγική σεζόν. Ο Παναθηναϊκός έχει δυναμώσει πολύ στα χαφ, δεν έχει, όμως, κλασικό φορ. Φορ που να κάνει τη μισή φάση γκολ, όπως συμβαίνει με τον Ελ Αραμπί στον Ολυμπιακό. Όπως το έκανε ο Μάρκους Μπεργκ πρόσφατα. Με αυτό θα… ζει και θα… πεθαίνει στο γήπεδο. Με αυτό το μεγάλο πρόβλημα.
Και είναι να τρελαίνεσαι, που δεν αποτελεί προτεραιότητα η απόκτηση (έστω τώρα) ενός τέτοιου παίκτη ο οποίος θα απλοποιήσει τη ζωή όλων και θα φέρει ακόμα πιο κοντά την ομάδα στον στόχο κατάκτησης του Κυπέλλου και την Ευρώπη. Αντί αυτού, ποδοσφαιριστής πίσω από τον Χουάνκαρ, ή… μπροστά αν δεν ανανεώσει ο Ισπανός, λογίζεται ως προτεραιότητα. Αναζητείται, δηλαδή, μονάδα για να δημιουργήσει ανταγωνισμό στον καλύτερο αριστερό μπακ στη Λίγκα.
