Η υπόθεση Βέλεθ ανέδειξε το πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο οργανισμός του Παναθηναϊκού στη διαχείριση κρίσεων. Γράφει ο Λάμπρος Γκαραγκάνης.
Αυτό που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι είναι πως ο Παναθηναϊκός που γνωρίζαμε έχει τελειώσει. Δίχως τούτο να είναι απαραίτητα κακό, διότι όταν κάτι τελειώνει κάτι νέο αρχίζει, το μέτρο σύγκρισης με τον Παναθηναϊκό των Βαρδινογιάννηδων και των Γιαννακόπουλων πρέπει να πάψει να υφίσταται. Στο ποδόσφαιρο, πιο συγκεκριμένα, τα… ψωμιά που έχει να φάει ακόμα ο σύλλογος για να προσεγγίσει το κανονικό του μέγεθος είναι πολλά.
Τα τσιτάτα, που θυμίζουν το 2014 (μην θυμίσουμε ξανά τις συνέπειές τους), περί ελπίδας, οράματος και επιστροφής προκαλούν γέλιο και… συμπάθεια προς τους εμπνευστές τους. Εκτός αν άπαντες είμαστε ικανοποιημένοι με το Κύπελλο Ελλάδας και τον Ολυμπιακό να είναι από τώρα φαβορί για ένα ακόμα Πρωτάθλημα. Με τον Παναθηναϊκό στο -25 πχ. Είπαμε, όλοι μαζί, να προσπαθήσουμε ο καθείς από το πόστο του να βοηθήσουμε την ομάδα να επιστρέψει.
Αυτό από την αποδοχή της κάθε κουταμάρας και την έλλειψη στρατηγικής απέχει πάρα πολύ. Γνωρίζω είναι… αντιτουριστικό το άρθρο, ωστόσο δεν ενδιαφέρει τόσο εν προκειμένω η αποδοχή του αλλά το καλό του συλλόγου. Που έχει σοβαρό πρόβλημα να αντιμετωπίσει, όταν με αφορμή ένα ενδιαφέρον για παίκτη του στοχοποιούνται πρώην παίκτης και προπονητής με ιστορία στο κλαμπ και ο γιος του, ο οποίος προέρχεται από τα σπλάχνα της ομάδας.
Οι κανονικές ποδοσφαιρικές ομάδες πουλάνε παίκτες σε καλή τιμή, όπως θα έπρεπε να γίνει με τον Βέλεθ, και κάνουν υπερβάσεις για να ενισχυθούν (όπως επιβάλλεται να γίνει με τον Γκατσίνοβιτς).
Δεν είναι το θέμα ο Δώνης, αλλά η «αρρώστια»
Για όλα τούτα, ώστε να μην υπάρχει παρεξήγηση, δεν μέμφομαι τον επίσημο Παναθηναϊκό. Άλλωστε δεν έχει τοποθετηθεί επί του θέματος και ορθώς έχει πράξει… Αλλά αυτή τη μειοψηφία, για την οποία έχει γίνει ξανά λόγος από τη στήλη, που προσπαθεί να χαρακτηρίσει όλους τους υπόλοιπους. Και δεν αναφέρομαι μόνο σε μικρή μερίδα κόσμου, αλλά και Τύπου.
Να σηκώνουν το δάκτυλο και να το παίζουν… πατεράδες του συλλόγου, όσοι τον «υποβίβασαν» το 2018 λέγεται ντροπή. Να μπαίνει στο στόχαστρο ο προπονητής που έκανε διαπραγμάτευση με προπονητικά κέντρα το ίδιο καλοκαίρι, ώστε να πετύχει την πιο χαμηλή τιμή, επίσης.
Να ευθύνεται ο γιος του (!) επειδή ο μάνατζερ του Βέλεθ παίζει παιχνίδι… τσέπης στην πλάτη του Τριφυλλιού είναι να τρελαίνεσαι. Ναι, από ένα εκατομμύριο στόπερ στον κόσμο, στη λίστα του Δώνη ήταν ΚΑΙ ο Βέλεθ. Μαζί με άλλους τέσσερις κεντρικούς αμυντικούς. Δεν αντιλήφθηκα την ίδια ανησυχία όταν πρώην άτυπος τεχνικός διευθυντής του Παναθηναϊκού, λειτουργώντας ως στέλεχος άλλης ομάδας, επιχειρούσε να ξηλώσει το ρόστερ προς όφελος ανταγωνιστή του. Εκμεταλλευόμενος, μάλιστα, την άθλια οικονομική κατάσταση των Πράσινων.
Πρόκειται για μία «ασθένεια» σπάνια, αλλά σοβαρή. Ποδοσφαιροφοβία λέγεται και ο Παναθηναϊκός νοσεί. Ναι, στην Ελλάδα έχει αδικηθεί και αδικείται από τη διαιτησία. Ναι, άξιζε πολλά παραπάνω Πρωταθλήματα. Ναι, η αθλητική δικαιοσύνη τον κυνηγά σταθερά. Αυτά και άλλα πολλά από το να μπαίνουν στο στόχαστρο Παναθηναϊκοί, μόνο και μόνο επειδή έτσι πρέπει, πάει πολύ. Καιρός, λοιπόν, να επανδρωθεί η ΠΑΕ με κάποιο στέλεχος που να χειρίζεται τόσο δύσκολες υποθέσεις. Είτε λέγεται αθλητικός, είτε τεχνικός διευθυντής. Να γνωρίζει την αγορά, να έχει καλή σχέση με τον προπονητή, να διαθέτει τεχνογνωσία και να ξέρει Αγγλικά. Και ας μην είναι ποδοσφαιράνθρωπος…
Τι ισχύει στην περίπτωση Βέλεθ – Δώνη
Ο Γιώργος Δώνης δύο παίκτες του Παναθηναϊκού ήθελε να εντάξει στο δυναμικό της Αλ Φατέχ. Τον Τάσο Χατζηγιοβάνη και τον Σωκράτη Διούδη. Αυτούς πρότεινε στον αθλητικό διευθυντή των Σαουδαράβων και τη διοίκηση. Αν αυτό το τρίπτυχο δεν συμφωνήσει, τότε η Αλ Φατέχ δεν προχωρά στην απόκτηση παίκτη. Βλέπετε, παντού υπάρχουν νόμοι και κανόνες. Ο Χατζηγιοβάνης κόπηκε από τον αθλητικό διευθυντή, με τον Διούδη δεν προέκυψε εξέλιξη.
Ο μάνατζερ του Φραν Βέλεθ, Αλβάρο Βιθκαΐνο (πολύ απλά γιατί αυτή είναι η δουλειά του και δεν είναι κακό), γνώριζε πως ο Ισπανός πελάτης του θα έμπαινε στη λίστα της Αλ Φατέχ για αυτό και τον πρότεινε. Ο Δώνης εκτιμά τον παίκτη και τον τοποθέτησε στη shortlist με τους στόπερ, όπως και ακόμα 3-4 ποδοσφαιριστές που μπορούσαν να έρθουν με δανεισμό (φθηνά) ή με αγορά (πιο ακριβά). Τα συμβόλαια ξένων στην Αλ Φατέχ φτάνουν και τα 2 εκατ. ευρώ. Το γνωρίζει ο Βιθκαΐνο, για αυτό και κυνήγησε τη μεγάλη προμήθεια.
Η Αλ Φατέχ, η οποία έχει ως πολιτική να μην διαπραγματεύεται με ομάδες, αλλά να δίνει στους εκπροσώπους των παικτών όλο το μπάτζετ ολοκλήρωσης μεταγραφής πρόσφερε ένα σημαντικό ποσό συνολικά για την περίπτωση του Βέλεθ, ενώ ταυτόχρονα κινήθηκε και προς τους υπόλοιπους στόχους της. Ο Βιθκαΐνο, θέλοντας να εξασφαλίσει μεγάλη προμήθεια, και μεγάλο συμβόλαιο για τον πελάτη του, θεώρησε ότι με 200.000 ευρώ μπορεί να κάνει δουλειά. Ορθώς ο Παναθηναϊκός είπε όχι, αλλά θα έπρεπε να προβληματιστεί πως ο βασικός του στόπερ κοστολογήθηκε τόσο.
Η δουλειά πιθανότατα δεν θα γίνει, ωστόσο το Τριφύλλι καλείται να βάλει στο τραπέζι έναν παίκτη που γνωρίζει ότι με όσα και να ανανεώσει (αν το κάνει) θα χάσει λεφτά. Αν ο Δώνης ήθελε να κάνει κακό, θα τον υπέγραφε ελεύθερο 1.1.2023, με συνέπειες για τον παίκτη και τον Παναθηναϊκό ενδεχομένως. Μέσα στη χρονιά, μάλιστα… Αν ο Δώνης ήθελε να κάνει κακό, θα προχωρούσε και υποθέσεις άλλων αθλητών των Πράσινων που προτάθηκαν μέσω των εκπροσώπων τους στην Αλ Φατέχ. Και η ζημιά θα ήταν μεγαλύτερη από ό,τι αν φύγει ο Βέλεθ. Το σταματώ εδώ…
Είναι απίστευτο, αλλά οργανισμός να παλεύει τόσο πολύ και να αντιπολιτεύεται την ιστορία του δεν πρέπει να υπάρχει. Αυτό δεν γιατρεύεται ούτε με 500 – 135.000 τσιτάτα την ημέρα για τον Παναθηναϊκό που μεγαλώνει και επιστρέφει. Δεν γίνεται να μιλούν νάνοι, για το μέγεθος του Παναθηναϊκού. Το γνωρίζουμε όλοι, για αυτό τον αγαπάμε, για αυτό και ασχολούμαστε. Ως Λάμπρος ελπίζω μόνο στο γήπεδο πλέον ως εφαλτήριο για την επόμενη ημέρα, που θα πλησιάζει τον Παναθηναϊκό που μας μεγάλωσε ο οποίος «σφαλιάρωνε» Μπαρτσελόνες και Γιουβέντους…
