Δεν ήταν η ήττα που πείραξε. Ήταν ο τρόπος. Και κάτι τέτοιο δεν πρέπει να επαναληφθεί.
Το ζητούμενο ήταν να δοκιμαστεί ο Παναθηναϊκός απέναντι σε μια πλουσιότερη ομάδα. Επέλεξε αντί αυτής της δοκιμασίας, όμως, να αναμετρηθεί μαζί της λες και τίποτα δεν τον χωρίζει απ’ αυτήν. Υπάρχει κάποιος λόγος για τον οποίο η Χίμκι κοστίζει τόσα πολλά, διαθέτει παίκτες που σκοράρουν όλοι. Ο Παναθηναϊκός όχι. Αντιθέτως έχει παίκτες όπως ο Μπέντιλ, ο Μπράουν και χθες ο Παπαγιάννης, οι οποίοι δεν είχαν ρόλο στο παιχνίδι. Τι θα έπρεπε να κάνει, λοιπόν; Να παίξει άμυνα κατ’ αρχήν, και στη συνέχεια να πάρει τα ριμπάουντ.
Δεν έκανε τίποτα από τα δύο και ηττήθηκε. Θα ήταν παρά φύση για τον Παναθηναϊκό να παίξει εξαιρετικά στο επιθετικό κομμάτι για 40 λεπτά. Για τη Χίμκι δεν είναι παράξενο, αυτό κάνει. Κατά συνέπεια, κάποιος θα έλεγε πως ο Αργύρης Πεδουλάκης δεν «διάβασε» σωστά το παιχνίδι, δεν το πιστεύω ωστόσο. Γνωρίζει τι κάνει ο αντίπαλος, άρα, εδώ εγείρονται ερωτήματα για την εικόνα της ομάδας.
Κανείς δεν πρέπει να μείνει εκεί, όμως. Η Ευρωλίγκα έχει τέτοια μορφή που πρέπει να ξεπερνάς άμεσα μια ήττα και δίχως χρονοτριβή να ρίχνεις στη λήθη μια νίκη. Η Εφές έρχεται σήμερα στην Αθήνα και το σημαντικό είναι πως μετά από το μέτριο ξεκίνημα έχει αφυπνιστεί. Είναι η φιναλίστ της περσινής διοργάνωσης, βασίζει πολλά στο περιφερειακό κομμάτι, με τους Λάρκιν και Μίτσιτς να δημιουργούν όλο το παιχνίδι, και το χειρότερο είναι πως ο Νικ Καλάθης αγωνίστηκε 34 λεπτά στη Μόσχα. Ποιος άλλος υπάρχει;
Ο Ταϊρίς Ράις δεν συνιστά λύση πίσω από τον αρχηγό. Το πρόβλημα εκεί εντοπίζεται, όπως και κοντά στο καλάθι με 22 λιγότερα ριμπάουντ στη Μόσχα. Σε παιχνίδι με γρήγορες ψηλούς απέναντι, ο Παπαγιάννης δεν έχει ρόλο, βλέπετε. Ποιοι μένουν; Μπέρδεμα, αλλά και καταστάσεις εν μέρει λογικές, από τη στιγμή που το μπάτζετ του Παναθηναϊκού μένει στα πλαίσια που υπαγορεύει η ελληνική οικονομία.
Άλλες οικονομίες έχουν ξεφύγει. Η δική μας μένει – στην καλύτερη περίπτωση – στάσιμη.
