Σαν σήμερα το 1971 ο Παναθηναϊκός έγραφε ιστορία αγωνιζόμενος στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών απέναντι στον Άγιαξ. Το Trifilara.gr μίλησε με τον Τότη Φυλακούρη, για τις μνήμες από τον τελικό του Γουέμπλεϊ και τα συναισθήματα που υπάρχουν σήμερα, 49 χρόνια μετά.
Ο παλαίμαχος άσος του Τριφυλλιού, θυμήθηκε τις στιγμές στα αποδυτήρια μετά το ματς, εκφράζοντας μία μικρή πικρία για το τελικό 0-2 απέναντι στον “Αίαντα” του Κρόιφ. Εκτός αυτού, δεν έκρυψε και το παράπονο αναφέροντας ότι με τα χρόνια όλες οι επιτυχίες ξεχνιούνται.
Αναλυτικά όσα είπε στο “T” ο Τότης Φυλακούρης:
Για το έπος του Γουέμπλεϊ: “Με τα χρόνια, ο κόσμος ξεχνά γιορτές, γενέθλια. Έτσι ακριβώς γίνεται και με τις μεγάλες επιτυχίες στον αθλητισμό, όπως το Euro του 2004 και το έπος του Γουέμπλεϊ. Από τότε που πέθανε ο αλησμόνητος Φέρεντς Πούσκας, σταμάτησαν να ασχολούνται με εμάς, τους πρωταγωνιστές της πορείας. Ευτυχώς που υπάρχουν μερικά Μέσα που γράφουν για τον Παναθηναϊκό του Γουέμπλεϊ. Από τότε που εισήχθη το ξένο στοιχείο στο ποδόσφαιρό μας έχουν αλλάξει πολλά. Οι Ελληνικές ομάδες κοιτάζουν πως θα βρουν ξένους παίκτες και ξεχνάνε τα δικά μας παιδιά. Έτσι γίνεται και με τις επιτυχίες, ξεχνιούνται σε κάποιο «ντουλάπι». Αυτό μας πληγώνει, αλλά έστω και οι λίγοι που μας θυμούνται, είναι η «κληρονομιά» μας από εκείνες τις ημέρες”.
Για τους παίκτες του Άγιαξ και τα συναισθήματα μετά το τέλος του τελικού: “Δεν ήταν μόνο πολυδιαφημισμένοι οι τότε παίκτες του Άγιαξ. Σήμερα υπάρχουν παίκτες διαφημισμένοι, που μπορεί να παίρνουν 5 εκατ. ευρώ και να μην αποδίδουν στο γήπεδο. Οι Ολλανδοί του Άγιαξ ήταν… αεροθούμενοι. Η μπάλα ήταν σαν μαγνήτης στα πόδια τους. Αλλά κι εμείς σταθήκαμε επάξια και τους κοιτάξαμε στα μάτια. Χάσαμε δύο ευκαιρίες που μπορούσαμε να πάρουμε το παιχνίδι. Ήμασταν άτυχοι όμως και με ένα αυτογκόλ στα τελευταία λεπτά χάσαμε 2-0. Μας έμεινε η πικρία, ότι κάτι μπορούσαμε να κάνουμε. Ήταν σαν να τρως ένα γλυκό και στο τέλος να σε πιάνει το δόντι σου! Έτσι και σε εμάς, ξεχάσαμε και την πορεία και ό,τι είχαμε καταφέρει. Μετά το ματς όμως, όταν ηρεμήσαμε, αισθανθήκαμε καλύτερα. Ειδικά όταν μιλήσαμε και με τους Ολλανδούς. Ήρθαν οι ίδιοι, μας αγκάλιασαν, μας πρόσφεραν ένα ποτήρι μπύρα και συζητήσαμε. Τότε συνειδητοποιήσαμε τι είχαμε καταφέρει. Μπορεί να μην ήξερα Ολλανδικά και πολλά αγγλικά, αλλά συνομίλησα με τον Γιόχαν Κρόιφ με νοήματα στη γλώσσα του ποδοσφαίρου”.
Για το αν θεωρεί τον εαυτό του άτυχο που αγωνίστηκε σε μία ποδοσφαιρική εποχή χωρίς λεφτά ή τυχερό που έζησε τον ρομαντισμό του αθλήματος: “Και πάλι να μπορούσα να ζήσω αυτές τις στιγμές, θα διάλεγα εκείνα τα χρόνια. Δεν θα επέλεγα τη σημερινή εποχή και τα λεφτά. Είμαι ευγνώμον για όσα έζησα και για όσα μου προσέφερε ο Παναθηναϊκός”.
Η ευχή για τον Παναθηναϊκό: “Μακάρι οι φίλαθλοι να αγαπούν τις ομάδες τους χωρίς ακρότητες και μακάρι ο Παναθηναϊκός μας να πάει καλύτερα!”.
