Υπάρχει μια γενικότερη θετική αύρα στο γήπεδο. Έχεις βγάλει αντίδραση με το 1-0,( μετά και το χαμένο πέναλτι) και είσαι δευτερόλεπτα πριν…κλειδώσεις το τρίποντο. Που σημειολογικά μεταφράζεται σε σύνθημα ανάκαμψης. Ψυχολογία, βαθμολογία, αντεπίθεση, χαρακτήρα κτλ. Σχεδόν τα πάντα για νέο ξεκίνημα.
Δευτερόλεπτα πριν πατήσει ο Ρεπόρτερ το enter, να φύγει – επιτέλους – ένα θετικό κείμενο, άρθρο, γίνεται το αναπάντεχο και μένεις με το enter στο χέρι! Προσπαθείς να συνειδητοποιήσεις… «Τι έγινε ρε παιδιά». Κάποιος να διώξει την μπάλα. Κάποιος, να κάνει ένα φάουλ. Μια αλλαγή να παγώσει τον ρυθμό, να λήξει το ρημάδι το ματς. Κανείς! Πόσο πιο soft συμπεριφορά – για ποδόσφαιρο – όταν έχεις φτάσει τόσο κοντά στο στόχο και το μυαλό σου ταξιδεύει τόσο μακριά…
Και βλέπεις ανθρώπους που μόχθησαν στο γήπεδο νωρίτερα, να κλωτσάνε με πάταγο την καρδάρα με το γάλα του κόπου τους, του ιδρώτα τους, να την χύνουν. Το απόλυτο βασανιστήριο της σταγόνας φαντάζει χαβαλές μπροστά σε αυτό που βιώνουν οι φίλοι του Παναθηναϊκού, σε αυτές τις πέντε πρώτες στροφές. Γκέλες με κάθε πιθανό τρόπο, σχεδόν βασανιστικές για τα μάτια τους και την ψυχολογία.
Οι «πράσινοι» γνωρίζουν μέσα τους πως υπάρχει ασφυκτική πίεση, ό,τι ο κόσμος περιμένει πράγματα. Πως Άπαντες, ακόμη και οι ίδιοι, περιμένουν άμεσα αποτελέσματα. Κι ενώ 90…ποσά λεπτά βγάζουν – μετά από καιρό – μια συμαζεμένη αγωνιστική εικόνα, τραβούν την σκανδάλη και μπαμ… Η απόλυτη ποδοσφαιρική αυτοκτονία.
Ούτε θα πάω στο άλλο άκρο με όσα διαβάζω και μου φεύγουν τα μαλλιά, ότι ο Παναθηναϊκός θα πέσει. Τα έλεγαν και επί Δώνη. Ούτε μέσα στο εκλογικευμένο θόλωμα ξαφνικά – εν παραδείγματι – θα σκεφτώ ότι ο Σχέκενφελντ είναι άμπαλος επειδή έχασε μια φάση. Ούτε βέβαια ότι οι νεαροί που έπαιζαν μπαλάρα στο ξεκίνημα τους πριν δυο χρόνια, ξέχασαν να χαίρονται το ματς και παίζουν με κατεβασμένες ταχύτητες. Απλά όταν έχεις δεδομένα καλύτερες μονάδες από πέρυσι και βλέπεις το τρένο της Ευρώπης να ξεμακραίνει από την 6η στροφή, Ε σόρυ, έχει δόση λογικής να τρελαίνεσαι!
Το πρόβλημα για τον Παναθηναϊκό είναι πως το πρωτάθλημα άρχισε τώρα, την 6η όχι την 1η αγωνιστική. Γιατί μέχρι τώρα, ουδέποτε είδαμε τον αληθινό Παναθηναϊκό, το ρίσκο δεν βγήκε. Γιατί δυστυχώς ο Πογιάτος δεν…ακούμπησε σε αυτό το σύνολο και γιατί – δις δυστυχώς – ο Παναθηναϊκός δεν έχει χτίσει ομάδα, δεν έδεσε ποτέ το γλυκό. Τώρα έχει κανονικό προπονητή που σίγουρα δεν είναι μάγος και είναι προφανές πως λειτουργεί περισσότερο η ομάδα χάρη στην κλάση κάποιων ποιοτικών μονάδων, παρά στο δεμένο σύνολο. Κι αυτό στοιχίζει στο γήπεδο…
Το ζήτημα είναι πως το «τριφύλλι» παίζει πλέον με το χρόνο και την πίεση , με
βασικό αντίπαλο τον εαυτό του! Έχει ξεκινήσει το τρένο. Μόνο που δεν βρίσκεται πάνω σε αυτό, τρέχει πίσω του για να προλάβει να επιβιβαστεί . Επουδενί δεν έχει την πολυτέλεια να πετάει τρίποντα στη κάλαθο των αχρήστων, να αδικεί τον εαυτό του και να πικραίνει τον κόσμο της ομάδας.
Μέσα σε αυτό το κλίμα πικρίας, είδαμε τουλάχιστον μια λόμπα του Μαουρίσιο. Ειλικρινά έχω να τη δω χρόνια από παίκτη στον Παναθηναϊκό και μου γεννά ελπίδα πως θα δούμε κάτι καλύτερο βρε αδελφέ. Ο Βραζιλιάνος όταν βγάλει τρεξίματα θα αποτελέσει ένα ελπιδοφόρο ποιοτικό ντουέτο με Κουρμπέλη.
Είδα να βγάζει λίγο πείσμα επιτέλους ο Καρλίτος. Να παλεύει παρά τα λάθη του ο Χατζηγιοβάνης, θυμίζοντας κάτι από τα παλιά. Και γενικά έναν Παναθηναϊκό που παρά το ότι κατάφερε (κυριολεκτικά μόνος) του να γκελάρει, δεν ήταν στη μεγαλύτερη διάρκεια του ματς σάκος του μποξ. Όπως στα υπόλοιπα παιχνίδια. Και αφού μπορεί ο εξαφανισμένος σε προπονήσεις και παιχνίδια Σάντσες, να κάνει τόσο γεμάτη εμφάνιση και come back, γιατί να μην μπορούν όλοι μαζί, (υπό τις οδηγίες του Μπόλονι), να αλλάξουν το έργο… Να αποτινάξουν το επιφανειακό τίτλο του looser; «Παράσημο» που κρέμασε η ομάδα μόνη της, στο ξεκίνημα μιας νέας προσπάθειας.
Πέρα από το γενικότερο ξενέρωμα, την οποία ελπίδα ανάκαμψης ή την μεγάλη απογοήτευση εν μέσω αναθεμάτων, ισχύει ένα και το εξής… Όλοι έχουν ευθύνη σε μια ομάδα, με μικρότερο η μεγαλύτερο κομμάτι στην πίτα. Από τη διοίκηση που είδε – εκ του αποτελέσματος- τα λάθη της και τις αστοχίες και αναγνωρίζοντας τα, προσπάθησε να τα μαζέψει. Με απολύσεις, προσλήψεις και μεταγραφές. Μέχρι το έμψυχο δυναμικό, που σαφώς θέλει αλλά δεν μπορεί μέχρι τώρα… Οι μόνοι όμως, που ρεαλιστικά μπορούν να αλλάξουν το κλίμα είναι οι παίκτες και τα αποτελέσματα, κανείς άλλος.
Δεδομένα πάντως, κάποιοι έκαψαν τα κανονάκια τους… Γιατί όλοι γκρινιάζουν όταν δεν βρίσκονται στην ενδεκάδα, στην αποστολή, δηλώνουν ενίοτε αδικημένοι. Όταν όμως παίρνουν την ευκαιρία, μια, δύο, τρεις , την πετούν στα σκουπίδια. Παρουσιάζονται κατώτεροι των περιστάσεων. Χωρίς να αντιλαμβάνονται πως οι ευκαιρίες δεν θα είναι άπειρες. Και πως ήδη έχασαν αρκετές.
Το θέμα όμως, δεν είναι μόνο να ζητάς αλλά και να δίνεις. Και αυτή την ώρα, όπως ήρθε το πράγμα, όλοι χρωστάνε στον Παναθηναϊκό και στον κόσμο του. Σε κανέναν δεν χρωστάει κανείς τίποτα άλλο, μα τίποτα.
