Επειδή στο ποδόσφαιρο εμπλέκονται πολλοί παράγοντες και η μπάλα μπορεί εύκολα να χαθεί στο “ματς” χρειάζεται κοντρόλ ποδόσφαιρο και καθαρό μυαλό. Και βασικά ενδεκαδάτα στελέχη που θα εμπνεύσουν την ομάδα σε ρόλους…κλειδιά. Μπορεί, λοιπόν, στο ποδοσφαιρικό τμήμα κουμάντο να κάνει σήμερα ο προπονητής, όμως – πέραν του σεβασμού που οφείλει να έχει κάθε επαγγελματίας – εκτός των τεσσάρων γραμμών η δουλειά του (εκτός από τον παιδαγωγικό χαρακτήρα της) σταματάει εν μέρει εκτός γηπέδου. Εκεί αγγίζουν τα όρια του επαγγελματισμού. Οι ρόλοι αλλάζουν και χρειάζεται ο άνθρωπος που θα κρατά την μπάλα και το μαστίγιο στο χέρι. Γιατί μεταξύ μας, όποτε πήραν παίκτες το μαστίγιο, χάθηκε χάθηκε εντελώς η μπάλα.
Ο Μπόλονι ήρθε για να πετύχει ή να αποτύχει για τις ιδέες του, εντός γηπέδου. Όχι για να κάνει τον θηριοδαμαστή. Και πάνω στο αγωνιστικό κομμάτι θα κριθεί. Θα μου πεις, κομμάτι της δουλειάς του είναι η πειθαρχία. Και για να λέμε και του στραβού το δίκιο, επί Δώνη υπήρχε ισορροπία εντός των αποδυτηρίων με τις όποιες δίκαιες ή άδικες αποφάσεις στα αγωνιστικά. Συννενόηση με τη διοίκηση δεν υπήρχε.Το διαζύγιο τα άλλαξε όλα. Μην ονειροβατούμε, όμως, πως κάποιοι γκρίνιαζαν και τότε, με την πορεία τησ ομάδας το κατάπιναν. Προ Δώνη και μετά Δώνη, τα μπες βγες των τεχνικών δ/ντών, άλλαξαν το έργο. Και επανήλθαν στο προσκήνιο προβλήματα του παρελθόντος. Ωστόσο να το ξαναπούμε! Ο Μπόλονι – διαθέτει ένα σχετικό κύρος – πρέπει να προπονεί, να κοουτσάρει, πιο σπάνια να τραβάει αυτιά.
Μεγάλη συζήτηση… Για το πόσο πρέπει να μιλάει ένας παίκτης και τι πρέπει λέει. Ή πόσο υπομονή θα επιδείξει. Γιατί η κρίση του καθενός είναι υποκειμενική και επίσης αν ο καθένας στην ομάδα έχει από μια άποψη, τότε μπορούν να κάτσουν άλλοι στη θέση του Μπόλονι! Μπορούν να βγάζουν ενδεκάδα και σύστημα! Να μην τον πληρώνει η ομάδα κιόλας. Σωστά; Όμως τότε καταστρατηγείται η ιεραρχία θεωρώ.
Αφήστε που δεν έχω δει και πολλούς παίκτες να λένε “εγώ είμαι κακός πρέπει να μείνω εκτός ενδεκάδας”. Όλοι αξίζουν να παίζουν, σχεδόν πάντα. Ολοι δικαιούνται μια ευκαιρία πάντα. Πολλοί αδικούνται. Αρκετοί δεν αξίζουν να βγαίνουν για τους αγώνες. Άρα ΌΛΟΙ πρέπει να αρχίζουν και να τελειώνουν στην ενδεκάδα γιατί αυτό είναι το δίκαιο. Θα έχει ενδιαφέρον να ακούσουμε κάποιον, κάποτε, που θα καινοτομήσει. Θα πει:” Πήρα ευκαιρίες δεν τις τίμησα, οπότε αξίζω να κάτσω πάγκο”. Μάλλον θα περιμένουμε αρκετά ακόμη…
Δεν υπάρχει διάθεση βέβαια να καλύψουμε τα όποια λάθη του κόουτς, για να το πάρω και ανάποδα! Για να μην παρεξηγούμαστε. Έχει τις ξεκάθαρες ευθύνες του στο ντέρμπι ή την εν γένει λειτουργία του συνόλου. Από το Κορωπί μέχρι το Καραϊσκακης! Ειδικά στο πρώτο ημίχρονο του ντέρμπι… Δεν μπήκαν με μαχητική ψυχή οι παίκτες, δική του ευθύνη η φιλοσοφία του ματς. Δεν δούλεψε τον Καρλίτος πολύ ως 8ρι στις προπονήσεις αλλά τον έβαλε εκεί στο επίσημο. Δική του ευθύνη ή λάθος θέση. Δεν διάλεξαμε εμείς τον Χουανκάρ – που είναι μπακ – να παίξει στα εξτρέμ ,αντί του Σαβιέρ και τον αλλάξαμε. Δική του ευθύνη. Ούτε κάναμε στην προπόνηση τακτική κυρίως άμυνα και ξεχάσαμε ελαφρώς την επίθεση. Δική του επιλογή. Και θα κριθεί.
Όμως, τα σύκα σύκα…Γιατί όπου λαλούν πολλοί κοκόροι αργεί να ξημερώσει παραδοσιακά. Γιατί παγκόσμια το ποιοι μπαίνουν μένουν, βγαίνουν από την ενδεκάδα δεν το αποφασίζουν εκείνοι. Και γιατί αν χαθεί η πειθαρχία, ο σεβασμός και το balance, ζήσε Μάη μου να φας “τριφύλλι”. Η διοίκηση κρίνει τον τεχνικό δ/ντή. Ο Τεχνικός δ/ντής τον προπονητή. Ο προπονητής τους παίκτες. Και ο κόσμος κρίνει διοίκηση, παίκτες και προπονητή. Σπάνια κρίνεται. Έτσι πάει…
Το μείζον ζήτημα, λοιπόν, στον Παναθηναϊκό είναι καθαρά δομικό στην παρούσα φάση. Πρέπει να βρεθεί ένας τεχνικός διεθυντής ή γενικός αρχηγός με προσωπικότητα που να ξέρει από αποδυτήρια. Για να (συ)μαζέψει λίγο την κατάσταση που από το καλοκαίρι μπήκε σε λάθος σκαριά. Γιατί ο Ρόκα ουδέποτε ασχολήθηκε σοβαρά με τα αποδυτήρια. Είχε…άλλες δουλειές. Και γιατί ο Πογιάτος ουδέποτε επιβλήθηκε στους παίκτες και δεν έλαβε την κάλυψη του Ρόκα. Η διοίκηση έχτισε λάθος τα θεμέλια της πυραμίδας. Εκ του αποτελέσματος. Και ο Μπόλονι δεν θα έπρεπε να το συζητάει, τι, πως, που, ποιος, αλλά αναγκάζεται να το κάνει.
Ή θα κρυβόμαστε, λοιπόν, πίσω από το δάχτυλο μας ή θα γίνει το καλύτερο δυνατό για την ομάδα. Δεν υπάρχει μέση λύση, εδώ που έφτασε το πράγμα. Εκτός απο δουλειά, σκληρή βελτίωση και κίνησεις ουσίας. Όπως ένας άνθρωπος για τα αποδυτήρια να κάνει κουμάντο. Χρειάζεται να κρατήσει τα γκέμια γιατί δεν βλέπουμε καλά σημάδια. Να αναλάβει ο καθένας ρόλους και ευθύνες. Να μοιραστούν σαφείς ρόλο για να μην υπάρχει σύγχυση. Οι απαιτήσεις όμως κύριοι έχουν και υποχρεώσεις. Και καλό είναι – αφορά άπαντες – πριν εκφέρουμε άποψη να δούμε τι πετύχαμε συνολικά ως τώρα. Γιατί αν το πάμε σε ατομικό επίπεδο μόνο, να το γυρίσουμε στο τένις.
Ο Μπόλονι μπορεί να είναι καλός, κακός ή κάκιστος, η ιστορία θα το δείξει. Βρήκε πάντως μια ομάδα άναρχα δομημένη αγωνιστικά και ήρθε για να λύσει το πρόβλημα σε dt. Δύσκολο. Το αν κάνει ή δεν κάνει θα το κρίνει η ιστορία. Σίγουρα όσο περνάει ο καιρός, θα γίνεται μέρος του προβλήματος μοιραία, θα παίρνει και τον ίδιο η μπάλα… Γιατί έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Όμως κύριοι μιας και είναι και τησ μόδας, ας τηρήσουμε τις αποστάσεις…
